strani placenik bre
Domaćin
- Poruka
- 4.285
Neposredno po priključenju oblasti vardarske Makedonije Kraljevini Srbiji, Makedonski Sloveni su bili suočeni sa politikom prisilne srbizacije.[6][7] Prema Izveštaju međunarodne komisije, u Makedoniji su Srbe u početku dočekali kao oslobodioce, ali se odnos ubrzo promenio[8]. Srpske vlasti su odmah pristupile zatvaranju škola i njihovom pretvaranju u kasarne. Učiteljima je rečeno da ostaju bez posla ukoliko odbiju da uče na srpskom. Oni koji su se izjašnjavali kao Bugari bili su maltretirani, deportovani u Bugarsku ili zatvarani.[9] Vršen je pritisak i na bugarske sveštenike, pa i na episkope, da promene jezik bogosluženja i da prihvate srpske crkvene vlasti. Od bugarskih sveštenika je traženo da potpišu izjavu kojom priznaju da su "ranije bili Srbi", sve dok bugarski komiti nisu njih i njihove očeve prisilili da se od Patrijaršije okrenu Egzarhatu, načinivši ih Bugarima. Zato sada kada su došli Srbi i oslobodili ih oni traže da se vrate u okrilje "Svete Crkve".[10] Sveštenici koji su pokazivali i najmanju neposlušnost bili su optuženi za izdaju i političku propagandu. Mnogi bugarski crkvenodostojnici su bili proterani: Kozma Debarski (episkop), Aksentije Bitoljski (arhiepiskop), Neofit Skopski, Meletije Veleski, Boris Ohridski i drugi.[11] Vođe makedonskog revolucionarnog pokreta su uklonjene, a od stanovništva je traženo da se izjasne kao Srbi. Oni koji su to odbijali su premlaćivani i mučeni.[12] Viđeniji ljudi i učitelji iz Skoplja koji su odbili da se izjasne kao Srbi su deportovani u Bugarsku.[13] Komisija za ispitivanje balkanskih ratova zaključuje da je srpska država u Makedoniji započela pozamašan sociološki eksperiment "asimilacije kroz teror".[14]
19. septembra 1919. godine Carigradska patrijaršija je za 800.000 franaka ustupila jurisdikciju nad pravoslavnim vernicima vardarske Makedonije Srpskoj pravoslavnoj crkvi.[15] Pravoslavni Makedonci, kasnije priznati kao zasebna nacija, su na popisima stanovništva Kraljevine SHS tretirani kao Srbi. Politika srbizacija je uključivala i promenu prezimena (npr. Petrov i Popov u Petrović i Popović).[16] Oblast Makedonije je u Kraljevini Jugoslaviji nazivana „Južnom Srbijom“ (neslužbeno) ili „Vardarskom banovinom“ (službeno). Paralelno sa kolonizacijom Kosova, sprovođena je i opsežna akcija srpske kolonizacije Povardarja, često na štetu seoskog stanovništva, koje je „iz dna duše mrzelo srpskog kolonistu”.[17] Srpski autor Đorđo Krstić je Vranjance i Piroćance smatrao najpodesnijim „za asimilaciju Makedonaca”.[18] Makedonsko delo, ilegalni časopis Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije, je neprestano pisao protiv "sistematske politike denacionalizacije i srbizacije" makedonskog stanovništva u makedonskim školama.[19] List „Balkanska federacija“, koji je izdavala Balkanska komunistička federacija u Beču, takođe piše protiv progona bugarskog stanovništa i lingvističke politike srbizacije koju je beogradska vlada nametala u Makedoniji.[20]. Govorni jezik makedonskih Slovena službeno je smatran dijalektom srpskohrvatskog jezika.[21] Pritom, ovaj južni dijalekat je potiskivan obrazovanjem, vojskom i drugim sredstvima, a njegova upotreba je bila kažnjiva.[22]
Arčibald Rajs ocenjuje da je asimilacija Makedonaca nije uspela prvenstveno zbog loše i korumpirane srpske uprave, zbog čega je većina Makedonaca prestala da gaji naklonost prema Srbiji.
