NATO teroristička mreža

izvor: http://kontra-punkt.info/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=57037&topic=8&newlang=



“Dok se proslavlja 50. godišnjica od završetka rata, neke neprijatne istine će i dalje ostati pokopane ispod mita o “trijumfu slobode i demokratije” nad fašizmom. Jer ako je sam fašizam bio veliko zlo koje se moralo zaustaviti po svaku cenu, kako ćemo objasniti potpuni neuspeh britanske, francuske i američke vlade da učine nešto povodom rata u Španiji 1936. – 1939. kada su Frankove fašističke snage, otvoreno podržane Hitlerovim i Musolinijevim oružjem i trupama, uništile “demokratski izabranu” republikansku vladu? Odgovor nije teško pronaći. Za zapadni kapitalizam pravi neprijatelj nije bio fašizam već narodna revolucija koju je inaugurisala španska radnička klasa.”
Iako je veliki broj onih koji su se aktivno uključili u rat protiv Hitlera iskreno stalo ispod antifašističkih zastava, bilo u različitim zvaničnim oružanim snagama ili gerilskim mrežama, rat je u suštini bio zloupotrebljen zbog tadašnje zabrinutosti evropskih i američkih elita. Nemačka ekspanzija je morala biti zaustavljena jer je dovodila u pitanje ekonomske i političke interese tih elita. Nakon što je poražena, biznis se mogao nastaviti, naročito onaj sprečavanja ma kakve unutrašnje opasnosti za vladajuće klase u obliku narodne revolucije.
Ovo može zvučati prilično neverovatno i, ako jeste tako, razlog leži u tome što je nakon 1945. tzv “hladni rat” zauzeo dominantnu poziciju. Sovjetska pretnja zapadnjačkoj “slobodi” je omogućila neophodni spoljni fokus tako da su vlade nakon rata mogle rekonsolidovati svoju poziciju kao deo Evropske alijanse. Bitan uslov te konsolidacije bio je da “levica” ne sme doći na vlast u zapadnoj Evropi kao rezultat internog razvoja.
Povratak na posao je počeo čak i pre maja 1945. Godine. Između 1943. i 1947. Britanija i Amerika su bile umešane u rat protiv onih koji su se borili protiv nacističke okupacije u Grčkoj. Do 1943. Grčki nacionalnooslobodilački front (EAM), glavna grupacija otpora, i njeno oružano krilo ELAS, kontrolisali su oslobođene zone u zemlji. Ovom organizacijom su zasigurno dominirali komunisti, ali je imala široku podršku naroda koji nije želeo povratak predratnih dana monarhije i diktature. Ipak, Čerčil je bio odlučan da levica ne sme doći na vlast i da se monarhija mora ponovo uspostaviti, iako je bilo jasno da će to dovesti do građanskog rata.
Od 1943., Britanija i Amerika su započele sa infiltriranjem specijalnih jedinica u Grčku, naročito radi sprečavanja uspostavljanja komunističke/republikanske vlasti. Delovali su zajedno sa desničarskom grupom otpora poznatijom kao EDES koja je sarađivala sa nacistima. Nakon povlačenja Nemaca od oktobra 1944., EAM je kontrolisala 90% zemlje. Međutim, Britanci su išli na uspostavljanje “privremene vlade”, u kojoj je EAM dobio 1/3 zastupništva i neka beznačajna ministarska mesta. U međuvremenu, grčki kralj (i njegova žena naklonjena fašizmu) nisu pokazivali nameru da se odreknu vladavine. U novembru 1944. Savezničke snage izdaju naređenje da se ELAS razoruža. Situacija postaje jasna 3. Decembra – policija puca na masovne demonstracije u Atini i izbija sukob između britanskih trupa i ELAS.
Pod “privremenom vladom” armija, policija i civilne službe ostaju čvrsto u rukama desničara, sa bivšim kolaboracionistima kojima je često dozvoljeno da ostanu na pozicijama, dok su levičari isključivani. Britanci i Amerikanci su učinili sve što su mogli da podrže desničare i obezbede im uspeh na izborima 1946. godine. Britanska umešanost opada, ali samo zbog toga što su Amerikanci uzeli virtuelnu kontrolu nad zemljom od 1947., upumpavajući masovnu ekonomsku i vojnu pomoć. Stepen kontrole koji je Amerika imala bio je toliki da su i dokumenti grčkog premijera morali biti potpisani od strane američke misije kako bi postala validna. U međuvremenu, u planinama, američki “vojni savetnici” nadgledaju kampanje protiv ELAS, uključujući masovna hapšenja, ratne sudove, pritvaranja i streljanja. Sve levičarske aktivnosti su bile zabranjene, a aktivisti koji nisu ubijeni poslani su u političke kampove za “re-edukaciju” ili naterani u egzil.
