Točno. Ali se niti ne zove Republika Srba. Onako su pobrojani Hrvati, Srbi, Slovenci. A njih nigdje. Pa me potaklo da i razmislim. Kako su te manjine gledale na KSHS. Što su mislili. Kako su se osjećali. Da li su imali prava.
Poborjana su tri priznata narodna imena za Jugoslovene, čija je to bila nacionalna država. Nije postojalo nikakvog razloga da se pominju nacionalne manjine u zvaničnom imenu te države.
Nemci su imali dosta pismeno i obrazovano stanovništvo koje je kao takvo i nije imalo susednu nacionalnu državu koja bi držala njihov politički položaj otvorenim nacionalnim pitanjem. Mađari su bili dosta manje zadovoljni, iz razloga što je situacija u kojoj su se bili našli slična onoj u slučaju Srba posle raspada SFRJ. Uživali su određena manjinska prava, međunarodnim konvencijama garantovana, ali okolnosti susedne države sa određenim apetitima i uobičajeni problemi manjina dovodili su do toga da su često bili vrlo nezadovoljni svojim položajem.
U početku sa političkim pravima bilo je problema zbog izbornih zakona i državljanstva i sličnog...tako da recimo uglavnom nisu odlučivali oko Ustavotvorne skupštine 1920. godine, a bilo je svakojakih problema slične prirode i docnije.
Za Albance valjda i sam znaš.
Vrlo neprijateljski odnosi većinom vremena, a određena prava su bila uskraćena zahvaljujući začkoljicama u međunarodnim sporazima. Za Albance Jugoslovenstvo je nešto sasvim neprijateljsko, a Jugoslavija okupator njihovih zemalja; jedno vreme trajali su i značajni oružani sukobi sa pobunjenicima tamo...
Tu imamo jedan određeni interesantni raskorak; na severu manjine su imale kulturnu autonomiju, ali jedno vreme su postojale određene začkoljice koje su sprečavale ostvarivanje pune političke autonomije, dok je na jugu postojala politička, ali ne i kulturna.
Albanci nisu uživali u prvoj Jugoslaviji kulturnu autonomiju izvan okvira verske tolerancije i religijskog sistema manjinskih prava.