Po priključenju Kosova Kraljevini Srbiji (kasnije Kraljevini SHS), Kosovski Albanci su bili suočeni sa politikom prisilne srbizacije, koja se ogledala u zabrani korišćenja albanskog jezika, pokrštavanju, kolonizaciji i etničkom čišćenju.[24] Vlasti su mislile da će asimilovati albansku decu i omladinu tako što će im dozvoliti školovanje isključivo na srpskom jeziku.[25]
Kosta Novaković (1866-1938), srpski političar i publicista, kao vojnik srpskog ekspedicionog korpusa u Prvom balkanskom ratu svedoči o nasilnoj „kolonizaciji i srbizaciji Kosova“, koja se sprovodila po priključenju krajeva naseljenih Albancima Srbiji.[26] U novoj državi, albanska naselja su bila preimenovana srpskim nazivima (npr. Ferizaj, odnosno Ferizović u Uroševac), a Albancima je bilo zabranjeno da se školuju na svom jeziku.[27] U Đakovici je sprovođeno i nasilno pokrštavanje katolika u srpsku pravoslavnu veru.[28] Istorijski institut u Prištini navodi da je Crna Gora pokrstila preko 1.700 Albanaca u srpsku pravoslavnu veru u oblasti Đakovice marta 1913.[29] Savremeni albanski istoričar Zef Mirdita navodi podatak da je u đakovačkoj oblasti tokom 1913. godine prevedeno u pravoslavlje oko 12.000 Albanaca katolika.[30]
Nakon rata, beogradska vlada je započela opsežan program kolonizacije Kosova, dajući prednost Srbima (i iz Srbije i iz Crne Gore), posebno bivšim vojnicima ili pripadnicima četničkih odreda.[31] Za srpske nacionaliste, srbizacija Kosova je značila naseljavanje Srba i progon kosovskih Albanaca, kako bi se umanjila njihova demografska prednost.[32] Dr Vaso Čubrilović, srpski akademik i političar, je 1937. godine napisao memorandum za Stojadinovićevu vladu kojim predlaže načine za posrbljavanje Kosova i rešavanje "albanskog problema".[33] Ovaj memorandum, poznat pod nazivom „Isterivanje Arnauta“, predviđa totalno etničko čišćenje Kosova od Albanaca.
Srpski istoričar Ilarion Ruvarac spominje posrbljene Vlahe u Srbiji krajem 19. i početkom 20. veka.[35] Engleski istoričar Noel Malkom smatra da su tokom istorije mnogi Vlasi Bosne i Hercegovine asimilovani u srpsku populaciju putem pripadnosti srpskoj pravoslavnoj crkvi.[36] Sličan proces se dogodio i sa delom pravoslavnog vlaškog stanovništva u Hrvatskoj.[37]
U današnje vreme, pojedini predstavnici Vlaha u Srbiji, koji se na svom jeziku nazivaju Rumâni (Rumanji), uopšte ne prihvataju naziv Vlasi, tvrdeći da su svi oni Rumuni koji su u Timočkoj krajini izgloženi "nečuvenoj asimilaciji i srbizaciji".[38] Međutim, drugi predstavnici Vlaha opovrgavaju ovakve tvrdnje, naglašavajući vlašku autentičnost i smatrajući da je svrstavanje Vlaha u Rumune zapravo pokušaj rumunizacije.
Poznate dobrovoljno posrbljene ličnosti [uredi - уреди]
Branislav Nušić, srpski pisac cincarskog porekla.
Petar Ičko (bug. Petъr Ičko) (oko 1775-1808), srpski diplomata bugarskog[39] ili cincarskog porekla.[40]
Cincar Janko Popović (1779-1833), požarevački vojvoda Prvog srpskog ustanka.[41]
Jovan Sterija Popović (1806-1856), srpski književnik aromunskog (cincarskog) porekla.[41]
Nikola Pašić (1845-1926), političar bugarskog[42] ili arumunskog[41] porekla.
Lazar Paču (1855–1915), srpski političar cincarskog porekla.[41]
Đorđe Vajfert (nem. Georg Weifert), srpski industrijalac nemačkog porekla.[43]
Josif Pančić (1814–1888), botaničar i prvi predsednik SANU, bunjevačkog porekla.