Ova politika je desničare držala na vlasti do 60ih godina, kada je došlo do ponovnog izbijanja narodnog nezadovoljstva i industrijskih nemira. Odgovor režima je bio vojni puč 21. aprila 1967., što je dovelo do sedmogodišnje desničarske vojne diktature. Ovaj puč je organizovala CIA, i veruje se da je u akciju uključila i pripadnike oružanih i obučenih paramilitarnih jedinica, kojima je CIA upravljala neko vreme tokom 50ih, a koje je “zvanično” raspustila 1988. Godine. U periodima neposredno pre puča CIA je bila umešana u primenu taktike “stvaranja vanredne situacije”: crne propagande, terorističkih napada i drugih provokacija za koje bi optuživala levicu.

Britanija i Amerika su iz grčkih iskustava naučile dosta toga o efikasnim načinima borbe protiv narodnih antikapitalističkih pokreta, za očuvanje interesa slobodnog tržišta u svom dvorištu. To je uključivalo finansijsku podršku desničarskim partijama, naročito hrišćansko-demokratskim; klevetanje levičarskih kandidata i mnoge druge neprijatne taktike. I iako su hrišćansko-demokratske vlade možda i bile mlake prema američkoj dominaciji u Evropi, očajnički su pokušavale da spreče levicu da dođe na vlast.
“U sklopu tih napora Amerikanci i Britanci su u većini evropskih zemalja pomogli ponovno stvaranje unutrašnjih bezbedonosnih mehanizama. Najvoljniji i najiskusniji ljudi koje su pronašli bili su bivši nacisti, fašisti i kolaboracionisti. Dobro obučeni i vatreni antikomunisti, to su bili ljudi koji bi po potrebama koristili brutalnost pritiv levice…Amerikanci su ugradili obaveštajnu mrežu u srce evropskih zemalja kako bi osigurali sprovođenje dogovora (anti-levičarski/pro-američki i prokapitalistički dogovor)”.
Zapravo, operacija u Grčkoj (poznatija kao “Operation Sheepskin”) koja se dovodi u vezu sa prevratom iz 1967. samo je jedan deo evropske pozadinske mreže, koju su uspostavili Britanci i Amerikanci. Tobože, ova mreža je postojala radi stvaranja jezgra za gerilsku armiju koja bi se suprotstavila Sovjetskoj invaziji, upotrebom oružja i eksploziva koje se već proizvodilo. Ipak, dokazi ostavljaju veoma malo sumnje da je ova mreža imala namenu i suzbijanja “unutrašnjih subverzija.
Pozadinsku mrežu je osmislio Objedinjeni komitet načelnika štabova (US Joint Chiefs of Staff), a sa delovanjem je počela 1948. godine kada je Nacionalno veće za bezbednost otvorilo Kancelariju za koordinaciju politike, čije je osoblje činilo i koja je bila finansirana od CIA. Konačno, koordinacije mreže se odvijala pod okriljem NATO. Mreža je uključivala osoblje “zvaničnih” službi bezbednosti svake zemlje, a tajno je finansirana od strane industrije i države. Zaista, finansiranje i podrška takvim grupama bio je jedan od glavnih zadataka novoformirane CIA. Međutim, članovi mreže su uglavnom regrutovani iz redova civilnog društva, mahom “bivših fašista” i drugih čiji je “anti-komunistički” stav bio nepokolebljiv.
Postojanje pozadinske mreže nije bilo poznato u javnosti. Međutim aktivnosti italijanske grane – nazvane Operacija Gladio – razotkrivene su serijom sudskih istraga, naročito između 1990. i 1992.
Operacija Gadio je pokrenuta 1958. godine uz pomoć britanske tajne službe i CIA, uključujući i finansijsku podršku CIA. Ova saradnja se nastavila obukom Gladio jedinica u Britaniji početkom 70-ih, kao i obukama od strane američkih instruktora u vojnoj bazi na Kanarskim ostrvima od 1966. do sredine 70-ih. Gladio je bio pod kontrolom italijanske tajne službe iz “Kancelarije R” (“Office R”). Snažne veze je imao i sa P2, fašističkom masonskom ložom čiji su članovi bili vodeći vojni oficiri, politički lideri, industrijalci, bankari i diplomate u Italiji. Za P2 se govorilo predstavlja desničarsku, paralelnu vladu u Italiji. Uz to, Gladio je postao tačka okupljanja fašističkih članova “Marine Star”, organizacije veterana koja je osnovana nakon Drugog svetskog rata kao i drugih fašističkih grupa iz 70-ih i 80-ih.
Od samog početka, predmet pitanja kojima se Gladio bavio bio je širi od zvaničnih anti-sovjetskih opravdanja. Zapisnik sa sastanka od 1. Juna 1959. otkriva pozornost ove mreže na “unutrašnju subverziju i da igra odlučujuću ulogu…ne samo na nivoima ratovanja opšte politike, već i politike u hitnim slučajevima”. “Hitni slučajevi” su izražavali zabrinutost zbog porasta narodnog antikapitalističkog pokreta tokom 60ih i 70ih, industrijskih nemira i jasnog pomeranja od centra ka levici od strane vladajuće hrišćansko-demokratske partije.
