Franjo Rački veliki falsifikator istorije

“Bogumile” je u nauku na velika vrata uveo Franjo Rački (1828, Fuzine kod Rijeke - 1894) 1869. U ono doba smjela hipoteza (niko sebe nikad na Zapadnom Balkanu nije nazvao bogumilom), i podrzana raznim argumentima, pokazala se netacnom i neadekvatnom. (Sam termin “bogumili” nije poznat ni u izvorima ni u tradiciji. )Ipak, politicki je zloupotrebljavana u zadnjoj deceniji. Najtvrdje pristalice teze o "herezi" i "bogumilima" su "nacionalisticki" hrvatski istoricari poput Ive Pilara i ustase Dominika Mandica, a u novije vrijeme akademik Franjo Sanjek. Ostali koji podrzavaju tu tezu su isto Hrvati- Miroslav Brandt, Jaroslav Sidak. Bogumilstvo je ideoloski "promovisao" i "popularizovao" takodje hrvatski pisac Miroslav Krleza. Centralna teza moderne inostrane istoriografije koja se bavi temom je da se ne radi o heretickoj, nego teoloski i po uredjenju "zaostaloj" crkvi ocigledno istocno-pravoslavnog kruga koja je poznavala obicaj krsne slave -narocitog obiljezja srpskoga naroda jer je samo Srbi slave. Neizostavna su i djela Petranovica i ponovno štampana knjiga Dr Vase Glušca “Istina o bogomilima” (prvo izdanje Beograd 1941., dovršeno 1945.) sa briljantnim pogovorom Đorđa J. Janića, 1992.
Prostor ne dozvoljava polemisanje sa svim postavkama mita o “bogumilima”, ali i najpovršniji uvid u osnovne teze čini ih neodbranjivim. Tzv. “bogumila” ili bilo koje značajnije i uticajnije jeretičke grupe u srednjevjekovnoj Bosni i Hercegovini jednostavno nikada nije bilo. Od prvih pomena u izvorima do pada pod Turke krajem XV vijeka (a i mnogo kasnije, dok islamizacija nije uzela jačeg maha), Bosna je bila čisto srpska i pravoslavna država. Bila je toliko izazivački pravoslavna na vratima Zapada, da je protiv nje vođeno više krstaških ratova (npr.1221-1222.), u kojima su daleki preci današnjih krvoloka, kao ugarske sluge, činili nad bosanskim Srbima iste onakve zločine kakve njihovi potomci čine danas.
Primanje papskih legata, formalno priznavanje pape, dozvoljavanje širenja nekih zapadnih monaških redova i sl. bilo je samo diplomatsko taktiziranje, koje nije imalo nikakvog uticaja na unutrašnji vjerski život zemlje. To potvrđuju upravo latinski izvori, koji su prepuni najpogrdnijih kvalifikacija o stanovništvu i vladarima Bosne. Po njima, stanovnici Bosne su “jeretici”, “maniheji”, “patareni”, a njihova zemlja rasadnik svih mogućih zala i jeresi, kao uostalom i ostale pravoslavne zemlje. Za Rimokatoličku crkvu toga doba jeretik je svaki hrišćanin, dakle i pravoslavni, i prije svega pravoslavni, koji ne priznaje apsolutnu vlast pape, rimokatoličke dogme i latinski obred. (Do danas je taj stav znatno ublažen). Sam termin “patareni”, “paterini”, kojim se najčešće označavaju stanovnici Bosne, označava one koji uče da Duh Sveti ishodi od Oca (ex Patre), dakle pravoslavne, za razliku od rimokatolika koji uče da ishodi od Oca i Sina (ex Patre Filioque). Vladari u svojim poveljama stanovnike svoje zemlje izričito nazivaju Srbima, a jezik srpskim (povelje bana Matije Ninoslava Dubrovniku). Većina povelja počinje znakom krsta i pominjanjem Svete Trojice. Znak krsta, koji izmišljeni “bogumili” navodno preziru, postoji na većini grobova pod stećcima. Nasuprot laži o “bogumilima” koji nisu imali vjerskih objekata, stoje ostaci mnoštva srednjevjekovnih crkava sa pravoslavnim oltarima okrenutim istoku, isto kao i u ostalim srpskim zemljama.
Ogromna većina grobalja pod stećcima je orijentisana pravoslavno (istok-zapad, sa glavom na zapadu). Kartiranjem malobrojnih nekropola orijentisanih sjever-jug u rubnim područjima, jednom će se više saznati o katoličenju Srba i najranijim korijenima današnjih “Hrvata” u Bosni, Hercegovini i Primorju. Ogromna većina stećaka je smještena pored pravoslavnih crkava (uključujući ruševine i crkve koje su kasnije preoteli rimokatolici). Stećci su karakteristika srpskog dinarskog prostora (Lika – Skadarsko jezero i Jadranska obala – Pakrac). Nema stećaka van srpskog etničkog prostora, niti stećaka unutar njega za koje se može dokazati da ne pripadaju Srbima.
Sve vijesti o Bosni turskog perioda govore o pravoslavnim Srbima. Ne postoji nikakav dokaz (a takav događaj bi morao ostaviti traga) o masovnom prelaženju velikog broja ljudi u islam za kratko vrijeme. Iz turske Bosne u susjedne zemlje nije izbjegao nijedan jedini jeretik ni bogumil, već uvijek i jedino pravoslavni Srbi. Sve dokaze o pravovjernosti Srba srednjevjekovne Bosne teško je ukratko i nabrojiti. Nasuprot njima postoje samo izmišljotine i konstrukcije koje nije moguće ozbiljno uzeti u obzir.
Vremenski raspored zabilježenih "djedova" kako narod u južnoj Srbiji i sada naziva episkopa (Svetislav Davidovic “Srpska pravoslavna crkva u Bosni i Hercegovini od 960. do 1930. godine -nazivi koji često odgovaraju značenju riječi grčko-vizantijske crkve):

