Q. in perpetuum hibernum
Stara legenda
- Poruka
- 88.124
Inspirisan skorašnjom prepiskom oko FORMICe oko srpskog nacionalnog identiteta Crnogoraca kroz povijest, te kako je u vrijeme Lažnoga cara Šćepana 'malog' taj identitet samim Crnogorcima bio stran, prije nego što su se Srbi počeli miješati u crnogorska posla u XIX stoljeću, dođoh na ideju da postavim dijelove iz jedne vrlo malo poznate knjige; nastavljajući se na neki način na dosta starije teme na kojima sam prilagao istorijske izvore koji nedvosmisleno potvrđuju, aludiraju na, i govore o srpskoj nacionalnoj pripadnosti crnogorskoga naroda. Ovdje želim još jednom kao i uvijek podvući da se ne trebaju skenirane slike koju ću postaviti izvlačiti iz konteksta ili anahrono koristiti, u svrhu zloupotrebe kako bi se negirao crnogorski nacionalni identitet, o čijim klicama se iako diskutabilno može govoriti i u periodu XVIII stoljeća. Isječci i crvenom bojom označeni segmenti su tu isključivo u svrsi obaranja određenih argumentacija pojedinih crnogorskih nacionalista i drugih Crnogoraca čije se mišljenje izgradilo zahvaljujući poluinformacijama, a prečesto i pukom neznanju. Važno je reći da se među tim često iznošenim tvrdnjama nalazi i da su Crnogorci prezirali (!) Srbe zato što oni, potpuno drugačiji narod, nisu takav otpor Turcima pružali, tj. da su ih smatrali samo običnom rajom, inferiornijom u odnosu na Crnogorstvo. Teza je takođe da su Srbi samo smijenili Turke u Crnoj Gori dolaskom XIX stoljeća, te da je uloga Srba u Crnoj Gori kao i mišljenje Crnogoraca o njima bilo istovjetno kao i u slučaju Turaka; odnosno da kroz istoriju ne postoji niti jedan jedini primjer srpsko-crnogorskoga prijateljstva ili iole nečeg sličnom dobrim odnosima.
Ova istorija je napisana na Cetinju 1774. godine, čitave tri decenije prije uopšte izbijanja Srpske revolucije u Osmanskom carstvu, a dakako prije pojave raznih ličnosti kao što su bili Vuk Karadžić, Sima Milutinović, Milorad Medaković, Dimitrije Milaković i druge srpske ličnosti koje su u ranijem XIX stoljeću posjetile crnogorske krajeve. Teza koje se često proponira jeste da su dotične ličnosti donijele srpski nacionalni identitet u CG, kao dio političkoga velikosrpskoga projekta srbijanske elite, tj. sa ciljem narodnoga osvećivanja i pripajanja dotičnih teritorija jedinstvenoj srpskoj nacionalnoj državi; srpski nacionalni identitet se pripisuje Srpskim ustancima i eri nadahnuća XIX stoljeća, a neka ranija istorija ili korijeni srpskog identiteta u Crnoj Gori se praktično negiraju u potpunosti, čime bi uopšte Srpstvo u Crnoj Gori bilo predstavljeno kao politički fenomen za koji je zaslužna pojava Srbije, te kao nešto strano - a Srbi u Crnoj Gori bivali poistovjećivani sa poturicama (te odatle i geneza izraza 'posrbica'). Hronologija je zato strašno bitna, a u tu svrhu, odnosno pružanja argumenata rasvjetljivanju pojedinih upitnih stvari i obaranju zabluda, treba da bude i ovaj Kratki opis o Zeti i Crnoj Gori sastavljen u Staroj Crnoj Gori u drugoj polovini XVIII stoljeća. Ne treba podsjećati da ova knjiga pripada vremenu dosta prije Njegoša, preemotivnoga pjesnika koji se smatra utemeljivačem srpstva u Crnoj Gori, a pogotovu Nikole i njegove ere golemoga ekstremnoga srbovanja sa političkim personalnim velikodržavnim idejama.
