ˇProšlost je skup vremena prošlih događaja iz prethodnog razdoblja, dakle prošlost je nepromjenjiva, veoma bitna za budućnost.ˇ
,,priča ostavite istoriju, gledajte u budućnost'' važi za one koji nemaju istoriju ili se njihova istorija sastoji od pljačke a ne važi za Srbe.
PODRAZUMEVAJUĆA LJUBAV UZ ISTORIJSKU PROVERU Svedoci smo objašnjenja raznih ,,atlanskih kancelarija'' o blagodetima za Srbe evroatlanskih integracija.
Takvih ,,atlanskih Srba'' je veoma malo čak ispod 10%, dok ostali Srbi vole Ruse i okrenuti su Rusiji i pored velikih napora atlantista da Srbe usreće. Sada se najčešće pominju i objašnjavaju oni najbliži usrećiteljski događaji, poput Agresije 1999. godine uz slične natovske usspehe uvođenja demokratije u Irak, Libiju, Siriju itd. Za opredeljenje Srba za Ruse i Rusiju moramo pogledati istorijsko iskustvao Srba u malo dalju prošlost o kojoj nemaju pojma ,,atlanski direktori'' i evroatlanski trećerazredni političari, kojima je osnovna plitka misao ,,ostavite istoriju gledajte budućnost''.
Pa da se vratimo ukratko na neke istorijske činjenice koje su uslovile trajno opredeljenje Srba prema Rusiji. Posle Kosovske bitke 1389. godine Srbija dolazi u vazalni položaj a nakon pada Srpske despotovine 1439. godine Srbi dolaze u robski položaj u odnosu na Tursku. Srbi su bili od strane Turaka angažovani u ratnim pohodima i bili dobri ratnici.
Ništa bolji položaj Srba nije bio bolji ni u austrijskoj vojsci koja je pod generalom Enejom Silvijem Pikolominijem 1689. godine sa 67% ortodoks – Srba vojnika stigla do Skoplja i Bitolja. Nakon toga je nastupila Velika seoba Srba u Panoniju - Austriju, koju su upravo većinski srbski vojnici oslobodili posle 155 godine od turskog ropstva. Srbi su dobili Privilegije od cara Leopolda ali i najveću obavezu da ratuju za cara. Vojno napredovanje srbina za generala bilo je uslovljeno primanjen katoličanstva. Srbi su uzeli aktivnog učešća na strani Austrije u prvom turskom ratu od 1716-1718. godine, kada su oslobođeni svi krajevi severno od Save i Dunava, kao i veliki deo Srbije, zatim u drugom tursko ratu od 1737-1739. godine, kada se Austrija povukla severno od Save i Dunava i trećem turskom ratu od 1788-1791. godine, koji nije doveo do nikakvih teritorijalnih promena. Srbe je Austrija koristila u svim ratovima, kao za špansko nasleđe 1701-1714. godine, pa protiv Rakocijevih ustanika 1703-1711. Godine, te je u sedmogodišnjem ratu od 1756-1763. gde učestvovalo 88.000 graničara Srba itd. U periodu od 1716 do 1718 Austrija je uspešno vodila rat sa Turskom. Rat je završen Požarevačkim mirom 21. jula 1718. godine, po kojem je Austrija dobila deo Srbije južno od Save i Dunava sa Beogradom. Srbi se tada nadaju, da su se izborili za svoju zemlju i svoju slobodu, ali tu teritoriju Austrija naziva Vojna Komandatura Kraljevine Srbije ( Militärkommandatur des Königreichs Serbien) i Austrijski car sebi dodaje i titulu Srbskog Kralja. Zemlju Srbiju austrijanci su podelili na 15 distrihta a Beograd je imao poseban status sa dve opštine nemačkom i srbskom. To stanje je trajalo do sledećeg rata koji je Austrija zajedno sa Rusijom vodila protiv Turske od 1737. do 1739 godine a taj rat je okončan 18. septembra 1739. godine Beogradskim mirom. Zbog poraza austrijske vojske kod Grocke, Austrija je izgubila ,,Kraljevinu Srbiju'' i sve posede južno od Save i Dunava. Kad se Austrija povukla iz Srbije ostavila je Srbe na milost i nemilost Turcima.
U ovom burnom ratnom periodu Srbi su podpadali i služili jednom ili drugom carstvu a uvek boreći se za tuđe interese bez nade da žive slobodno u svojoj zemlji. Srbi su imali kroz usmeno predanje i junačke pesme visoku svest o svojoj slobodi i carstvu koje su nekad imali. U tom turbulentnom vremenu odazivajući se molbi oficira pukovnika Mihaila Miloradovića i Kapetana Ivana Lukačevića, Petar Veliki je šalje pismo - gramatu koje navedni oficiri predaju 3. marta 1711. godine vladici Petru I. Petar Veliki je Gramatu naslovio; ,, presvetlom Mitropolitu preuzvišenoj i uvaženoj gospodi gubernatorima, kapetanima, knezovima i vojvodama, i svim hrišćanima grčke i rimske veroispovesti, duhovnog i svetovnog čina u Srbiji i Maćedoniji, Crnogorcima i Primorcima, Hercegovcima i Nikšićanima, Banjanima i Pivljanima, Drobnjacima i Gačanima, Trebinjcima i Kučima, Bjelopavlićima i Piperima, Vasojevićima i Bratonožićima, Klementima i Grahovljanima, Rudnjanima i Popovljanima i Zupcima", pozvivajući hrišćane na ustanak protiv Turske sa kojima je Rusija već bila u ratu. Tek nakon ovog poziva i pomoći Rusije i Rusa oko stotinu godina Srbi dižu bune i hajdukuju protiv Turske.
