Traganje za korenima Srba
Venedi u Trojanskom ratu
Crkva svetih apostola Petra i Pavla u Rasu je, prema nekim istraživanjima, podignuta još u prvom veku naše ere, a ne u devetom kako tvrdi zvanična nauka
Za sada ne vidimo prihvatljivije rešenje od verovatnoće da su Srbi sa nekim drugim narodima, srodnim po jeziku, religiji, kulturnim i drugim običajima, odnekud iz istočne Mesopotamije došli u Podunavlje i to davno pre naše ere.
Ovako naš istraživač Nenad Đorđević vidi put do rešenja večite dileme: gde su koreni Srba? Do ovog zaključka Đorđević je došao proučavajući "Ruski sinopsis" kao i delo "Nestorov letopis". U tim zapisima stoji da je doseljavanje završeno nešto pre nove ere, dok Nenad Đorđević misli da to može da bude pomereno još dublje u prošlost, možda čak i oko 3000. godine pre Hrista. U ovim zapisima se kaže da su Srbi došli na Balkan (Hemske zemlje) i tu primili hrišćanstvo od apostola Pavla i njegovog učenika Andronika. Tog učenika Pavle je poslao u Panoniju i Iliriju da krsti tamošnje Srbe, budući da ime Sloveni u to doba još nije postojalo.
Povodom ovog pokrštavanja istraživač Vasilije Marković spominje i crkvu svetih apostola Petra i Pavla u Rasu i iznosi jedno predanje zabeleženo u šesnaestom veku. Prema tom zapisu izgradnja crkve pripisuje se Titu, učeniku apostola Pavala, koji je, kako se pretpostavlja, dolazio u Dalmaciju. Marković navodi i jedan podatak Save Kosanovića koji kaže da postoji dokument na kojem je bio utisnut pečat s natpisom: "Na Raški hrama s. apostola Petra i Pavla, sozd. ot apostola Tita". je crkva svetih apostola Petra i Pavla mogla da bude sazidana i ranije (zvanična nauka tvrdi da je to bilo u devetom veku), odnosno još u prvom veku naše ere, ukazuje i jedno predanje prema kojem je ovu bogomolju podigao učenik apostola Pavla Timotej. Verovatno zbog ubeđenja da je crkva građena u vreme delatnosti Hristovih učenika na širenju hrišćanstva, Nemanja se u tridesetoj godini života u njoj ponovo krstio, a u njoj se i prestola odrekao. Sasvim je moguće da su zbog velikog poštovanja crkve i njene okoline podignuti i manastiri Đurđevi stupovi i Sopoćani nedaleko od nje.
I muzika u službi hrišćanstva
Jedan od brojeva časopisa "Glas Sardonije" pozabavio se ovom problematikom. Tako, između ostalog, piše da su već u prvom veku Hristovi učenici širili hrišćanstvo na područjima tada već naseljenim Srbima, odnosno na Balkanu. Kao dokaz navodi se događaj, odnosno delatnost biskupa Nikete, koji je iz središta biskupije u Remizijani (danas Bela Palanka) u četvrtom i petom veku naše ere organizovao borbu protiv jačanja mnogoboštva na tlu Srbije. Tako na jednom mestu piše da je Niketa najveći deo života proveo "preobraćajući Srbe u hrišćanstvo". Budući da je poznato da se ovaj biskup bavio i komponovanjem crkvene muzike, zabeleženo je da je i latinsku svetu muziku uvodio među "nedavno preobraćene Srbe".
Ukoliko se pretrese sve napisano, stiče se utisak da je ovde reč o potomcima onih Srba koji su živeli u "AntičkojSrbiji", možda u onoj istoj u kojoj neki klasični pisci, kao Plinije, Tit Livije, spominju gradove Bila Zora, Zagora, Tristol, Ohra, Lisa, a neki i Srb.
Pokrštavanje Srba je analizirano iz više uglova. Između ostalog postoji mogućnost da je Niketa pokušao da pokrsti najpre one koji su boravili bliže Podunavlju, gde je uticaj mesopotamskog idolopoklonstva bio posebno jak. Ta homogenost idolopoklonstva bila je takva jer ga je u svoje vreme, samo nekoliko decenija pre dolaska Nikete, štitio Licinije, zet i savladar cara Konstantina. Sasvim je moguće da se talas mnogoboštva širio najviše i najjače u Dagoniji, koja je, osim duž Dunava, mogla da zahvata područje i mnogo dalje od Homolja. Nije beznačajno što se mnogoboštvo baš tu vezuje za Licinija koga jedan broj naših starih rodoslova i letopisa smatra Srbinom.
I Milan Budimir s pravom ukazuje da je pitanje porekla Slovena jedno od najsloženijih kada su posredi istorijske nauke. Zapravo reč je o području na koje su se u neko prastaro vreme doselili Sloveni dolazeći odnekud iz svoje prvobitne postojbine, najverovatnije preko Male Azije. Ako bi se bez mnogo rezervi prihvatili podaci Plinija, Ptolomeja i Pomponija Mele o davnašnjim Srbima u Prikavkazju, bilo severnom ili južnom, kao i vesti u Karlovačkom rodoslovu o Seru, navodnom praocu Srba, te o asirovavilonskom idolu Dagonu, njihovom vrhovnom božanstvu, onda bi moralo više da se veruje u legendu o Nojevim sinu Jafetu. On je, naime, poveo neke maloazijske narode iz Vavilonije i okolnih područja i sa njima dospeo do donjeg Dunava gde su se neki od tih naroda, među njima i Serovi potomci (Srbi), zadržali, pomerajući se neki od njih s vremenom i prema obližnjim oblastima.
