Ne znam da li bi se osvajanje Duklje od strane Nemanjića baš moglo tretirati kao „međufeudalna razmirica“?
Jedini kriterijum jeste da govorimo o hrišćanskom feudalnom staležu. U raspravi od ranije složili smo se da se svaki feudalni posjed koji je u zaštićenoj imovini vlastele može smatrati, današnje gledano, jednim oblikom 'države'. To je jedan kriterijum, a drugi kriterijum jeste posmatranje prema
regnumima po srednjovjekovnoj doktrini Rimokatoličke crkve. Tu naravno nema nikakvog govora o modernom pojmu države, koji je tek Nikolo Makijaveli ustanovio, ili još bolje da napišem, predvidio.
Dakle, u srednjem vijeku ne vidimo kao u vrijeme počev od Buržoaske revolucije recimo, sukobe naroda, već sukobe dinastija i plemićkih porodica (ovo se odvaja od sukoba dva svijeta, na nivou između hrišćanstva i islama, koji je udarne tačke poprimio upravo na našim prostorima, zato što je na zapadu, u Pirinejima, kako rano dospio, tako i rano protjeran). U hrišćanskoj ekumeni, svi 'priznaju' svakoga. Da bi gospodar jedne oblasti postao druge, on mora preko bračnih veza ili falsifikovanja doći do prava na tu oblast, ili se od nje jednostavno može oprostiti. Ako mu to uspije, sljedeći korak jeste uklanjanje trenutkih vlastodržaca i svih mogućih pretendenata na njegovu stolicu, a koji bi mogli osporiti novu vlast, te postavljanje sebe na njegovu poziciju kao zakonitoga držaoca vlasti nad odgovarajućom teritorijom i svim privilegijama koje ta pozicija za sobom neminovno vuče.
Sasvim drugačiji je primjer
osvajanja. Kao što sam već naveo, uzmimo primjer ratova Stefana Dragutina i Milutina - to su klasični primjeri
osvajanja.
Da je Srbija osvojila Duklju i Dalmaciju, to bi značilo da je ona: (1) direktno pripojena upravi monarha nad centralnoraškim unutarkontinentalnim zemljama, (2) ukida se
regnum (međutim, on je vaspostavljen, a isto kao i stubac države u srednjem vijeku, u dukljanskome slučaju - Barska arhiepiskopija), (3) nema nikakvog (priznanja) politike kontinuiteta, lokalna vladarska dinastija, koja nije u srodstvu sa stranim zavojevačem, bježi i održava titularno pravo na osvojeni kraj u izgnanstvu sve do docnijeg odumiranja, kao što je klasični slučaj u srednjem vijeku.
Ja mislim da ne baš, jer to nije sukob feudalaca u okviru iste „ feudalne države“, već upravo osvajanje jedne feudalne države od strane druge (što nije bio rijedak slučaj u tom vremenu)!
Raspravili smo da je gotovo sve 'feudalna država'.
Inače ukoliko upotrijebim tvoju logiku (sa kojom se nisam složio), po kojoj ako nema „regnuma“ nema ni države
To ja nisam nigdje tvrdio. Sve što sam uradio jeste opravdavanje moje upotrebe pridjeva
srpski. Na ruševinama
srpske države,
srpska vlastela počinje samostalnu vlast. Nakon prvog pada Vizantije, u krstaškom pohodu,
vizantijska vlastela je stvorila
vizantijske državice, Epir, Nikeju i Trapezunt. Vi ste mene pitali, zašto Balšiće i Crnojeviće zovem 'srpskima', misleći da sam pri tome napravio referencu ka etničkom porijeklu, što ne vidim kakve ima veze sa bilo čim u tadašnjem periodu.
(pa tako Srpsko carstvo ne umire 1371.g. već 1496/98g. – kad umire njegov poslednji dio, tj. Zeta),
Nisam ni to rekao, već da se oblici državne organizacije očuvavaju sve do Kosovske bitke 1389. godine, kada prestaje svaki trag srpske srednjovjekovne monarhije, odnosno gubi mu se u istorijskim izvorima. U periodu između smrti cara Uroša i kosovske pogibije, srpske zemlje prolaze kroz taj tranzicioni period rasula.
onda ne možemo reći da je Raška (tadašnja Nemanjićka država) osvojila „Diokliju i Dalmaciju“, jer Raška tada nije bila „regnum“! Po toj tvojoj logici, srednjovjekovna Srbija ne postoji prije 1217. godine kada postaje „regnum“;
Tako je. Kao što sam objasnio, zbog toga upravo Nemanjići postaju kraljevi, godine 1217. Da nije bilo preuzimanja Dioklitije, ne bi bilo ni toga; to su dva usko i uzajamno povezana događaja.
do tada su postojali sledeći „južnoslovenski“ regnumi – Hrvatska (Croatia et Dalmatia) od 925?-1102
Nema nikakvih dokaza o Tomislavovom primanju papskih legata s krunom. Naprotiv, Hrvatska postaje
regnum tek 1076. godine, postajući druga slovenska međunarodno priznata država (prva je bila Poljska).
Duklja („Sclavorum regnum“, kasnije „Dioklija i Dalmacija“) 1078-1181/87; mada je za Radoslava od vizantijaca derogirana i priznata kao „kneževina“,
Dioklitija je još prije 1078. godine postala kraljevina, no nažalost, ne može se utvrditi kada tačno. U srpskoj (a bogami i svjetskoj) istoriografiji se, ne bez potpunog opravdanja, 'Sclavorum' prevodi kao Srba i Srbije.
jer Vizantijci nijesu priznavali titule kraljevstava „južnoslovenskim“ srednjovjekovnim državicama koje su dobili od Pape – što si i ti dobro uočio),
Ne bih rekao da nisu priznavali. Pogledajmo prepiske vizantijskih vladara i Nemanjića. Prije je u pitanju činjenica da se Dioklicija i Dalmacija nalazila u vizantijskom političkom upravnom sklopu (bez nekog 'osvajanja' od strane Romejskog carstva!), te unutar Vizantije, nisu mogla postojati kraljevstva.
i Bugarska od 1204. godine!
Kan Simeon je dobio 914. godine priznane carske titule od Vizantije i Vaseljenske patrijaršije; priznanje Carstva.
Tako po tebi - ne bi se moglo ustvrditi da je Raška „politički prisajedinila“ Duklju, već je Duklju „politički prisajedinila“ sebi, „odmetnuta vizantijska oblast (Raška)“, da bi suzbila vizantijski uticaj u Duklji (koja je priznata kao „regnum“ od Pape, dakle po tadašnjem „međunarodnom pravu“ ona postoji kao „suverena država“ – a i Vizantija je priznaje kao kneževinu)! Dakle jedna oblast, nepriznata tada od ikoga kao država, „prisajedinjuje politički“ sebi jednu tada međunarodno-priznatu državu (Duklju)! Zvuči li ti sve ovo logičnim
?
Uočio sam da se slažemo u suštini po mnogim pitanjima, ali teriminološki – ne! A to baš i nije sitnica, kao što se da uočiti iz recimo ovog mog malopređašnjeg primjera!
Naravno da je
regnum bitan; na osnovu njega se i vrši
reconquista od muhamedanskih okupatora. Na osnovu toga se vrši rekonstrukcija države, planira obnova i pokreti za obnovu države na Balkanskom poluostrvu, kao i bazira istorijsko pravo novostvorenih, pa i nacionalnih, država, u jugoistočnoj Evropi. Da Srbija nije dospjela do nivoa
regnuma, vjerovatno je da ne bi ni došlo do podrške za obnovu njihove države, već bi Srbija, recimo, bila dio obnovljene Bugarske! A pitanje je i da li bi postojali i Srbi, ili ostalo zapamćeno samo njihovo ime kao jednog od južnih slovenskih plemena koji se uklopio u bugarsku naciju i učestvovao u njenom poslovenjivanju (ne bih rekao hrvatsku, kako zbog okolnosti što se ćiriličnoga pisma i pravoslavne vjeroispovijesti, tako i zbog pozicije da je hrvatski
regnum (p)ostao gotovo beznačajan, jer je prenešen na Ugarsku, gotovo čim je nastao, te veliku većinu svog postojanja proveo uz njen 'regnum').
Na toj osnovici nikome nije padala na pamet zamisao o stvaranju još neke južnoslovenske države na prostoru Makedonije, niti percepcija da će Crna Gora opstati izvan sklopa Srbije, a bogami i podrška za osnutak Albanije (da nisu Normani doveli do pokušaja zasnivanja regnuma u tom kraju, te se kroz instituciju Rimokatoličke crkve očuvala svijest o okupiranoj Albaniji između okupirane Romejide i okupirane Srbije, koja je možda u međunarodno-pravnom smislu o(p)stala najviše zahvaljujući Skenderbegu, ne bi došlo do stvaranja Albanije, a Albanci, narod koji je doživio demografsku eksploziju i vidimo danas do kog nivoa širenjem dospio, bi završili najvjerovatnije kao recimo Istro-Romani).
Ovo da mi neko pričA ne bi verovao