Zbog ustanka u Crnoj Gori Sultan je poslao vojsku od 50.000 ljudi, koju Crnogorci potukoše 9. Avgusta 1712. na Carevom lazu. I pored poraza na Carevom lazu pojačana turska vojska pod Numan - pašom Ćuprilićem sa preko 100.000 vojske, Crnu Goru opustoši, pohara crkve, razvali do zemlje cetinjski manastir i crkvu. Radi pomoći Crnoj Gori, Petar Veliki je od 1715. godine je počeo da materijalno pomaže Crnu Goru. Tako je nastala tradicija da ruski carevi materijalno podržavaju Crnu Goru, da bi mogli funkcionisati kao državna organizacija, jer narod u Crnoj Gori nije plaćao porez ni Vladikama ni Turcima. Imperator Pavle I je od 1798. godine je odredio kao državnu obavezu da isplaćuje godišnju pomoć Crnoj Gori od 3.000 rubalja „za narodne potrebe i formiranje korisnih ustanova.“ Značajna promena nabolje desila se u Rusko – Turskom ratu kad je turska vojska u Bugarskoj bila opkoljena, da bi sprečili njeno totalno uništenje bespomoćna Porta je pristala na mir, koji bi sklopljen 10. juna 1774. u mestu Kučuk Kainardži. Taj mirovni ugovor između Rusije i Turske imao je veliki značaj i dalekosežne posledice po hrišćane u Turskoj a naročito na Balkanu. U tom smislu je najznačajniji čl. 7 ugovora koji je garantovao pravo Rusije da štiti pravoslavce u Turskoj. ,,Ovaj mirovni sporazum predstavlja preloman momenat od kojeg počinje postepeno slabljenje Otomanskog carstva i istovremeno povećanje uticaja Rusije na hrišćane u Otomanskom carstvu a naročito na Balkanu.
Rusija je preko Srbije, potvrđivala svoj status velike sile na Balkanu i gubila taj status. Nije slučajno Petar Veliki, gledajući prema Mediteranu, slao svoje ljude Srbima i i primao srpske izaslanike u Rusiji.Te veze su davnašnje i duboke''. (Milorad Ekmedžić, Pečat, 26.12.2014). Imajući ovakva iskustva srbski narod je dobio svoj ,,Nacionalni program'' koji je sublimirao nacionalno iskustvo Srba. Mitropolit Stevan Stratimirović je bio od 1790. do 1836. godine na tronu Srpske pravoslavne crkve u Austriji i bio je značajan delatnik za nacionalnu slobodu, nezavisnost i ujedinjenje Srba. Mitropolit je odlično poznavao političke prilike u Austriji i njene političke namere. Kako je kod pojedinih uglednih srba u Austriji postojala dilema ,,kojem se privoleti carstvu'' u borbi za ujedinjenje srpstva a ,,Memorandum'' (1804) Stevana Stratimirovića je razrešio tu istorijsku dilemu. Vojni uspesi Rusije i njihovo prodiranje prema Dunavu i Konstantinopolju u toku XVIII veka stvorili su nadu kod pravoslavnih hrišćana a tih narodnih nadanja bio je svestan i Stevan Stratimirović, pa je pišući svoj ,,Memorandum'', njime bitno uticao na opredeljenje Srba da imaju trajno poverenje u Rusiju. Ovaj ,,Memorandum'' je doprineo da među srbima i drugim pravoslavnim narodima na Balkanu, bitno prevagne ruski uticaj, nad austrijskim. U ,,Memorandumu'' Stratimirović zagovara ruski ,,protektorat'' i brigu Rusije nad svim balkanskim hrišćanima. Namera Stratimirovića je bila da razlozima u svom ,,Memorandumu'' ubedi ruskog cara, da proširi ruski protektorat i nad ,,ujedenjenom autonomnom Srbijom'' i time izmeni u srpsku korist ,,Grčki projekt'' Katarine II Velike, koji je bio zvanična politika Rusije. Carska Rusija kao pravoslavna država, vojno moćna, sa najvećim slovenskim narodom davala je realnu nadu porobljenom srpskom narodu pod austrijskom i turskom vlašću, da će se samo uz njenu pomoć domoći slobode. Srpsko pravoslavno sveštenstvo je smatralo da samo Romanovi mogu biti oslobodioci srpstva, pa su zato prihvatali, propagirali i podržavali zvaničnu panslavističku politiku Rusije. Stratimirović iznosi caru ideju ,,da su Srbi jedini narod na Balkanu koji voli Ruse i želi da bude sa njima saveznik koji nikada neće izdati ruske interese i dinastiju''. Imajući u vidu ovu činjenicu navodi ,,da bi Rusi imali veće koristi u balkanskoj politici sa obnovljenom srpskom državom'', nego sa obnovljenim grčkim ,,Vizantijskim carstvom'' sa prevrtljivim Grcima, koji bi imao katastrofalne posledice po rusku balkansku politiku. Stratimirović nadalje tvrdi da obnova srpske države, pod ruskim protektoratom je osnovni uslov za realizaciju ruske politike na Balkanu a to je ostvarivanje glavnog strateškog cilja radi uspostavljanja političke i ekonomske kontrole nad crnomorskim primorjem i to bi ujedno bila brana širenju austrijskog, germanskog i katoličkog, dakle zapadnog uticaja na rusku interesnu sferu Bosfora i Dardanela. ' Stratimirovićev ,,Memorandum'' je ustvari prvi politički program o ,,nacionalnom ujedinjenju i oslobođenju Srba'' u novoj istoriji srbske političke misli.
Dalje...