Oni koji su bili uključeni u Gladio/P2 počeli su da planiraju državni udar 1964., pravljenjem liste sa imenima na hiljade političara, sindikalista i aktivista sa kojima je trebalo završiti. Pokušaj udara je izveden 1970. pod vođstvom mornaričkog kapetana princa Valerija Borgezea koji je podržavao glavnu italijansku fašističku partiju MSI.”
Zapravo, Gladio je bio duboko upleten u takozvanu “strategiju tenzije” kasnih 60ih i 70ih. Cilj ove strategije, čiju je osnovnu taktiku činilo “terorističko nasilje”, koje su izvodile fašističke grupe sa ciljem da prošire paniku i nemir, direktno napadaju Levicu i isprovociraju je na oružani odgovor, koji bi u isto vreme bio opravdanje za veću državnu vlast pod izgovorom “nacionalne bezbednosti”i izolaciju Levice od narodne podrške. General Gerardo Serravalle, načelnik “Office R” od 1971.-1974., otkrio je da je na sastanku Gladia 1972. najmanje polovina iz višeg ešalona “imalo ideju napada na komuniste pre invazije. Oni su se pripremali za građanski rat”.

“Jedan od prvih incidenata ispirisanih Operacijom Gladio desio se 12. decembra 1969., bombaškim napadom na Banca Nazionale del’Agricultura na milanskom Piazza Fontana. U napadu je ubijeno 16 ljudi, a ranjeno je 88. Policija je istog trenutka uhapsila i okrivila anarhiste. Ipak, policija je na kraju otkrila prave počinioce – dvojicu fašista: Franka Fredu i Đovanija Venturu. Ventura je bio u bliskom kontaktu sa pukovnikom Gvidom Đanetinijem iz SID (deo tajne službe), koji je energično podržavao MSI. Suđenje Venturi i Fredi je odlagano 12 godina, a kada su konačno osuđeni na doživotne kazne, prigovor je i to poništio.”
“I dok su fašisti stvarali talas bombaških napada i streljanja, građanske slobode u Italiji su počele žestoko da se ograničavaju, uključujući zakon iz 1975. koji je zabranio narodne kampanje i radikalnu političku diskusiju. Mnogi ljudi su zatvarani zbog “anti-terorističkih” propisa, ili proterivani iz zemlje. Kao što se i očekivalo, Levica se, u obliku Crvenih brigada, oslonila na oružanu borbu kako bi se odbranila od napada. Ovo je samo ojačalo Gladio/P2 – Crvene brigade su bile okrivljene za fašističke ispade, sistematski infiltirane tajnim službama i korišćene za izvođenje akcija koje su podržavale tajni plan”.
Italijanska desnica je preuzela odgovornost za mnoge svoje akcije, a njeni članovi su aktivno angažovani od strane italijanske policije. Neku su pobegli za Britaniju nakon posledica koja je ostavila bomba iz 1980. Godine na železničkoj stanici u Bolonji, gde su udomljeni od strane britanskih fašista iz grupe League of St. George.
U svakom slučaju, bombaškim napadom u Bolonji otkrivena je veza između italijanskih fašističkih paramilitarnih grupa, P2, tajnih službi i operacije Gladio. Svedočenja člana P2 iz 1982. godine otkrilo je da nasilje podsticano od strane te organizacije uključujući i saradnju sa nekim elementima tajnih službi. Naknadne istrage su pokazale da je eksploziv koji je korišćen dolazio iz Gladio arsenala.
U praksi, Gladio je imao i “zvanično” i “nezvanično” krilo, pri čemu je “nezvanično” krilo iniciralo i sopstvene “antikomunističke” operacije, ali uz odobrenja i finansiranje od strane “zvaničnog krila”. General Pjetro Korona, načelnik “Kancelarije R” tokom 1969./1970. izjavio je pred Venecijanskom komisijom o bombaškom napadu u mestu Peteano da je postojala “alternativna tajna mreža, paralelna sa mrežom Gladio, koja je znala za deponije oružja i eksploziva i da mu je imala pristup”. General Nino Lugarese, načelnik SIMSI (grana italijanske tajne službe) od 1981.-1984., otkrio je postojanje “Super Gladio” grupe sa oko 800 članova koja je odgovorna za unutrašnje intervencije protiv domaćih političkih meta.
Gladio je “zvanično raspušten” od strane italijanske vlasti u decembru 1990. nakon što je priča dospela u javnost. Godine 1992., 29. januara, italijanska parlamentarna komisija o terorizmu je i zvanično objavila da je bilo reč o tajnoj i ilegalnoj “oružanoj bandi” umešanoj u subverzivna dela “Italijanska otkrovenja iz 1990. imala su i značajniji uticaj. Konačno, Gladio je bio samo italijanska grana evropske mreže. Belgijska, francuska, holandska, grčka i nemačka vlada su takođe zvanično priznale svoju umešanost u tajnoj NATO mreži, a belgijski premijer je otkrio da je evropski sastanak mreže održan još u oktobru 1990. Naravno sve vlade su imale veliki problema da odbace optužbe da je mreža imala ma kakav drugi cilj osim da omogući gerilski rat nakon invazije. Intervencija u domaćoj politici može biti samo delo “nekontrolisanih” koji slede sopstvenu agendu”.