Ova knjiga ima još jedan važan značaj, sličnih dimenzija. Naime, srpstvo se u Crnoj Gori često poistovjećuje sa pravoslavljem, za šta naravno postoji više nego argumenata (kao i objašnjenja), ali se isto tako dotično koristi kao potencijalno objašnjenje bukvalno svih spomena srpskoga imena u periodu koji prethodi eri dominacije tj. srpskog nacionalnog romantizma u XIX i djelomice prvoj polovini XX stoljeća. Znamenitiji primjeri se često odbacuju zato što dolaze iz okrilja Crkve, pravoslavne institucije koja je i proizišla iz Srpske crkve; moj uvaženi sagovornik zato često krivi popove i monahe u Crnoj Gori (ostaje da vidimo da li će se složiti i po pitanju Srpstva Crnogoraca
). Ono što mogu kazati jeste da se izvor iz kojeg podatke izvlačim može u potpunosti složiti sa njim - to je izvor koji se žestoko obara na Crkvu i kritikuje je; to je jedan svjetovni opis, napisan na neki način i kao određena vrsta odgovora na Vasilijevu istoriju dvije decenije ranije. Možda bi se moglo reći da djelo nastavlja u određenom smislu tekovine uvođenja svjetovne vlasti i potiskivanja Crkve koje je započeo Šćepan Mali. No ovo djelo je posebno interesantno iz još jednog razloga, a to je da ima početne naznake naučnoga rada - ima naučni aparat, iako vrlo oskudno, a autor čak navodi i izvore. Pojedini segmenti podsjećaju čak na određenu vrstu naučne rasprave, primjerice dio u koje se diskutuje o tome je li Crna Gora slobodna država ili pod suverenitetom Osmanske imperije, odajući zapanjući istoriografski napredak i privrženost za to vrijeme. Jasno je da se ne može srpski identitet odnosno pojava istoga u ovom izvoru izravno i isključivo pripisati pravoslavnom hrišćanstvu, a to je jasno na kraju krajeva i iz njegove sadržine:
Iz 18. glave, jedan početnih opisa same Crne Gore; narod se naziva 'slovenosrpskim':
Glava 25, u kojem autor pojašnjava situacije u kojoj se Crna Gora našla i prvi put spominje mit o Crnoj Gori kao nikada osvojenom i posljednjem tračku srpske teritorije:
Ta konstrukcija se ponavlja u 29. glavi, a narod naziva 'srpskim':
Jedan od spomenutih kritika Crkve je u 30. glavi:
U 32. glavi nalazimo vrlo interesantni pristup dvojnog imenovanja za stanovništvo:
Malo razrađeniji opis mita o slobodi vječnoj u 43. glavi:
Još jednom, 55. glava:
U 58. glavi najavljuju se dva poučna primjera:
Evo prvog primjera iz 59. glave:
U 62. glavi, nakon opisa drugoga primjera iz antike:
Poruka koja privodi krauj knjiga, 76. glava:
Predočite komentare (ako imate).
