49. STERIJINO POZORJE
Publika pala na teme
Branislav Nušić „Gospođa ministarka”, u režiji Jagoša Markovića; Narodno pozorište, Beograd
Priznajem, još od slavljene, hvaljene i višestruko nagrađivane “Kate Kapuralice”, pa do današnjih dana, traje moje samopropitivanje u povodu rediteljskog opusa Jagoša Markovića i neka vrsta griže savesti što nisam u stanju da, s publikom i većinom kritičara, podelim oduševljenje poetikom ovog reditelja. Upravo ta vrsta nesporazuma osnovni je osećaj s kojim sam, preksinoć, nakon predstave “Gospođa ministarka” (režija: Jagoš Marković; beogradsko Narodno pozorište) izvedene u takmičarskom programu 49. Sterijinog pozorja, izašla iz sale koja se još tresla od ovacija.
Osnovu tog nesporazuma čini poražavajući osećaj nelagodnosti pred odsustvom rediteljske invencije, pred nemoćnom samocitatnošću dovedenom do paroksizma, pred predstavom u kojoj je sve bilo tako neugodno predvidljivo: od scenskog diskursa koji se svodi na red verbalnog iskaza, red muzike (kad padne tenzija), od čađavih štednjaka iz kojih kulja dim, od kosine scene, od pukog nagomilavanja/aranžiranja svega-čega-se-seti, do potpune stilske i žanrovske kakofonije u glumačkoj igri, što sve zajedno vodi jedinom mogućem zaključku da Jagoš Marković nije imao ama baš nikakvu ideju o tome zašto, u ovom trenutku i na ovom mestu, radi baš Nušićevu ”Gospođu ministarku”.
Teške reči. Ali, sem što ponavlja krajnje problematičan stereotip u tumačenju ove Nušićeve komedije na našim scenama, podvlačeći ga i scenom sentimentalnog (otužno neukusnog) omaža Žanki Stokić, sem što ni socijalno ni psihološki ne utemeljuje naslovni lik (neuverljiva transformacija od pokorne, zarozane i u testo ulepljene žene koja na kolenima pozdravlja muža tek ustoličenog ministra, žene koja u suštini ne ume – jer to ne vidimo u predstavi - da uživa u novostečenim privilegijama i društvenom statusu, do one koja je spremna na sve da bi te privilegije i taj status zadržala), Jagoš Marković, u samoj završnici, u sceni u kojoj Radmila Živković (Živka) igra kolo i suze roni, poništava sopstveni znak i svojoj neosvešćenoj i sve vreme nekako prestrašenoj junakinji kalemi atribute gotovo tragičke heroine.
Bez čitave epizode sa Nikaragvom, s upuštenom scenom s Ninkovićem (u kojoj je akcenat stavljen na – krajnje banalan - Živkin pokušaj da se smesti u visoku stolicu) i onom s Familijom, ova predstava je tek linearno nagomilavanje efektnih (šetnja ćurke po ivici uzdignute scene), duhovitih ili onih koje bi to htele da budu, grotesknih i onih jer-se-meni-tako-sviđa scenskih slika.
Što se, inače odlične glumice Radmile Živković, u naslovnoj ulozi, tiče, osnovni utisak je da je strah pred tako značajnom i velikom ulogom inhibirajuće delovao na njenu koncentraciju.
Olga Odanović, kao ničim izazvana zombi-Dara, ekstremno apartna uloga u ansamblu u kojem ionako svako peva iz svog dura/mola, dok se iz ofa čuju kolce, Mokranjac, Verdi... I dok publika pada na teme.
Darinka Nikolić
Novosadski ,,Dnevnik'', 02.06.2004.
?!
