sever.sena
Obećava
- Poruka
- 75
Pise mi jedan prijatelj iz Srbije da u nekim mestima zapadne Srbije (pa cak i u BGD-u) jos su ostali nazivi ulica posveceni jednom od najvecih zlocinaca u istoriji Srbije "cuvenom" po zlu Slobodanu Penezicu-Krcunu. Pored toga sto je ubio na desetine hiljade mladih srpskih nacionalista sa svojim pajtosima Djilasem, Mosom Pijade, Stambolicem, Milosem Minicem, Rankovicem..., ubio djenerala Dragoljuba-Drazu Mihajlovica-Cicu, mog strica Mladena ali i mog daljneg rodjaka: Mihaila Mladenovica, slikara. Evo navodim pisanje "Bete" o tome.
"Za vreme Užičke republike Mihailo Milovanovic nije bio pripadnik ni partizanskog, ni četničkog pokreta. Agitovao je protiv njihove bratoubilačke borbe i spasao od streljanja uhapšene seljake iz Lužničke doline zbog odmazde.
Okružni sud u Užicu usvojio je zahtev novinara i publiciste Đorđa Pilčevića o rehabilitaciji prvog akademskog slikara iz užičkog kraja Mihaila Milovanovića, učesnika oslobodilačkih ratova od 1912. do 1918. godine.
Mihaila Milovanovića su bez suđenja i presude streljali partizani 28. novembra 1941. godine u Krčagovu, za vreme Užičke republike, a posle rata, kao "neprijatelju i petokolonašu", slikaru je oduzeta sva imovina.
U obrazloženju sudske rehabilitacije, koja je predočena novinarima na konferenciji za štampu u legatu Mihaila Milovanovića u užičkom Narodnom muzeju, navodi se da je on "lišen života kao žrtva progona i nasilja iz političkih i ideoloških razloga".
Slikar Mihailo Milovanović rođen je 8. marta 1879. godine u Gostinici kod Užica. Bio je borac Drinske divizije u Balkanskom i Prvom svetskom ratu i preživeo albansku golgotu.
"U toku Drugog svetskog rata, za vreme Užičke republike nije bio pripadnik ni partizanskog, ni četničkog pokreta, već pristalica kralja i ravnogorskog pokreta. Agitovao je protiv bratoubilačke borbe partizana i četnika i spasao od streljanja uhapšene seljake iz Lužničke doline zbog odmazde", navodi se u obrazloženju suda.
"Po izjavi generala Ljubodraga Đurića proizilazi da je učinjena nepravda prema Mihailu Milovanoviću, jer nije mogao biti engleski i nemački špijun imajući u vidu gde je živeo, već da je koristeći znanje nemačkog jezika spasao od streljanja sina Jova Piščevića, šefa poreske uprave u Užicu, te da nikakva krivica slikara nije utvrđena", piše u obrazloženju koje je potpisala sudija Ljubinka Masal.
Odluka suda predstavlja jedan vid satisfakcije za potomke slikara i poklonike njegovog umetničkog dela, jer je reč o prvom akademskom slikaru užičkog kraja i ratnom slikaru Vrhovne komande Srpske vojskeu oslobodilačkim ratovima Srbije od 1912-1918. godine, rečeno je na konferenciji za novinare sazvanoj povodom odluke suda.
Novinarima se, pored publiciste Đorđa Pilčevića, obratila i slikareva unuka Katarina Marić koja je svedočila o teškom životu porodice u periodu komunizma.
Tokom posleratnog prinudnog zaborava, slike Mihaila Milovanovića su se sve češće pojavljivale na tematskim i specijalizovanim izložbama srpskog impresionizma u Beogradu, Ažbeove škole u Vizbadenu i Ljubljani, minhenskih đaka u Novom Sadu, u "Umetničkoj baštini Srba" u Moskvi i Lenjingradu.
Njegova dela izlagana su i na izložbama s nacionalnim i ratnim temama u galerijama "Cvijeta Zuzorić", Narodnog i Vojnog muzeja u Beogradu sve do retrospektivnog "Povratka iz zaborava" u Užicu 1998. godine kada je objavljen i umetnikov roman "Lendina vodenica".
Grad Užice, slikarev zavičaj, već ga je rehabilitovao postavljanjem njegove spomen biste ispred Doma vojske u Užicu, organizovanjem izložbi njegovih dela i otvaranjem legata u Narodnom muzeju 2003. godine, koji pored slika sadrži i zbirku ličnih predmeta tragično nastradalog slikara.
Mihailo Milovanović sahranjen je u Ribaševini 31. decembra 1941. godine, mesec dana posle smaknuća.
"Za vreme Užičke republike Mihailo Milovanovic nije bio pripadnik ni partizanskog, ni četničkog pokreta. Agitovao je protiv njihove bratoubilačke borbe i spasao od streljanja uhapšene seljake iz Lužničke doline zbog odmazde.
Okružni sud u Užicu usvojio je zahtev novinara i publiciste Đorđa Pilčevića o rehabilitaciji prvog akademskog slikara iz užičkog kraja Mihaila Milovanovića, učesnika oslobodilačkih ratova od 1912. do 1918. godine.
Mihaila Milovanovića su bez suđenja i presude streljali partizani 28. novembra 1941. godine u Krčagovu, za vreme Užičke republike, a posle rata, kao "neprijatelju i petokolonašu", slikaru je oduzeta sva imovina.
U obrazloženju sudske rehabilitacije, koja je predočena novinarima na konferenciji za štampu u legatu Mihaila Milovanovića u užičkom Narodnom muzeju, navodi se da je on "lišen života kao žrtva progona i nasilja iz političkih i ideoloških razloga".
Slikar Mihailo Milovanović rođen je 8. marta 1879. godine u Gostinici kod Užica. Bio je borac Drinske divizije u Balkanskom i Prvom svetskom ratu i preživeo albansku golgotu.
"U toku Drugog svetskog rata, za vreme Užičke republike nije bio pripadnik ni partizanskog, ni četničkog pokreta, već pristalica kralja i ravnogorskog pokreta. Agitovao je protiv bratoubilačke borbe partizana i četnika i spasao od streljanja uhapšene seljake iz Lužničke doline zbog odmazde", navodi se u obrazloženju suda.
"Po izjavi generala Ljubodraga Đurića proizilazi da je učinjena nepravda prema Mihailu Milovanoviću, jer nije mogao biti engleski i nemački špijun imajući u vidu gde je živeo, već da je koristeći znanje nemačkog jezika spasao od streljanja sina Jova Piščevića, šefa poreske uprave u Užicu, te da nikakva krivica slikara nije utvrđena", piše u obrazloženju koje je potpisala sudija Ljubinka Masal.
Odluka suda predstavlja jedan vid satisfakcije za potomke slikara i poklonike njegovog umetničkog dela, jer je reč o prvom akademskom slikaru užičkog kraja i ratnom slikaru Vrhovne komande Srpske vojskeu oslobodilačkim ratovima Srbije od 1912-1918. godine, rečeno je na konferenciji za novinare sazvanoj povodom odluke suda.
Novinarima se, pored publiciste Đorđa Pilčevića, obratila i slikareva unuka Katarina Marić koja je svedočila o teškom životu porodice u periodu komunizma.
Tokom posleratnog prinudnog zaborava, slike Mihaila Milovanovića su se sve češće pojavljivale na tematskim i specijalizovanim izložbama srpskog impresionizma u Beogradu, Ažbeove škole u Vizbadenu i Ljubljani, minhenskih đaka u Novom Sadu, u "Umetničkoj baštini Srba" u Moskvi i Lenjingradu.
Njegova dela izlagana su i na izložbama s nacionalnim i ratnim temama u galerijama "Cvijeta Zuzorić", Narodnog i Vojnog muzeja u Beogradu sve do retrospektivnog "Povratka iz zaborava" u Užicu 1998. godine kada je objavljen i umetnikov roman "Lendina vodenica".
Grad Užice, slikarev zavičaj, već ga je rehabilitovao postavljanjem njegove spomen biste ispred Doma vojske u Užicu, organizovanjem izložbi njegovih dela i otvaranjem legata u Narodnom muzeju 2003. godine, koji pored slika sadrži i zbirku ličnih predmeta tragično nastradalog slikara.
Mihailo Milovanović sahranjen je u Ribaševini 31. decembra 1941. godine, mesec dana posle smaknuća.