Ova istorija je napisana na Cetinju 1774. godine, čitave tri decenije prije uopšte izbijanja Srpske revolucije u Osmanskom carstvu, a dakako prije pojave raznih ličnosti kao što su bili Vuk Karadžić, Sima Milutinović, Milorad Medaković, Dimitrije Milaković i druge srpske ličnosti koje su u ranijem XIX stoljeću posjetile crnogorske krajeve. Teza koje se često proponira jeste da su dotične ličnosti donijele srpski nacionalni identitet u CG, kao dio političkoga velikosrpskoga projekta srbijanske elite, tj. sa ciljem narodnoga osvećivanja i pripajanja dotičnih teritorija jedinstvenoj srpskoj nacionalnoj državi; srpski nacionalni identitet se pripisuje Srpskim ustancima i eri nadahnuća XIX stoljeća, a neka ranija istorija ili korijeni srpskog identiteta u Crnoj Gori se praktično negiraju u potpunosti, čime bi uopšte Srpstvo u Crnoj Gori bilo predstavljeno kao politički fenomen za koji je zaslužna pojava Srbije, te kao nešto strano - a Srbi u Crnoj Gori bivali poistovjećivani sa poturicama (te odatle i geneza izraza 'posrbica'). Hronologija je zato strašno bitna, a u tu svrhu, odnosno pružanja argumenata rasvjetljivanju pojedinih upitnih stvari i obaranju zabluda, treba da bude i ovaj Kratki opis o Zeti i Crnoj Gori sastavljen u Staroj Crnoj Gori u drugoj polovini XVIII stoljeća. Ne treba podsjećati da ova knjiga pripada vremenu dosta prije Njegoša, preemotivnoga pjesnika koji se smatra utemeljivačem srpstva u Crnoj Gori, a pogotovu Nikole i njegove ere golemoga ekstremnoga srbovanja sa političkim personalnim velikodržavnim idejama.
Ova knjiga ima još jedan važan značaj, sličnih dimenzija. Naime, srpstvo se u Crnoj Gori često poistovjećuje sa pravoslavljem, za šta naravno postoji više nego argumenata (kao i objašnjenja), ali se isto tako dotično koristi kao potencijalno objašnjenje bukvalno svih spomena srpskoga imena u periodu koji prethodi eri dominacije tj. srpskog nacionalnog romantizma u XIX i djelomice prvoj polovini XX stoljeća. Znamenitiji primjeri se često odbacuju zato što dolaze iz okrilja Crkve, pravoslavne institucije koja je i proizišla iz Srpske crkve; moj uvaženi sagovornik zato često krivi popove i monahe u Crnoj Gori (ostaje da vidimo da li će se složiti i po pitanju Srpstva Crnogoraca
). Ono što mogu kazati jeste da se izvor iz kojeg podatke izvlačim može u potpunosti složiti sa njim - to je izvor koji se žestoko obara na Crkvu i kritikuje je; to je jedan svjetovni opis, napisan na neki način i kao određena vrsta odgovora na Vasilijevu istoriju dvije decenije ranije. Možda bi se moglo reći da djelo nastavlja u određenom smislu tekovine uvođenja svjetovne vlasti i potiskivanja Crkve koje je započeo Šćepan Mali. No ovo djelo je posebno interesantno iz još jednog razloga, a to je da ima početne naznake naučnoga rada - ima naučni aparat, iako vrlo oskudno, a autor čak navodi i izvore. Pojedini segmenti podsjećaju čak na određenu vrstu naučne rasprave, primjerice dio u koje se diskutuje o tome je li Crna Gora slobodna država ili pod suverenitetom Osmanske imperije, odajući zapanjući istoriografski napredak i privrženost za to vrijeme. Jasno je da se ne može srpski identitet odnosno pojava istoga u ovom izvoru izravno i isključivo pripisati pravoslavnom hrišćanstvu, a to je jasno na kraju krajeva i iz njegove sadržine: Iz 18. glave, jedan početnih opisa same Crne Gore; narod se naziva 'slovenosrpskim':
Glava 25, u kojem autor pojašnjava situacije u kojoj se Crna Gora našla i prvi put spominje mit o Crnoj Gori kao nikada osvojenom i posljednjem tračku srpske teritorije:
Ta konstrukcija se ponavlja u 29. glavi, a narod naziva 'srpskim':
Jedan od spomenutih kritika Crkve je u 30. glavi:
U 32. glavi nalazimo vrlo interesantni pristup dvojnog imenovanja za stanovništvo:
Malo razrađeniji opis mita o slobodi vječnoj u 43. glavi:
Još jednom, 55. glava:
U 58. glavi najavljuju se dva poučna primjera:
Evo prvog primjera iz 59. glave:
U 62. glavi, nakon opisa drugoga primjera iz antike:
Poruka koja privodi krauj knjiga, 76. glava:
Predočite komentare (ako imate).
Poslednja izmena:
