Q. in perpetuum hibernum
Stara legenda
- Poruka
- 87.936
Hajde da otvorimo korektnu temu o ovom kontroverznom crnogorskom publicisti i njegovom ništa manje spornom delu.
Prva stvar koja se uočava jeste da je naslov knjige jedna varka, postavljena sa izričitom namerom da obmane potencijalnog čitaoca i ubedi ga da knjigu kupi. Sam uvid u sadržaj knjige je razotkriva vrlo direktno.
Ona uopšte nije posvećena Nikoli Tesli, već predstavlja jednu hrestomatiju dosadašnjih pamfleta i razmišljanja Miroslava Ćosovića, bez ikakve pregledne povezanosti jedne sa drugim, izuzev jedne konture - novoromantičarske interpretacije po kojoj su Crnogorci odvajkada svoji na svome i samo jezik preuzeli od slovenskih došljaka, a sa Srbima (uglavnom) nikakve veze navodno nisu imali, uz plejadu primitivne prepiske kakvoj je autor vičan. Svaka druga stranica je prepuna znakova interpunkcije koji se nižu jedan za drugim, masnih slova i kurziva, odajući utisak žestoke emotivne uznemirenosti autora dok je pisao ovu knjigu, odajući utisak krajnjeg očaja na više mesta, dok pokušava objasniti da je kralj Milutin bio pedofil ili Gavrilo Princip terorista, dok se sve to vreme dotični gospodin svađa sa drugim ljudima, koristeći i prilično nepristojni vid izražavanja. Dok se čovek prosto zapita hoće li se u nekom trenutku pojaviti nekakva veza barem sa jednim od najvećih svetskih fizičara i naučnika, u knjizi se, između plejade srbofobnog šovinizma, može pronaći i koji interesantan podatak u nekolicini poglavlja u kojima Ćosović raspravlja o fenomenu zida ili kapitalizmu, objašnjavajući kako vanzemaljci mogu videti iz svemira Kinesti zid ili pripovedajući o satanizmu Karla Marksa. No, da ne dužim previše mnogo o drugim tekstovima, evo jednog primera kakva se građa može pronaći u ovoj knjizi, koja se pokušava predstaviti kao nekakvo naučno delo, pozivajući se na Kurir (autor u jednom poglavlju opisuje svoje stanje isfrustriranosti iz razloga što sportski komentatori u Crnoj Gori ne crnogorče dovoljno):
Poslednja glava knjige, odnosno svega 18 stranica od ukupno 242 koliko ona ima, nosi naslov čitavog dela i objašnjava o čemu se tu radi. Preskačući ekskurse koji se tiču Emira Kusturice i uopšteno nesrpskog etničkog porekla Ličana, Ćosović navodi desetak američkih listova, objavljenih u Teslinoj mladosti, u vreme prvih godina života u Americi, između 1891. i 1899. godine, u kojima se precizira da je Tesla bio Crnogorac. Nigde nema primera izjašnjavanja Teslinog lično, već samo od strane izvestilaca, koji pokazuju koliko razumeju stvari kada u Boston Post-u od 6. septembra 1893. godine u članku Boyhood Days of Tesla autor opisuje da je Lika provincija koja se nalazi u Crnoj Gori.
Šta se, zapravo, krije tu? Majka Nikole Tesle, Đuka Mandić, bila je Crnogorka. Ona mu je i Gorski vijenac, upamćen skoro ceo napamet (jer je bila nepismena) recitovala. Emotivne veze između Tesle i svojih nacionalnih država, Srbije i Crne Gore, kao što je dobro poznato bile su vrlo značajne. Kako svedoči njegov biograf Milovan Matić, Tesla bi se ponekad našalio da je Crnogorac, upravo u čast tog svog porekla (koje po predanju ide do kneza Drakule Mandića). Iz tog razloga, a i usled potpune konfuzije o istočnoj Evropi vrlo nepismenih američkih medija, u nekoliko časopisa on se javlja kao Crnogorac. Kao što se može videti, to se nakon poslednje decenije XIX stoleća (posle čega ima i dosta više očuvane pisane građe o Tesli) to više nikada nije ponovilo.
Konačni zaključci autora iz eponimnog poglavlja dela o tome da bi Teslu trebalo posmatrati kroz nekakav nacionalni dualizam, slično Ivi Andriću kao Hrvatu i Srbinu, potpuno su neutemeljeni i ravni tvrdnji da bismo mogli govoriti o kralju Aleksandru Karađorđeviću kao osobi dvojnog (srpsko-crnogorskog) nacionalnog identiteta. Knjiga ne sadrži niti jednim jedinim svojim segmentom ikakve elemente nekakvog naučnog rada i predstavlja zbirku brojnih frustracija autora, sastavljenu rečnikom žute štampe.
Prva stvar koja se uočava jeste da je naslov knjige jedna varka, postavljena sa izričitom namerom da obmane potencijalnog čitaoca i ubedi ga da knjigu kupi. Sam uvid u sadržaj knjige je razotkriva vrlo direktno.
Ona uopšte nije posvećena Nikoli Tesli, već predstavlja jednu hrestomatiju dosadašnjih pamfleta i razmišljanja Miroslava Ćosovića, bez ikakve pregledne povezanosti jedne sa drugim, izuzev jedne konture - novoromantičarske interpretacije po kojoj su Crnogorci odvajkada svoji na svome i samo jezik preuzeli od slovenskih došljaka, a sa Srbima (uglavnom) nikakve veze navodno nisu imali, uz plejadu primitivne prepiske kakvoj je autor vičan. Svaka druga stranica je prepuna znakova interpunkcije koji se nižu jedan za drugim, masnih slova i kurziva, odajući utisak žestoke emotivne uznemirenosti autora dok je pisao ovu knjigu, odajući utisak krajnjeg očaja na više mesta, dok pokušava objasniti da je kralj Milutin bio pedofil ili Gavrilo Princip terorista, dok se sve to vreme dotični gospodin svađa sa drugim ljudima, koristeći i prilično nepristojni vid izražavanja. Dok se čovek prosto zapita hoće li se u nekom trenutku pojaviti nekakva veza barem sa jednim od najvećih svetskih fizičara i naučnika, u knjizi se, između plejade srbofobnog šovinizma, može pronaći i koji interesantan podatak u nekolicini poglavlja u kojima Ćosović raspravlja o fenomenu zida ili kapitalizmu, objašnjavajući kako vanzemaljci mogu videti iz svemira Kinesti zid ili pripovedajući o satanizmu Karla Marksa. No, da ne dužim previše mnogo o drugim tekstovima, evo jednog primera kakva se građa može pronaći u ovoj knjizi, koja se pokušava predstaviti kao nekakvo naučno delo, pozivajući se na Kurir (autor u jednom poglavlju opisuje svoje stanje isfrustriranosti iz razloga što sportski komentatori u Crnoj Gori ne crnogorče dovoljno):
Poslednja glava knjige, odnosno svega 18 stranica od ukupno 242 koliko ona ima, nosi naslov čitavog dela i objašnjava o čemu se tu radi. Preskačući ekskurse koji se tiču Emira Kusturice i uopšteno nesrpskog etničkog porekla Ličana, Ćosović navodi desetak američkih listova, objavljenih u Teslinoj mladosti, u vreme prvih godina života u Americi, između 1891. i 1899. godine, u kojima se precizira da je Tesla bio Crnogorac. Nigde nema primera izjašnjavanja Teslinog lično, već samo od strane izvestilaca, koji pokazuju koliko razumeju stvari kada u Boston Post-u od 6. septembra 1893. godine u članku Boyhood Days of Tesla autor opisuje da je Lika provincija koja se nalazi u Crnoj Gori.
Šta se, zapravo, krije tu? Majka Nikole Tesle, Đuka Mandić, bila je Crnogorka. Ona mu je i Gorski vijenac, upamćen skoro ceo napamet (jer je bila nepismena) recitovala. Emotivne veze između Tesle i svojih nacionalnih država, Srbije i Crne Gore, kao što je dobro poznato bile su vrlo značajne. Kako svedoči njegov biograf Milovan Matić, Tesla bi se ponekad našalio da je Crnogorac, upravo u čast tog svog porekla (koje po predanju ide do kneza Drakule Mandića). Iz tog razloga, a i usled potpune konfuzije o istočnoj Evropi vrlo nepismenih američkih medija, u nekoliko časopisa on se javlja kao Crnogorac. Kao što se može videti, to se nakon poslednje decenije XIX stoleća (posle čega ima i dosta više očuvane pisane građe o Tesli) to više nikada nije ponovilo.
Konačni zaključci autora iz eponimnog poglavlja dela o tome da bi Teslu trebalo posmatrati kroz nekakav nacionalni dualizam, slično Ivi Andriću kao Hrvatu i Srbinu, potpuno su neutemeljeni i ravni tvrdnji da bismo mogli govoriti o kralju Aleksandru Karađorđeviću kao osobi dvojnog (srpsko-crnogorskog) nacionalnog identiteta. Knjiga ne sadrži niti jednim jedinim svojim segmentom ikakve elemente nekakvog naučnog rada i predstavlja zbirku brojnih frustracija autora, sastavljenu rečnikom žute štampe.