Pavle Jurišić Šturm (nem. Paulus Eugen Sturm), general i ratni heroj, lužičko-srpkog porekla.
Aleksandar Cincar-Marković (1889-1952), srpski diplomata cincarskog porekla.[41]
Ivo Andrić (1892-1975), srpski književnik[44][45] bosansko-hrvatskog porekla.[46][44][47]
Mehmed Meša Selimović (1910-1982), srpski pisac bošnjačkog porekla.[48]
Vasko Popa (1922-1991), srpski pesnik rumunskog porekla.
Taško Načić (1934-1993), srpski glumac cincarskog porekla.[41]
Franko „Frenki“ Simatović, bivši šef srpske državne bezbednosti i osnivač JSO, hrvatskog porekla.[49][50]
Emir Kusturica, reditelj muslimanskog porekla, koji se pokrstio i uzeo srpsko ime Nemanja.
http://sh.wikipedia.org/wiki/Srbizacija
Da vidimo vase misljenje.
19. septembra 1919. godine Carigradska patrijaršija je za 800.000 franaka ustupila jurisdikciju nad pravoslavnim vernicima vardarske Makedonije Srpskoj pravoslavnoj crkvi.[15] Pravoslavni Makedonci, kasnije priznati kao zasebna nacija, su na popisima stanovništva Kraljevine SHS tretirani kao Srbi. Politika srbizacija je uključivala i promenu prezimena (npr. Petrov i Popov u Petrović i Popović).[16] Oblast Makedonije je u Kraljevini Jugoslaviji nazivana „Južnom Srbijom“ (neslužbeno) ili „Vardarskom banovinom“ (službeno). Paralelno sa kolonizacijom Kosova, sprovođena je i opsežna akcija srpske kolonizacije Povardarja, često na štetu seoskog stanovništva, koje je „iz dna duše mrzelo srpskog kolonistu”.[17] Srpski autor Đorđo Krstić je Vranjance i Piroćance smatrao najpodesnijim „za asimilaciju Makedonaca”.[18] Makedonsko delo, ilegalni časopis Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije, je neprestano pisao protiv "sistematske politike denacionalizacije i srbizacije" makedonskog stanovništva u makedonskim školama.[19] List „Balkanska federacija“, koji je izdavala Balkanska komunistička federacija u Beču, takođe piše protiv progona bugarskog stanovništa i lingvističke politike srbizacije koju je beogradska vlada nametala u Makedoniji.[20]. Govorni jezik makedonskih Slovena službeno je smatran dijalektom srpskohrvatskog jezika.[21] Pritom, ovaj južni dijalekat je potiskivan obrazovanjem, vojskom i drugim sredstvima, a njegova upotreba je bila kažnjiva.[22]
Arčibald Rajs ocenjuje da je asimilacija Makedonaca nije uspela prvenstveno zbog loše i korumpirane srpske uprave, zbog čega je većina Makedonaca prestala da gaji naklonost prema Srbiji.
