gost 129003
Primećen član
- Poruka
- 960
...
Živanovićeve pesme odzvanjaju iz jednog imaginarnog praznog stana, pevaju melodiju prazne sobe koja odiše jednim velikim misaonim sistemom, nenapisanim pismima i neostvarenim dijalozima - jednostavno, čitalac na taj način mora doživeti prostor u kojima se rađaju pesme Nikole Živanovića. Uostalom, najveće tajne se same otkrivaju, ukazuju u tišini prazne sobe i pesnik to dobro zna.
Taj motiv tihe simbolike praznog stana (centra sveta u životu jednog pesnika), prekrivača za krevet prema godišnjim dobima, usklađenosti male sobe sa godišnjim dobima, sa svemirom, sa večnošću - to je Nikola Živanović kao pesnik. Usamljenost je deo života u velikom gradu, pesnik istrajavava u svom dobrovoljnom izgnanstvu, jer to je oaza iskrenosti u velikim gradovima (gradovi kao i bića poseduju neku svoju izgubljenost i besmislenost), a, upravo ta usamljenost pesnika čini pesnikom podjednako u Beogradu i u Parizu. Običan, mali čovek, zanemeo u zbrci velikog grada (grada, kao nečega neprirodnog), svestan sebe, svoje prolaznosti, ali i veličine svega što ga okružuje, godišnjih doba, snega... Motiv svakodnevnih detalja u maloj podstanarskoj sobi koji uporno podsećaju na daleke puteve, porodične kuće, različite periode u životu, godišnja doba...
Ceo tekst - prikaz knjige možete pročitati na http://www.mojakritika.com/articles/showblock/id/83
Živanovićeve pesme odzvanjaju iz jednog imaginarnog praznog stana, pevaju melodiju prazne sobe koja odiše jednim velikim misaonim sistemom, nenapisanim pismima i neostvarenim dijalozima - jednostavno, čitalac na taj način mora doživeti prostor u kojima se rađaju pesme Nikole Živanovića. Uostalom, najveće tajne se same otkrivaju, ukazuju u tišini prazne sobe i pesnik to dobro zna.
Taj motiv tihe simbolike praznog stana (centra sveta u životu jednog pesnika), prekrivača za krevet prema godišnjim dobima, usklađenosti male sobe sa godišnjim dobima, sa svemirom, sa večnošću - to je Nikola Živanović kao pesnik. Usamljenost je deo života u velikom gradu, pesnik istrajavava u svom dobrovoljnom izgnanstvu, jer to je oaza iskrenosti u velikim gradovima (gradovi kao i bića poseduju neku svoju izgubljenost i besmislenost), a, upravo ta usamljenost pesnika čini pesnikom podjednako u Beogradu i u Parizu. Običan, mali čovek, zanemeo u zbrci velikog grada (grada, kao nečega neprirodnog), svestan sebe, svoje prolaznosti, ali i veličine svega što ga okružuje, godišnjih doba, snega... Motiv svakodnevnih detalja u maloj podstanarskoj sobi koji uporno podsećaju na daleke puteve, porodične kuće, različite periode u životu, godišnja doba...
Ceo tekst - prikaz knjige možete pročitati na http://www.mojakritika.com/articles/showblock/id/83