Rastudije (o. 1228-1230);
Radoje (o. 1230-1244);
Radovan I (o. 1244-1258);
Radovan II (o. 1258-1272);
Hlapoje (o. 1272-1286);
Dragost (o. 1286-1300);
Povrzen (o. 1300-1314);
Radoslav I (o. 1314-1328);
Radoslav II (o. 1328-1342);
Miroslav (o. 1342-1356);
Boleslav (o. 1356-1370);
Ratko I (o. 1370-1393-X);

Bosancica

"Pronalazac" bosancice je takodje hrvatski istoricar iz 19.-tog vijeka Ciro Truhelka (1865, Osijek - 1942) koji od lokalne varijante srpske ćirilice izmišlja posebno pismo (niko nikada u srednjovjekovlju svoje pismo nije nazvao bosančica), navodno potpuno nezavisno od ćirilice. I mada je laž suviše očigledna da bi mogla da se održi u tom obliku, termin je ušao u upotrebu, pa zainteresovani čitalac u Enciklopediji likovnih umjetnosti, tom I, Zagreb 1959, str. 442. u odrednici “bosančica” može pročitati da je to “bosanica, bosanska bukvica, hrvatska ćirilica, zvana i žensko pismo”, dakle sve, samo ne ono što stvarno jeste – srpska ćirilica.

Stecci

Nadgrobni mramori su proglaseni za bogumilske, bosanske spomenike, pa im je dat i poseban naziv "stećci", iako takvih naziva za groblja nema, da bi se zaboravilo da su to naša groblja. Njih ima svuda u srpskim krajevima, u Konavlima, Dalmaciji, u današnjoj Crnoj Gori i Republici Srbiji, odnosno u nesumnjivo pravoslavnim oblastima, kao i u portama pravoslavnih manastira, kao što su Krupa, Tvrdoš, Dobrun, Davidovica i Mileševa.
Ogromna većina grobalja pod stećcima je orijentisana pravoslavno (istok-zapad, sa glavom na zapadu). Kartiranjem malobrojnih nekropola orijentisanih sjever-jug u rubnim područjima, jednom će se više saznati o katoličenju Srba i najranijim korijenima današnjih “Hrvata” u Bosni, Hercegovini i Primorju. Ogromna većina stećaka je smještena pored pravoslavnih crkava (uključujući ruševine i crkve koje su kasnije preoteli rimokatolici). Stećci su karakteristika srpskog dinarskog prostora (Lika – Skadarsko jezero i Jadranska obala – Pakrac). Nema stećaka van srpskog etničkog prostora, niti stećaka unutar njega za koje se može dokazati da ne pripadaju Srbima, zbog čega su i uništavani, naročito na Primorju.

