gost 227949
Veoma poznat
- Poruka
- 13.999
Sta je nacionalizam dobro doneo na Balkanu?
1 .Slovenacki nacionalizam je doveo do ocepljenja Slovenije.
2. Hrvatski ili ustaski nacionalizam je podivljao u Hrvatskoj dolaskom ustaskog HDZ-a na vlast 1990 godine. HDZ je otvoreno sirio srbomrznju sirom Hrvatske sto je na kraju dovelo do rata i otcepljenja Hrvatske.
3.Albanskom nacionalizmu je jedini cilj vec decenijama "nezavisno Kosovo" po svaku cenu.
4. Rat u Bosni je dosao "ruku pod ruku" sa sirenjem nacionalizma na svim stranama.
5.Srpski nacionalizam je doneo Srbiji najvise uzastopnih poraza i ponizenja u njenoj istoriji.
"Razvijeni pojam nacionalizma podrazumeva političku ideologiju, sistem vrednosti, predstava, načela, stavova, predrasuda i stereotipa, čije jezgro čini romantičarski kult naciona i nacionalne države, oko kojeg se ispredaju mitovi, legende koji se odnose na idealizovani nacionalni karakter i mistifikovanu nacionalnu istoriju.
Osnovna socijalno-psihološka funkcija nacionalizma je formiranje i učvršćivanje nacionalnog identiteta, kao i buđenje i jačanje nacionalne svesti radi homogenizacije nacije i učvršćivanja nacionalne države.
Suprotno, ekstremni slučajevi nacionalizma u odnosu na pozitivni odnosno negativni sentiment, vode ka patriotizmu odnosno šovinizmu."
Nacionalizam, bolest modernog društva?
Hteo to da prizna ili ne, svaki pojedinac ima potrebu za udruživanjem i uzajamnim deljenjem određenih vrednosti. Otuda i potreba za osećajem pripadnosti nekoj grupi, bila ona nacionalna, rasna, ideološka, verska, profesionalna ili neka šesta. Postoje naravno oni identiteti koji snažnije utiču na pojedince, a to su pre svega nacionalni, etnički i verski.
Sami grupni identiteti su ponekad nametnuti kao društvene konstrukcije i onima koji eventualno ne žele da ih prihvate. Vlada mišljenje da je grupni identitet zasnovan na odvajanju „naše“ od „njihove“ grupe. Furio Ceruti bi rekao da to nije tačno, ali ni sasvim pogrešno. Postoje vrednosti koje se unutar određene grupe neguju.
Neretko se dešava da se trivijalni sadržaji određene npr. kulture, dovode u superiornu pozicuju u odnosu na sve „tuđe“ vrednosti i iste takve sadržaje. Iz ovakvih uverenja nastaje etnocentrizam a iz njega se po pravilu rađa sukob, bilo međunacionalni ili međuetnički, u okviru iste zajednice.
Ona društva u kojoma nacionalizam prednjači pred kosmopolitizmom i solidarnošću kao jednom savremenom vrednošću, mogu se okarakterisati kao konzervativna. U središtu konzervativnog nacionalizma nalazi se ideja da se pod nacionalnim identitetom podrazumeva i lojalnost prema autoritetu, odnosno načinu vladanja.
Misliti o sebi kao o Britancu znači priznati autoritet institucije kao što je monarhija koja čini supstanciju nacionalnog života“(Miler, Dejvid, Nacionalnost i kulturni pluralizam, 276 str.). Veliki značaj za očuvanje i uopšte pribavljanje legitimnosti vlasti u ovakvim poprilično zatvorenim društvima imaju mitovi, o kojima između ostalih govori i Skraton: „Mitovi predstavljaju veliki artefakt pomoću kojeg institucije stupaju u život i apsorbiraju u sebe život građana.“(Scruton, The meaning of conservatism, 169. str.).
Ako se traži najidealnije, u smislu najrazumljivije društvo za dokaz ove teze, dovoljno je da pogledamo u svoje dvorište, prisetimo se Gazimestana 1989. ili platoa ispred Narodne skupštine 2008, u režiji ideološki istih političkih snaga, samo pod drugačijim pseudonimom.
Zajednica ume sebe da u nekim slučajevima dovede u situaciju da je biti pripadnik neke nacije najveća vrlina, odnosno “vrlina po sebi“. U multietničkim i multinacionalnim sredinama ovako iskrivljen deo sistema vrednosti ume da bude izrazito opasan.
Najrazvijenija društva 21. veka su upravo ona koja su naučila da vrednuju različitost. Jako je malo homogenih sredina, pa je stoga, kao vrhovna vrednost za sve one koji žele progres, nametnuta tolerancija, jedna od osnovnih predpostavki liberalizma. „Grupne razlike se moraju prihvatiti kao činjenica u pogledu nacionalnosti i etniciteta. U 20.veku idealna država je ona koja je sastavljena od različitih nacija ili kulturnih grupa“ (Young, Iris Marion, Justice, 179. str.).