Po priključenju Kosova Kraljevini Srbiji (kasnije Kraljevini SHS), Kosovski Albanci su bili suočeni sa politikom prisilne srbizacije, koja se ogledala u zabrani korišćenja albanskog jezika, pokrštavanju, kolonizaciji i etničkom čišćenju.[24] Vlasti su mislile da će asimilovati albansku decu i omladinu tako što će im dozvoliti školovanje isključivo na srpskom jeziku.[25]
Kosta Novaković (1866-1938), srpski političar i publicista, kao vojnik srpskog ekspedicionog korpusa u Prvom balkanskom ratu svedoči o nasilnoj „kolonizaciji i srbizaciji Kosova“, koja se sprovodila po priključenju krajeva naseljenih Albancima Srbiji.[26] U novoj državi, albanska naselja su bila preimenovana srpskim nazivima (npr. Ferizaj, odnosno Ferizović u Uroševac), a Albancima je bilo zabranjeno da se školuju na svom jeziku.[27] U Đakovici je sprovođeno i nasilno pokrštavanje katolika u srpsku pravoslavnu veru.[28] Istorijski institut u Prištini navodi da je Crna Gora pokrstila preko 1.700 Albanaca u srpsku pravoslavnu veru u oblasti Đakovice marta 1913.[29] Savremeni albanski istoričar Zef Mirdita navodi podatak da je u đakovačkoj oblasti tokom 1913. godine prevedeno u pravoslavlje oko 12.000 Albanaca katolika.[30]
Nakon rata, beogradska vlada je započela opsežan program kolonizacije Kosova, dajući prednost Srbima (i iz Srbije i iz Crne Gore), posebno bivšim vojnicima ili pripadnicima četničkih odreda.[31] Za srpske nacionaliste, srbizacija Kosova je značila naseljavanje Srba i progon kosovskih Albanaca, kako bi se umanjila njihova demografska prednost.[32] Dr Vaso Čubrilović, srpski akademik i političar, je 1937. godine napisao memorandum za Stojadinovićevu vladu kojim predlaže načine za posrbljavanje Kosova i rešavanje "albanskog problema".[33] Ovaj memorandum, poznat pod nazivom „Isterivanje Arnauta“, predviđa totalno etničko čišćenje Kosova od Albanaca.
Srpski istoričar Ilarion Ruvarac spominje posrbljene Vlahe u Srbiji krajem 19. i početkom 20. veka.[35] Engleski istoričar Noel Malkom smatra da su tokom istorije mnogi Vlasi Bosne i Hercegovine asimilovani u srpsku populaciju putem pripadnosti srpskoj pravoslavnoj crkvi.[36] Sličan proces se dogodio i sa delom pravoslavnog vlaškog stanovništva u Hrvatskoj.[37]
U današnje vreme, pojedini predstavnici Vlaha u Srbiji, koji se na svom jeziku nazivaju Rumâni (Rumanji), uopšte ne prihvataju naziv Vlasi, tvrdeći da su svi oni Rumuni koji su u Timočkoj krajini izgloženi "nečuvenoj asimilaciji i srbizaciji".[38] Međutim, drugi predstavnici Vlaha opovrgavaju ovakve tvrdnje, naglašavajući vlašku autentičnost i smatrajući da je svrstavanje Vlaha u Rumune zapravo pokušaj rumunizacije.
Poznate dobrovoljno posrbljene ličnosti [uredi - уреди]
Branislav Nušić, srpski pisac cincarskog porekla.
Petar Ičko (bug. Petъr Ičko) (oko 1775-1808), srpski diplomata bugarskog[39] ili cincarskog porekla.[40]
Cincar Janko Popović (1779-1833), požarevački vojvoda Prvog srpskog ustanka.[41]
Jovan Sterija Popović (1806-1856), srpski književnik aromunskog (cincarskog) porekla.[41]
Nikola Pašić (1845-1926), političar bugarskog[42] ili arumunskog[41] porekla.
Lazar Paču (1855–1915), srpski političar cincarskog porekla.[41]
Đorđe Vajfert (nem. Georg Weifert), srpski industrijalac nemačkog porekla.[43]
Josif Pančić (1814–1888), botaničar i prvi predsednik SANU, bunjevačkog porekla.
Pavle Jurišić Šturm (nem. Paulus Eugen Sturm), general i ratni heroj, lužičko-srpkog porekla.
Aleksandar Cincar-Marković (1889-1952), srpski diplomata cincarskog porekla.[41]
Ivo Andrić (1892-1975), srpski književnik[44][45] bosansko-hrvatskog porekla.[46][44][47]
Mehmed Meša Selimović (1910-1982), srpski pisac bošnjačkog porekla.[48]
Vasko Popa (1922-1991), srpski pesnik rumunskog porekla.
Taško Načić (1934-1993), srpski glumac cincarskog porekla.[41]
Franko „Frenki“ Simatović, bivši šef srpske državne bezbednosti i osnivač JSO, hrvatskog porekla.[49][50]
Emir Kusturica, reditelj muslimanskog porekla, koji se pokrstio i uzeo srpsko ime Nemanja.
http://sh.wikipedia.org/wiki/Srbizacija
Da vidimo vase misljenje.
Poslednja izmena:
