Evo, hajde da započnem raspravu na ovu temu. Počeću sa (skraćenom, samo uz relevantne stvari; ovdje se skoncentrišemo na njegov književni i naučni rad) biografijom vizantijskoga cara Konstantina VII Porfirogenita, jer moramo prvo o autoru djela.
Konstantin je bio rođen 905. godine kao sin cara Lava VI Mudrog (vladao od 886. godine), iz njegove veze sa Zojom Karbonopsinom. Godine 911. bio je krunisan za savladara, a oca gubi još kao sedmogodišnjak, 912. godine.
S obzirom na činjenicu da je mladi Konstantin bio maloljetan, vlast preuzima njegov stric, Lavov nesposobni brat Aleksandar, pun želje za slavom. Aleksandar je pokušavao da se otarasi Konstantina za sve vreme svoje vladavine kao regenta, međutim iznenada umire naredne, 913. godine. Tada je bilo formirano namjesništvo da caruje u ime malog Konstantina, na čijem je čelu bio patrijarh Nikola Mistik, ali je i ono bilo sljedeće, 914. godine, oboreno, zbog politike posustljivosti prema ekspanzionističkom Bugarskom carstvu i njegovim vrlo moćnim vladarom Simeonom. Novo namjesništvo zauzima energičniji pristup, pod predsjedništvom carice make Zoje. U Bici kod Anhijala bugarska vojska zadaje strahoviti poraz vizantijskoj 20. avgusta 917. godine i do dovodi do pada drugog namjesništva i novih kriza u Konstantinopolju.
Iz unutrašnjih sukoba i nemira izlazi zapovjednik carske flote Roman Lapakin kao pobjednik i preuzima vođstvo u Imperiji. U političke svrhe, uspijeva da izdejstvuje sklapanje braka između svoje ćerke Jelene i cara Konstantina maja 919. godine. Roman dobija septembra 920. godine od cara Konstantina i titulu cezara, a u decembru iste '20. godine i postaje prinat za Konstantinovog savladara. Odmah potom postaje čak i 'prvi car', čime činjenično po rangu Konstantin postaje njegov savladar, a ne obrnuto. U namjeri da uzdigne svoju porodicu i stvori čvrst oslonac svojoj vlasti na carskoj stolici, uključujući vjerovatno i nasljedništvo, godine 921. uzdiže svog sina Hristofora za savladara, a 924. godine su i obojica njegovih preostalih sinova, Stefan i Konstantin, postali savladari. Time je uspješno istisnuo cara Konstantina VII iz vladajućih krugova i više od dvije naredne decenije Konstantin ne zna uopšte ni šta se događa u vrhu. Car Roman vlada sve do 16. decembra 944. godine, kada ga u zavjeri zbacuju sa prestola njegovi sopstveni sinovi i savladari, Konstantin i Stefan.
Konačno, januara 945. godine, Konstantin VII Porfirogenit uspješno uklanja sve suparnike i stupa kao četrdesetogodišnjak na vlast kao jedini car. Vladao je do svoje smrti novembra 959. godine.
Od svoje mladosti Konstantin VII Porfirogenit je bio lošeg zdravlja; pretpostavljam da je kao malo dijete preležao neko teže oboljenje. Nije imao izražene državničke sposobnosti, ali što je najinteresantnije, nije ni pokazao ni volju za vlašću, što se i ogleda u lakoći njegovog istiskivanja sa političke scene. On je bio privržen naučnom radu, književnosti i proučavanju prošlosti. Za istaknutu ljubav prema nauci i literaturi je nesumnjivo odgovoran Konstantinov vaspitač Teodor, a fizička udaljenost za pozicije vlasti je samo dalje uticala na daljnje širenje interesovanja na tom polju. Pored mnogobrojnih nauka (od istorije, preko prirodnih nauka do medicine), Konstantinovo značajno polje interesovanja je bila i umjetnost (muzika, arhitektura, itd.). Zbog svoje vrlo važne naučno-literarnog djelatnosti, Konstantin VII Porfirogenit je vrlo vjerovatno jedna od najbitnijih ličnosti u vizantijskoj kulturnoj istoriji.