Radikalni multikulturalizam se retko susreće, jer on neposredno dovodi u pitanje načelo nacionalnosti uopšte. Ipak, pitanje je koliko je slika koja se stvara u razvijenim zemljama sveta zamagljena ili čak izlažirana. Nije baš izvesno da je nedostatak tolerancije bolest isključivo istočnih zemalja Evrope ili nekih zemalja Latinske Amerike.
Tačno je da Srbija (kao država) ima problem sa priznavanjem „drugog“. Tačno je da ga ima i Makedonija i Turska i Rusija i Dominikana u Južnoj Americi (Dominikanci/Haićani).
Ali, isto tako ga ima i Kanada sa Kwebekom u kojem neki ne žele da razgovaraju sa vama ukoliko im se ne obratite na francuskom. U Španiji, Katalonci i Baski neće progovoriti španski ukoliko baš ne moraju, dok se u Švajcarskoj, Cirišani smatraju višom klasom u odnosu na ljude iz npr. Lozane ili nekog drugog područja u kom se ne govori nemačkim jezikom.
Takođe, sve češći sukobi u Francuskoj, govore u prilog tome da se u ovoj zemlji arapska i alžirska manjina nikada neće integrisati u Francusko društvo. Uzrok svega ovoga je još uvek nerazvijena svest o postojanju različitosti.
Pa čak i Evropska unija nije onakva, kakvom je mnogi zamišljaju. Ko je u poslednje vreme primljen u ovu „zajednicu evropskih naroda“? Slovenija, Slovačka, Češka, Letonija...Sve su to prilično etnički homogene zemlje. Hrvatska, koja je najbliža članstvu u prvom sledećem terminu, ubraja se među nekoliko etnički najčistijih zemalja.
Sa druge strane, jadna Bosna i još jadnija Srbija, sa ogromnim brojem manjina i etničkih zajednica, cupkaju u mestu i nadaju se. Dakle, svi su svesni žarišta potencijalnih sukoba, pa je to i jedini razlog iz kog u uniju nije primljena npr. Turska, koja muku muči sa Kurdima.
Prenaglašen nacionalizam dovodi do netrpeljivosti, koja opet, dovodi do stvaranja/održavanja izuzetno turbulentnih, nestabilnih zajednica, podložnih sukobima. Prototip savršene multikulturne sredine ne postoji, bar ne u praksi. Možda postoje ona društva koja su manje ili više udaljena od tog ideala.
http://www.studentskisvet.com/magazin/20090112/nacionalizam-je-bolest-modernog-drustva-netrpeljivost-srbija
1 .Slovenacki nacionalizam je doveo do ocepljenja Slovenije.
2. Hrvatski ili ustaski nacionalizam je podivljao u Hrvatskoj dolaskom ustaskog HDZ-a na vlast 1990 godine. HDZ je otvoreno sirio srbomrznju sirom Hrvatske sto je na kraju dovelo do rata i otcepljenja Hrvatske.
3.Albanskom nacionalizmu je jedini cilj vec decenijama "nezavisno Kosovo" po svaku cenu.
4. Rat u Bosni je dosao "ruku pod ruku" sa sirenjem nacionalizma na svim stranama.
5.Srpski nacionalizam je doneo Srbiji najvise uzastopnih poraza i ponizenja u njenoj istoriji.
"Razvijeni pojam nacionalizma podrazumeva političku ideologiju, sistem vrednosti, predstava, načela, stavova, predrasuda i stereotipa, čije jezgro čini romantičarski kult naciona i nacionalne države, oko kojeg se ispredaju mitovi, legende koji se odnose na idealizovani nacionalni karakter i mistifikovanu nacionalnu istoriju.
Osnovna socijalno-psihološka funkcija nacionalizma je formiranje i učvršćivanje nacionalnog identiteta, kao i buđenje i jačanje nacionalne svesti radi homogenizacije nacije i učvršćivanja nacionalne države.
Suprotno, ekstremni slučajevi nacionalizma u odnosu na pozitivni odnosno negativni sentiment, vode ka patriotizmu odnosno šovinizmu."
Nacionalizam, bolest modernog društva?
Hteo to da prizna ili ne, svaki pojedinac ima potrebu za udruživanjem i uzajamnim deljenjem određenih vrednosti. Otuda i potreba za osećajem pripadnosti nekoj grupi, bila ona nacionalna, rasna, ideološka, verska, profesionalna ili neka šesta. Postoje naravno oni identiteti koji snažnije utiču na pojedince, a to su pre svega nacionalni, etnički i verski.
Sami grupni identiteti su ponekad nametnuti kao društvene konstrukcije i onima koji eventualno ne žele da ih prihvate. Vlada mišljenje da je grupni identitet zasnovan na odvajanju „naše“ od „njihove“ grupe. Furio Ceruti bi rekao da to nije tačno, ali ni sasvim pogrešno. Postoje vrednosti koje se unutar određene grupe neguju.
Neretko se dešava da se trivijalni sadržaji određene npr. kulture, dovode u superiornu pozicuju u odnosu na sve „tuđe“ vrednosti i iste takve sadržaje. Iz ovakvih uverenja nastaje etnocentrizam a iz njega se po pravilu rađa sukob, bilo međunacionalni ili međuetnički, u okviru iste zajednice.
Ona društva u kojoma nacionalizam prednjači pred kosmopolitizmom i solidarnošću kao jednom savremenom vrednošću, mogu se okarakterisati kao konzervativna. U središtu konzervativnog nacionalizma nalazi se ideja da se pod nacionalnim identitetom podrazumeva i lojalnost prema autoritetu, odnosno načinu vladanja.
Misliti o sebi kao o Britancu znači priznati autoritet institucije kao što je monarhija koja čini supstanciju nacionalnog života“(Miler, Dejvid, Nacionalnost i kulturni pluralizam, 276 str.). Veliki značaj za očuvanje i uopšte pribavljanje legitimnosti vlasti u ovakvim poprilično zatvorenim društvima imaju mitovi, o kojima između ostalih govori i Skraton: „Mitovi predstavljaju veliki artefakt pomoću kojeg institucije stupaju u život i apsorbiraju u sebe život građana.“(Scruton, The meaning of conservatism, 169. str.).
Ako se traži najidealnije, u smislu najrazumljivije društvo za dokaz ove teze, dovoljno je da pogledamo u svoje dvorište, prisetimo se Gazimestana 1989. ili platoa ispred Narodne skupštine 2008, u režiji ideološki istih političkih snaga, samo pod drugačijim pseudonimom.
Zajednica ume sebe da u nekim slučajevima dovede u situaciju da je biti pripadnik neke nacije najveća vrlina, odnosno “vrlina po sebi“. U multietničkim i multinacionalnim sredinama ovako iskrivljen deo sistema vrednosti ume da bude izrazito opasan.
Najrazvijenija društva 21. veka su upravo ona koja su naučila da vrednuju različitost. Jako je malo homogenih sredina, pa je stoga, kao vrhovna vrednost za sve one koji žele progres, nametnuta tolerancija, jedna od osnovnih predpostavki liberalizma. „Grupne razlike se moraju prihvatiti kao činjenica u pogledu nacionalnosti i etniciteta. U 20.veku idealna država je ona koja je sastavljena od različitih nacija ili kulturnih grupa“ (Young, Iris Marion, Justice, 179. str.).
Radikalni multikulturalizam se retko susreće, jer on neposredno dovodi u pitanje načelo nacionalnosti uopšte. Ipak, pitanje je koliko je slika koja se stvara u razvijenim zemljama sveta zamagljena ili čak izlažirana. Nije baš izvesno da je nedostatak tolerancije bolest isključivo istočnih zemalja Evrope ili nekih zemalja Latinske Amerike.
Tačno je da Srbija (kao država) ima problem sa priznavanjem „drugog“. Tačno je da ga ima i Makedonija i Turska i Rusija i Dominikana u Južnoj Americi (Dominikanci/Haićani).
Ali, isto tako ga ima i Kanada sa Kwebekom u kojem neki ne žele da razgovaraju sa vama ukoliko im se ne obratite na francuskom. U Španiji, Katalonci i Baski neće progovoriti španski ukoliko baš ne moraju, dok se u Švajcarskoj, Cirišani smatraju višom klasom u odnosu na ljude iz npr. Lozane ili nekog drugog područja u kom se ne govori nemačkim jezikom.
Takođe, sve češći sukobi u Francuskoj, govore u prilog tome da se u ovoj zemlji arapska i alžirska manjina nikada neće integrisati u Francusko društvo. Uzrok svega ovoga je još uvek nerazvijena svest o postojanju različitosti.
Pa čak i Evropska unija nije onakva, kakvom je mnogi zamišljaju. Ko je u poslednje vreme primljen u ovu „zajednicu evropskih naroda“? Slovenija, Slovačka, Češka, Letonija...Sve su to prilično etnički homogene zemlje. Hrvatska, koja je najbliža članstvu u prvom sledećem terminu, ubraja se među nekoliko etnički najčistijih zemalja.
Sa druge strane, jadna Bosna i još jadnija Srbija, sa ogromnim brojem manjina i etničkih zajednica, cupkaju u mestu i nadaju se. Dakle, svi su svesni žarišta potencijalnih sukoba, pa je to i jedini razlog iz kog u uniju nije primljena npr. Turska, koja muku muči sa Kurdima.
Prenaglašen nacionalizam dovodi do netrpeljivosti, koja opet, dovodi do stvaranja/održavanja izuzetno turbulentnih, nestabilnih zajednica, podložnih sukobima. Prototip savršene multikulturne sredine ne postoji, bar ne u praksi. Možda postoje ona društva koja su manje ili više udaljena od tog ideala.
http://www.studentskisvet.com/magazin/20090112/nacionalizam-je-bolest-modernog-drustva-netrpeljivost-srbija
Ovo je posebna tema.
