Тешко је одговорити на таква питања јер на субјекат, на кога се односе, не можемо применити форме сазнавања инелекта..тј. простор и каузалитет.
Ради се о томе да у непосредном искуству немамо посла са величинама, у непосредном искуству нема простора, па самим тим ни поделе на многа лица.
А опет, у себи налазимо свој карактер или своје ЈА. И налазимо ка као опажај испред субјекта у смаосвести , значи врсту ствари, а опет и сам тај субјекат је тада објекат... где и сама подела на субјекат и објекат престаје да важи. Оно Шопенхаурово "чудо".
Имајући на уму ово можемо ипак некако рећи да у нама постоје многа ја, али на својевсртан начин мелодије. На начин много варијација једне централне варијације, која је опет варијација самог сопства. Знчи мноштво али својеврсно, квалитативно мноштво. И свакако се требамо трудити да следимо оне да тако кажемо "боље тенденције" тог нашег мноштва или оне које воде циљу живота или негацији воље и спасењу.