Kao vladar je bio prvenstveno teoretičar, a ne praktičar. Sticajem okolnosti u Carstvu je bilo mnogo vrlo sposobnih političara i vojskovođa, tako da su uspjeli očuvati i održati Vizantiju. To ne znači da se car Konstantin VII nije istakao kao vrsni diplomata u spoljnoj politici, naravno. Što se tiče vojničke istorije, Konstantin VII je uglavnom ratovao na istoku, u Aziji, protiv Arabljana.
Naslijedio ga je njegov sin Roman drugi, potpuno samovoljni i nesposobni vladar (carevao je do 963. godine).
Dakle, već smo naglasili da je car Konstantin VII Porfirogenit odlučio posvetiti svoj život naučnom i književnom radu. U tu svhru okupio je oko sebe vrlo širok krug saradnika, sposobnih ljudi sa nesumnjivo akademskim obrazovanjem. Careva želja je bila da doprinese čovječanstvu objavljivanjem djela koja trebalo da budu, dozvolimo sebi istaknuti, enciklopedijskog karaktera, na temu raznih nauka, ali ipak prvenstveno istorijske nauke. Njegovi naučni saradnici, tj. taj tim, grupa, bili su zaduženi za prikupljanje materijala: dobavljanje informacija, pravljenje kompilacija, prepisivanje starijih spisa i pravljenje ispisa iz vizantijskog arhiva. Ovdje i nastaje zbrka, jer je gotovo nemoguće razlučiti što je pisao lično Konstantin VII Porfirogenit, a šta je preuzeo iz pera svojih stručnih saradnika i to predstavlja ujedno i najveći problem kod identifikacije (ostalih) autora pojedinih dijelova. Što se tiče nekih stvari, ona su nastala čak samo na Konstantinovu inicijativu, odnosno on predstavlja samo naručioca kao recenzent.
Međutim, pouzdano znamo da se Konstantinov stručni tim prvenstveno ipak bavio gotovo isključivo kompilacijama - pravili su zbirke fragmenata iz starijih istorijskih izvora i ispise iz vizantijskih arhiva. Stoga, sve dijelove koji predstavljaju 'povezivanja', 'zaključke' ili 'originalne teze' možemo gotovo sa potpunom sigurnošću pripisati lično caru Konstantinu VII Porfirogenitu. Moramo istaći i da je istraživački rad Konstantinovog naučnog tima od vrlo velikog istoriografskog značaja, zato što zahvaljujući njemu kroz Konstantinova djela imamo u potpunosti očuvane davno izgubljene istorijske izvore - npr. izvještaj rimskoga diplomate Priska o svom boravku na dvoru Atile Hunskog iz sredine V stoljeća ili pak, potpuno izgubljenu istoriju Menandera Protektora s kraja VI stoljeća...
) onda se ti tragovi itekako moraju videti i dan danas. Evo, na primeru Dalmacije, gde su tragovi Mlecana? Gde su tragovi Turaka? Ako ih i ima, zanemarljivi su. Ali sa druge strane, tragovi Slovena ako su dosli iz podrucja oko Karpata bi trebali da pokazu izrazitu dominantnost haplogrupe R1a1a (recimo, 60%) i ne vise od 20-25% I2a2 koje je u Dalmaciji danas 70+%. Ovo se nije moglo izmeniti nikako drugacije osim hipotetickim genocidom nad pripadnicima haplogrupe R1a1a. Nikakvog genocida nije bilo tako da citava Kostina prica ne pije vodu ako se gleda iz geneticke perspektive.
Tako da kada su u pitanju pojedinačne tvrdnje, teze pojedinih profesionalnih istoričara, ja kritikujem i kritički obrađujem njih; bez pokušaja da donesem neke sopstvene, samostalne zaključke (da ih ne nazovem isuviše nepažljivo 'otkrića'). 