A šta kaže Niko Župančić u svojim istraživanjima? On je jedan od onih koji su prvi skrenuli pažnju na starija izdanja rimskog geografa Pomponija Mele koji je u istočnom crnomorskom primorju među brojnim plemenima naveo i ove nazive: Melanchlaeni, Serri, SÚraces, Colici, CoraŘi, Phthirophagi, Heniochi, Achaei, Certetici, et jam in confinio Maeotici Sidones". Spominjući na drugom mestu Srbe (Serri) Mela je ukazao na veoma značajan podatak u kojem se ističe "da oni (Serri) nastanjuju upravo središnji deo EOAE/Seres media ferme EOAE partis incolunt/, dok Indi i Skiti krajnji. Upadljivo je, a i važno da se u poznatim opisima geografskog položaja naroda koje Mela spominje navode i Maeotae, što, između ostalog, upućuje da Meline Serre treba tražiti između severozapadnog Kavkaza i istočne obale Azovskog mora. Tu se Melin prikaz gotovo u potpunosti slaže sa Plinijevim geografskim opisom položaja Srba. Ako sada Ptolomejeve Srbe nalazimo u oblasti Kavkaza, približno na području istog masiva, a taj prostor spominju i Plinije i Mela kad navode Srbe pod imenom Serboi i Serri, ne može da se zaključi drugo nego da je položaj Srba, kao prikavkaskog naroda, bio u njihovo doba opšte poznat, naravno ne tek od tog vremena, već kao narod koji je tu postojao još od nezapamćenih vremena.
Od Atlanta do Azije
Budući da je nauka prihvatila Jordanesovo tumačenje (šesti vek naše ere) da su Sloveni, Venedi i Anti kao indoevropska grupacija nastali iz jednog jezgra i da pod Venedima valja podrazumevati Srbe, onda bi to moglo da znači da svuda gde nalazimo nazive venedi u različitim varijantama treba podrazumevati pretke Srba i to počev od evropske atlantske obale preko cele Evrope i Male Azije sve do indijske reke Ganga. Dokle smemo hronološki da idemo u prošlost ne zna se pouzdano, ali ako Herodot (peti vek pre Hrista) kaže da je čuo da u "ilirskom plemenu Veneta" postoji običaj udaje devojaka kao i kod Vavilonjana, onda to može da bude izvanredan podatak pogotovo ako misli i na maloazijske Henete u Paflagoniji. Zna se ad su Venedi učestvovali i u Trojanskom ratu, a osim toga ne može lako da se zanemari ni toponim Dagonija, Vindija i Gordion ne mnogo daleko od hetitske prestonice Bogaskeja i jezera Tata.
Ako se to sve ima u vidu, onda ništa ne čudi što tragove Venedi, Vindi, Vinidi, Vani i Indi nalazimo na ogromnom području. Uostalom, zašto bi drugi narodi tragove svoga postojanja tražili čak i u nedokučivom vremenu, a ne i srpski narod.
Da su Srbi, ipak, išli u raznim pravcima, bilo da su rano naselili Podunavlje, ili je ono njihova kolevka odakle su odlazili na sve strane sveta, dokaz je i jedna karta. Reč je o karti štampanoj u šesnaestom veku i na kojoj su obuhvaćeni delovi tokova Tigra i Eufrata. Za nas je zanimljiva pre svega što jedan broj naučnika misli da su protosrbi jedno vreme boravili u gornjim tokovima ove dve reke koje se, inače, ubrajaju i u četiri "rajske reke" ili "božje reke" od kojih je jedna i Dunav. Karakteristika ovih reka je postojanje velikog broja ostrva. Jedno spominje i Stefan Bizantinac u šestom veku naše ere koje se nalazi na Eufratu i zove se Sirbone, a naseljava ga narod Sirbonos.
U prilog ovome ide i podatak koji je ostavio naš istoričar, grof Đorđe Branković, koji u gornjoj Mesopotamiji spominje reku Zerbi ili Zervi. I podatk Miloša S. Milojevića da je negde u gornjoj Mesopotamiji u neko davno vreme postojao "Hram Serbca boga Dagskog" potvrda je ove teorije.
Od Taurusa se sliva u Eufrat jedna reka pri čijem se ušću nalazi mesto Sirfas, čije je ime protumačeno kao Srbica. Možda nije beznačajno napomenuti i da se nešto južnije od Sirfasa nalaze toponomi Serfendar i Serbendiner. Strabon u prvom veku naše ere zna u Likiji za reku Ksantos za koju kaže da se ranije zvala Sirbis, dok je na jednoj Ptolomejevoj karti ucrtana u Aziji reka Sarabus. Na klasičnim kartama u severnom delu Male Azije označena je reka Likus, zatim Zaccora, Zagora, Selca.
Arheolog mr Vladimir Leković, koji je nedavano preminuo i koji se dugo bavio arheologijom Bliskog istoka, napisao je kako je prilikom tumačenja jednog asirovavilonskog teksta našao nazive Saue, Srbue i Sarbua. Reč je o tekstu koji je nastao u sedmom veku pre naše ere.
Ostrvo Rigen (Rujan) i Pomeranija, pa i čitavo područje između Labe (Elbe) i Odre, od velikog su značaja za proučavanje daleke prošlosti Srba. Na tom području, na mnogim atlasima, nalazimo označene oblasti Obodrita i Ljutića, čije potomke nalazimo od devetog veka u Bačkoj, Banatu i severnoj Srbiji. Čak i posle doseljavanja jednog dela pribaltičkih Slovena, odnosno Srba u vreme prodora Franaka - Karolinga pareko Sale i Labe među preostalim Srbima između Sale i Labae, organizovana je takozvana Zorbska (srpska) Marka nazvna prema Srbima (Zorbima) čiji potomci i danas pripadaju grupaciji Lužičkih Srba.
ja ovo nadjoh!
