Zhuangzi
Domaćin
- Poruka
- 3.706
Prvi vaseljenski sabor (ili Prvi nikejski sabor) održan u Nikeji u Maloj Aziji tokom maja i juna 325. godine, je bio prvi vaseljenski sabor Hrišćanske crkve, a njegovom najznačajnijom posledicom se smatra donošenje prve objedinjene hrišćanske doktrine tzv. „nikejskog simbola vere“.
Car Konstantin I je ubrzo po priznavanju hrišćanstva sazvao Prvi vaseljenski (ili ekumenski — sveopšti) sabor, koji je imao da reši sukobe između raznih struja u okviru hrišćanstva. Konstantin je pozvao svih 1.800 episkopa Hrišćanske crkve (oko 1.000 na istoku i 800 na zapadu), a odazvalo se i učestvovalo na saboru između 250 i 318 njih. Sabor je održan u carskoj palati, a car lično je njime predsedavao. Doskora progonjeni episkopi putovali su carskom poštom, i car ih je dočekivao sa predusretljivošću. Bila je to prva pobednička demonstracija crkve.
Na saboru su se mišljenje žestoko sukobila povodom novonastalog Arijanskog spora o prirodi Hrista. Često se dešavalo da su se tokom savetovanja na saboru svi učesnici neobuzdano nadvikivali ne obazirući se naročito na svoje episkopsko dostojanstvo.[1] Zbog hristoloških neslaganja Nikola iz Likije, kasnije poznat kao sveti Nikola, je fizički napao Arija, nakon čega je udaljen sa sabora. Na kraju je predloženo vjeruju po kome je Hristos bio „iste suštine kao Otac". Nebiblijsko poreklo je bilo najveći nedostatak ovog izraza, ali je pod pritiskom Konstantina prihvaćen kao obrazac o jedinstvu. Iako je Arijevo učenje imalo dosta pristalica, proglašeno je za jeres na ovom saboru, gde je utvrđen i Nikejski simbol vere, koji je nadalje smatran jedinim isravnim tumačenjem Hristovog učenja.
Samo održavanje sabora, kao i njegov tok i zaključci, doveli su do stanovitih kritika.
„Bilo je potpuno nečuveno da univerzalno veruju nastane samo zahvaljujući autoritetu cara, koji se kao prozelit tek pripremao za krštenje i nije imao ni najmanje pravo da učestvuje u razgovoru o najvećim tajnama vere. Nijedan episkop se nije usudio da se usprotivi toj čudovišnosti. Ista crkva koja je pobedonosno prkosila Dioklecijanovoj vojsci poslušno se povinovala naredbi njegovog naslednika, koja je pogodila njen nerv potpuno drukčije od spoljašnjeg nasilja progona.“
Car Konstantin I je ubrzo po priznavanju hrišćanstva sazvao Prvi vaseljenski (ili ekumenski — sveopšti) sabor, koji je imao da reši sukobe između raznih struja u okviru hrišćanstva. Konstantin je pozvao svih 1.800 episkopa Hrišćanske crkve (oko 1.000 na istoku i 800 na zapadu), a odazvalo se i učestvovalo na saboru između 250 i 318 njih. Sabor je održan u carskoj palati, a car lično je njime predsedavao. Doskora progonjeni episkopi putovali su carskom poštom, i car ih je dočekivao sa predusretljivošću. Bila je to prva pobednička demonstracija crkve.
Na saboru su se mišljenje žestoko sukobila povodom novonastalog Arijanskog spora o prirodi Hrista. Često se dešavalo da su se tokom savetovanja na saboru svi učesnici neobuzdano nadvikivali ne obazirući se naročito na svoje episkopsko dostojanstvo.[1] Zbog hristoloških neslaganja Nikola iz Likije, kasnije poznat kao sveti Nikola, je fizički napao Arija, nakon čega je udaljen sa sabora. Na kraju je predloženo vjeruju po kome je Hristos bio „iste suštine kao Otac". Nebiblijsko poreklo je bilo najveći nedostatak ovog izraza, ali je pod pritiskom Konstantina prihvaćen kao obrazac o jedinstvu. Iako je Arijevo učenje imalo dosta pristalica, proglašeno je za jeres na ovom saboru, gde je utvrđen i Nikejski simbol vere, koji je nadalje smatran jedinim isravnim tumačenjem Hristovog učenja.
Samo održavanje sabora, kao i njegov tok i zaključci, doveli su do stanovitih kritika.
„Bilo je potpuno nečuveno da univerzalno veruju nastane samo zahvaljujući autoritetu cara, koji se kao prozelit tek pripremao za krštenje i nije imao ni najmanje pravo da učestvuje u razgovoru o najvećim tajnama vere. Nijedan episkop se nije usudio da se usprotivi toj čudovišnosti. Ista crkva koja je pobedonosno prkosila Dioklecijanovoj vojsci poslušno se povinovala naredbi njegovog naslednika, koja je pogodila njen nerv potpuno drukčije od spoljašnjeg nasilja progona.“