Bogumile su postojali ali najverovatnije bosanska crkva nije bila bas 100% bogumilska nego je imala samo jedan prilicno velik uticaj na tu crkvu.

Ipak bogomilstvo stoji suprotno jednoj feudalnoj drzavi ko sto je bila bosna u srednjem veku.

Istorija Evrope – Norman Dejvis

975. Car Jovan Cimisk preselio je zajednicu jermenskih jeretika u oblast Filipopolisa (Plovdiva) u bugarskoj Trakiju. Bili su to ,,Paulicijanci”, ostatak mnogo veċeg pokreta koji su, nešto ranije, rasturili Vizantinci. Istovremeno, pravoslavna crkva izražava zabrinutost u vezi sledbenika nepoznatog bugarskog sveštenika, Bogumila, čije su greške sumnjivo podseċale na greške Paulicijanaca. I oni su bili dualisti, naslednici tradicije koja je poticala od gnostika i (nehrišċanskih) Manihejaca. Stapanjem, te dve grupe ċe osnovati veru čiji ċe se poklonici prostirati širom Evrope ,,od Crnog Mora do Biskajskog zaliva”.
Bogumilstvo ili ,,bogumilizam” je odgovarao potlačenom slovenskom seljaštvu Balkana, kivnom na grčke i bugarske gospodare. Razviċe se u dva oblika, glavnu ,,bugarsku” varijantu i manju, ,,dragoviċansku” varijantu, nazvanu po selu na granici Makedonije, gde se je ukorenila potpuna dualistička doktrina paulicijanskog porekla. U Konstantinopolj ga je doneo kaluđer zvani Vasilije Bugarin, čiji su brojni nepokajni sledbenici spaljeni na lomači. Međutim, ponovo se je pojavilo sredinom dvanaestog veka, kada su se ,,lažni biskupi” morali otpuštati, a patrijarsi povlačiti zbog simpatisanja Bogumila.
Bogumilsko učenje se je odvojilo od pravoslavnog hrišċanstva po pitanjima koja se tiču njihovih mišljenja o poreklu zla. Bogumili su odbacili starozavetnu priču o postanju, verujuċi da je svet stvorio Satana, stariji sin Boga. Takođe su odbacili Hristova čuda, osim kao alegorične priče, obrede, ikone, dane posta i čitavu liturgiju i ritual pravoslavlja. Naročito su prezirali krst, jer je to bilo sredstvo kojim je ubijen Hrist. Po jednoj verziji, verovali su da je Bog ublažio svoju srdžbu dopustivši Satani da zadrži ono što je veċ stvorio i da je poslao Isusa, svog drugog sina, da zaleči posledice. Isus, otelotvorenje Reči, ušao je u Devicu kroz uvo, tu uzeo meso i izašao istim putem. Devica nije primetila, veċ ga je našla kao bebu u vitlejemskoj peċini. Živeo je i podučavao i napravivši se kao da je umro, uspeo je da se spusti u Pakao i okuje Satanu.

Kliknite za proširenje...

Itd., itd…

Dakle, Bogumili vuku korene iz pravoslavlja, ali više naginju ka gnosticizmu.

Ako su ti bogumili zaista postojali gde su im crkve ili ostaci crkava, svetilista,crkvista ?
Ako su izmisljeni od strane rimokatolika mozemo se zapitati zasto i sa kojim ciljem?
Kome je odgovaralo da kamene spomenike -stecke proglasava za tekovinu izmisljenih bogumila?
Ako nastanak stecaka ima starije poreklo za ciju se kulturno nasledje moze vezivati?
Ciji je interes da istoriju prekraja ili falsifikuje izmisljanjem bogumila, djedova i slicnih gluposti?
Mogu li se ti spomenici povezati sa starim Ilirima,Dalmatima,Tribalima?

Kultura

DJELO VLADIMIRA ĆOROVIĆA OTKRILO NEKE OD NAJZANIMLjIVIJIH ISTORIJSKIH ČINjENICA JUŽNIH SLOVENA


Skinuo veo sa mnogih tajni​

Kapitalnim djelom "Istorija srpskog naroda" Vladimir Ćorović je skinuo veo i tako otklonio vjekovne nedoumice sa istorije ne samo srpskog, već i drugih naroda na Balkanu. Kako je ovaj veliki naučnik rođen u Hercegovini, posebnu pažnju je tokom cijelog istraživačkog vijeka posvećivao Bosni i Hercegovini. On je zaslužan što su mnoge tajne iz bosanskohercegovačke istorije ugledale svjetlo dana. Ćorović je isticao da je BiH jedna od dvije najzanimljivijih i najsloženijih slovenskih oblasti na Balkanu. Etnički je, naveo je Ćorović, ova oblast veoma jasna: stanovništvo je, sem malog broja došljaka, srpsko i hrvatsko. No, kako je ovaj istoričar primjetio, u BiH je "ipak bilo izvesnih plemenskih razlika i s toga etnički čistoća nije kao u Srbiji ili u Hrvatskoj.
"Tako da je jedan učen vizantski car X veka, Konstantin Porfirogenit, mogao dosta sigurno povući granicu između njih, koja ih je delila na celom području od Plive do Cetine, idući preko Levanjskog Polja. Posle propasti Bodinove države i pošto je Hrvatska izgubila svoju samostalnost, Bosna, od XII veka, počinje da živi zasebnim političkim životom... Jedno vreme činilo se čak da je Bosni namenjena historiska misija, da stvori jednu trajniju srpsko-hrvatsku zajednicu... U državničkim planovima velikoga Tvrtka jasno se razvija njegova misao da od Bosne stvori središte jake narodne države, koja bi na jednoj strani obuhvatila Srbe, a na drugoj Hrvate. Da je kojom srećom uspeo, taj Tvrtkov plan, s kraja XV veka, dao bi nesumnjivo neki stvarniji sadržaj toj srpskohrvatskoj zajednici i učinio bi nam, verovatno, budućnost nešto prijatnijom, nego što je bila u vremenima posle toga..." zabilježio je Ćorović 1925.
Autora jednog od najuzbudljivijih istoriografskih djela o balkanskim Slovenima pisanih na tlu Jugoslavije posebno je pisao o Bogomulima koji su vijekovima ne samo u narodnim, već i u naučnim krugovima bili potpuna nepoznanica. Da bi objasnio ovu po mnogo čemu jedinstvenu pojavu epohe Srednjeg vijeka Ćorović citira glagoljski dokumenat s početka XVI vijeka pod naslovom "Dijalog Pape Grgura Velikog". Na osnovu papine izjave jasno se vidi, napominje Ćorović, Bogumili se smatraju jereticima. Takođe, otkrio je istoričar na osnovu tipika manastira Krušedola, Bogumili se smatraju "slugama đavolovim" koji navodno "idu noću i odvraćaju kršćane od prave Božije vjere".
Otkriva u arhivama i starim spisima i da je veliki župan Stevan Nemanja, da bi utvrdio pravoslavlje u svojoj državi, energično istreljivao Bogumile, "progoneći ih nemilosrdno, plijenio njihova imanja, kažnjavao ih čupanjem jezika, izgaranjem lica usijanim željezom, spaljivanjem njihovih učitelja zajedno sa knjigama kojima su poučavali", navodi poznati istoričar. Gonjeni Bogumili bježali su iz Srbije na sve strane, a najviše ih se spasilo u susjednoj Bosni.


Svjedočanstvo pravoslavnih izvora o Bogumilima na Balkanu potvrđuje Ćorović u svom djelu.
"I `heretici` (bogumili) iz Hrvatske i Dalmacije sklanjaju se pred progonima katoličke inkvizicije, masovno bježeći u Bosnu. Bosna je bila utočiste svih proganjanih, koji su iz susjednih krajeva morali bježati zbog raznih vjerskih i drugih uvjerenja. To je upravo bio period vladavine bana Kulina (1180-1204). Kako je ban Kulin došao na čelo Bosne, ne zna se. Vjerovatno u vrijeme kada je Vizantija vladala Bosnom ( 1167-1180). S njenom vojskom je stigao u Bosnu veliki broj pristalica bogumilske vjere. Oslobodivši se vizantijske vlasti, Kulin je uzeo titulu bana, kako su se oduvijek u Bosni i nazivali njeni vladari..." piše Ćorović.

S.Ć.

http://www.dan.cg.yu/?nivo=3&rubrika=Kultura&datum=2009-01-04&clanak=170420

panipersevastoipertat:

Kultura

DJELO VLADIMIRA ĆOROVIĆA OTKRILO NEKE OD NAJZANIMLjIVIJIH ISTORIJSKIH ČINjENICA JUŽNIH SLOVENA


Skinuo veo sa mnogih tajni​

Kapitalnim djelom "Istorija srpskog naroda" Vladimir Ćorović je skinuo veo i tako otklonio vjekovne nedoumice sa istorije ne samo srpskog, već i drugih naroda na Balkanu. Kako je ovaj veliki naučnik rođen u Hercegovini, posebnu pažnju je tokom cijelog istraživačkog vijeka posvećivao Bosni i Hercegovini. On je zaslužan što su mnoge tajne iz bosanskohercegovačke istorije ugledale svjetlo dana. Ćorović je isticao da je BiH jedna od dvije najzanimljivijih i najsloženijih slovenskih oblasti na Balkanu. Etnički je, naveo je Ćorović, ova oblast veoma jasna: stanovništvo je, sem malog broja došljaka, srpsko i hrvatsko. No, kako je ovaj istoričar primjetio, u BiH je "ipak bilo izvesnih plemenskih razlika i s toga etnički čistoća nije kao u Srbiji ili u Hrvatskoj.
"Tako da je jedan učen vizantski car X veka, Konstantin Porfirogenit, mogao dosta sigurno povući granicu između njih, koja ih je delila na celom području od Plive do Cetine, idući preko Levanjskog Polja. Posle propasti Bodinove države i pošto je Hrvatska izgubila svoju samostalnost, Bosna, od XII veka, počinje da živi zasebnim političkim životom... Jedno vreme činilo se čak da je Bosni namenjena historiska misija, da stvori jednu trajniju srpsko-hrvatsku zajednicu... U državničkim planovima velikoga Tvrtka jasno se razvija njegova misao da od Bosne stvori središte jake narodne države, koja bi na jednoj strani obuhvatila Srbe, a na drugoj Hrvate. Da je kojom srećom uspeo, taj Tvrtkov plan, s kraja XV veka, dao bi nesumnjivo neki stvarniji sadržaj toj srpskohrvatskoj zajednici i učinio bi nam, verovatno, budućnost nešto prijatnijom, nego što je bila u vremenima posle toga..." zabilježio je Ćorović 1925.
Autora jednog od najuzbudljivijih istoriografskih djela o balkanskim Slovenima pisanih na tlu Jugoslavije posebno je pisao o Bogomulima koji su vijekovima ne samo u narodnim, već i u naučnim krugovima bili potpuna nepoznanica. Da bi objasnio ovu po mnogo čemu jedinstvenu pojavu epohe Srednjeg vijeka Ćorović citira glagoljski dokumenat s početka XVI vijeka pod naslovom "Dijalog Pape Grgura Velikog". Na osnovu papine izjave jasno se vidi, napominje Ćorović, Bogumili se smatraju jereticima. Takođe, otkrio je istoričar na osnovu tipika manastira Krušedola, Bogumili se smatraju "slugama đavolovim" koji navodno "idu noću i odvraćaju kršćane od prave Božije vjere".
Otkriva u arhivama i starim spisima i da je veliki župan Stevan Nemanja, da bi utvrdio pravoslavlje u svojoj državi, energično istreljivao Bogumile, "progoneći ih nemilosrdno, plijenio njihova imanja, kažnjavao ih čupanjem jezika, izgaranjem lica usijanim željezom, spaljivanjem njihovih učitelja zajedno sa knjigama kojima su poučavali", navodi poznati istoričar. Gonjeni Bogumili bježali su iz Srbije na sve strane, a najviše ih se spasilo u susjednoj Bosni.

Utočište​

Svjedočanstvo pravoslavnih izvora o Bogumilima na Balkanu potvrđuje Ćorović u svom djelu.
"I `heretici` (bogumili) iz Hrvatske i Dalmacije sklanjaju se pred progonima katoličke inkvizicije, masovno bježeći u Bosnu. Bosna je bila utočiste svih proganjanih, koji su iz susjednih krajeva morali bježati zbog raznih vjerskih i drugih uvjerenja. To je upravo bio period vladavine bana Kulina (1180-1204). Kako je ban Kulin došao na čelo Bosne, ne zna se. Vjerovatno u vrijeme kada je Vizantija vladala Bosnom ( 1167-1180). S njenom vojskom je stigao u Bosnu veliki broj pristalica bogumilske vjere. Oslobodivši se vizantijske vlasti, Kulin je uzeo titulu bana, kako su se oduvijek u Bosni i nazivali njeni vladari..." piše Ćorović.

S.Ć.

http://www.dan.cg.yu/?nivo=3&rubrika=Kultura&datum=2009-01-04&clanak=170420

Kliknite za proširenje...

Kakve ovo ima veze sa Franjom Račkim, i šta je tu nepoznato ili nedavno otkriveno?

Pa zar jos nisi shvatio poentu...............................
...................racki je izmislio bogumile...........................
............. e po cijem nalogu .............
.............................................................. pitanje je sad?

Eh,da je jedini,lako bi onda,kad ono onliko ih beše...

foliranat1:

Bosancica
"Pronalazac" bosancice je takodje hrvatski istoricar iz 19.-tog vijeka Ciro Truhelka (1865, Osijek - 1942) koji od lokalne varijante srpske ćirilice izmišlja posebno pismo (niko nikada u srednjovjekovlju svoje pismo nije nazvao bosančica), navodno potpuno nezavisno od ćirilice. I mada je laž suviše očigledna da bi mogla da se održi u tom obliku, termin je ušao u upotrebu, pa zainteresovani čitalac u Enciklopediji likovnih umjetnosti, tom I, Zagreb 1959, str. 442. u odrednici “bosančica” može pročitati da je to “bosanica, bosanska bukvica, hrvatska ćirilica, zvana i žensko pismo”, dakle sve, samo ne ono što stvarno jeste – srpska ćirilica.

Kliknite za proširenje...

Problem je rešen tako što je uzeto mišljenje jednog od najvećih autoriteta u ovoj oblasti – prof. Milana Rešetara. On jasno kaže da bosančica ''nije nikakvo specijalno bosansko pismo, nego je starija ćirilska minuskula (sitnija slova), koja je u starije vreme bila u običaju u svim našim krajevima u kojima se uopće pisalo ćirilicom, i kod pravoslavnih i kod katolika i kod muslimana''. (Милан Решетар, Либро од мнозијех разлога. Дубровачки ћирилски зборник од г. 1520. Зборник за историју, језик и књижевност српског народа. Св. 15. Сремски Карловци-Београд 1926. преузето од Јеремија Д. Митровић, Српство Дубровника, Београд, 1994. стр 108 )

Владимир Ћоровић, 'Муслимани и ћирилица', Календар, Просвјета' за 1914. годину, Сарајево, страна 101.

Postupci austrijske politike odbacivanja i preziranja cijele prethodne tradicije srpskog i drugih naroda bili su opasni i antikulturni. Oni su znali da se kultura oslanja na samu sebe, da njen tok teče prirodno, prožet stvaralačkim snagama običajima i tradicijom. Ćirilica nije bila pismo samo srpskog naroda nego i drugih naroda. U svom napisu "Muslimani i ćirilica", Vladimir Ćorović navodi: "da ćirlica baš kod muslimana ima jednu dugu i lijepu tradiciju i da im je kroz nekoliko stoljeća služila kao glavno pismo". Taj iskaz u daljem radu je proširio i odredio njen narodni karakter na nizu primjera, i na kraju iznio uopštenu konstataciju: "U BiH samoj ćirlica je bila jedino pismo narodno i to ne samo za pravoslavne i muslimane, nego i za katolike. Naše takozvano begovsko pismo, bosančica, razvilo se iz kurzivne ćirilice i nije ništa drugo, nego samo jedan grana njezina. Otud je kod nas mjestimice zovu i stara Srbija, da joj se tako pokaže porijeklo".

Eto pravog imena ćirilične minuskule! Stara Srbija.

Vladimir Ćorović
Bosna i Hercegovina
1925:

Čuveni krajiški begovi Kulenovići sami se izvode čak od loze Kulina bana; tačno je, međutim, da ih ima i katolika i muslimana i da se odavno pominju kao „porodica roda plemenita”. Ovu listu mi bi mogli dopuniti sa vrlo mnogo primera, ali se i iz ovog niza vidi jasno šta smo hteli reći. U ostalom, za poreklo najvećeg dela bosansko-hercegovačkog muslimanskog elementa nema boljeg dokaza nego što je taj da im je maternji jezik samo srpski. Turski i arapski učili su samo u školi, vojsci i administraciji. Njihovo pismo bilo je sve do okupacije ćirilica, takozvano begovsko pismo, koje su oni sami zvali stara Srbija.

Kliknite za proširenje...

Jelte, Stara Srbija. Dabome.

Bosančica je devojčica iz Bosne, jelte...

Evo, javila se i obožavateljka...

MRKI LJUBAVI TVOJA BOSANČICA

Kliknite za proširenje...

Dakle, imamo Bosnu kao hrvatsku tekovinu, i sada dođe neki hrvatski povijesničar i napiše APSOLUTNE laži o Bosni. Ok.

Postavlja se pitanje- zašto se Srbi time zamaraju?


Npr, mene uopće ne zanima hoće li neki srpski istoričar pisati ili ne pisati laže o Kosovu.

Odlično pitanje, Frenčmene.

Srbi se time zamaraju jer su izmišljotine tipa "bosančica" inercijom srpskih akademskih prdonja preuzete zdravo za gotovo.


Za vreme Karađorđevića išlo se na političku istoriju - vi nama Gundulića mi vama Mrkalja i tome slično (možda nije sretan primer). I onda se to rako "bratski" raspodelilo, s tim što su Hrvati pre toga napravili svoju historiografiju (Vjekoslav Klaić) koja nije mnogo bolja od Starčevićevih litanija o HDP-u, pa je takva u gotovom nekritički preuzimana od tadašnje "napredne inteligencije" u Srbiji.

Zato se traži preispitivanje onog što je nekad uzeto zdravo za gotovo. Ako, pak, Kulenovići svoje pismo nisu zvali stara Srbija - molim lepo, tu smo da utvrdimo.

JAKO VAŽNO!!!


Tomislav Raukar, 1973.


Pišući u dva navrata o ćirilskom zborniku iz Dubrovnika ("Libro od mnozijeh razloga" iz 1520. godine), M. Rešetar (1926, 1933) se prvi od hrvatskih znanstvenika kritički osvrnuo na Truhelkino mišljenje, razmotrivši istodobno, doduše ne uvijek sasvim uspješno, i neka metodološka pitanja o razvitku ćirilskog brzopisa. U prvom radu Rešetar je istakao da je zbornik:

... pisan tako zvanom bosanskom ćirilicom, koja uprav nije nikakvo specijalno bosansko pismo, nego je starija ćirilska minuskula koja je u starije vrijeme bila u običaju u svim našim krajevima u kojima se uopće pisalo ćirilicom, i kod pravoslavnih i kod katolika i kod muslimana" (Rešetar 1926:12).

Na isto pitanje mnogo iscrpnije se osvrnuo u nardnom radu. Nakon što je istakao da je čitav zbornik pisan ćirilskim "skoropisom", što nije bilo sasvim točno, Rešetar je upozorio da je vrla "obična stvar da se naš skoropis zove ,bosanskim pismom' ili ,bosančicom'", zaključivši da to "nije nikako opravdano, jer on niti je postao u Bosni, niti je bio na Bosnu ograničen" (Rešetar 1933:112). Rešetar je zatim upozorio da se brzopis u nas u nas javio "najprije u kancelariji srpskih vladara, i to već za vladanja Stefana Prvovjenčanoga", dakle u prvoj četvrtini 13. stoljeća, "pa se je otada dalje pisalo skoropisom u svim našim krajevima gdje se je uopće pisalo ćirilicom, te zato i u Bosni i Hercegovini, u Dubrovniku i u Poljcima kod Spljeta" (Rešetar 1933:112). Gregor Ćremošnik (1963:124) dokazano je da isprava koju spominje Rešetar ne pripada Stefanu Prvovjenčanomu, nego kralju Dragutinu.

Rešetar ističe da je "ime bosansko pismo, bosanska ćirilica ili bosančicom" opravdanosamo utoliko što su naš stari skoropis upotrebljavali za štampanje knjiga samo Bošnjaci katolici (od početka 17. stoljeća) i što se je on do našega vremena sačuvao samo u Bosni i Hercegovini" (Rešetar 1933:112).

Zaključio je, ipak, da za brzopis:

... nije nikako opravdano bosansko ime, a ako ga hoćemo prozvati nekim geografskim imenom, onda je opet mnogo bolje da ga zovemo zapadnom ćirilicom (...) koje je ime utoliko opravdano, što se je skoropis upotrebljavao do kraja 15. stoljeća vijeka, a poslije toga gotovo samo u našim zapadnim krajevima (Rešetar 1933:112).

Istom prilikom Rešetar se osvrnuo na Truhelkin rad o bosančici iz 1889. godine, istaknuvši da se "ne može naime odobriti njegova očevidna tendencija da prikaže ovo pismo kao nešto što je baš specijalno bosansko, i samo bosansko; nego to ide na račun ondašnje tendencije sarajevskog Glasnika uopće" (Rešetar 1933:112).

Na isti način odbacio je Truhelkino mišljenje da se brzopis razvio iz lapidarne ćirilice zaključivši da je "sigurno baš naopako tačno: skoropisno je pismo na pergamentu i papiru bez sumnje starije negoli na kamenu" (Rešetar 1933:112), ne ulazeći pri tom u iscrpnije razmatranje tog zanimljivog pitanja.

Premda je Rešetarovu, u načelu sasvim ispravnom, razlaganju nedostajala morfološka analiza, jer je paleografijski slabo razlikovao pojedine faze u razvitku ćirilskog brzopisa, pa je odviše jednostavno identificirao kancelarijsku minuskulu 14. ili 15. stoljeća s ćirilicom tiskanih knjiga iz 17. stoljeća i s tipičnom bosančicom 17.-18. stoljeća, on je ipak temeljito pobio Truhelkinu koncepciju, pa se nakon Rešetara na njoj više nisu mogla graditi mišljenja o bosančici, pogotovo što Rešetarov stav prema Truhelki nije u hrvatskoj historiografiji ostao osamljen. Govoreći o Truhelkinu proučavanju ćirilske paleografije, u studiji o njegovu životu i radu, Jaroslav Šidak (1952), nakon što je iznio Truhelkinu koncepciju, s pravom zaključio da je "pravilne smjernice za rješenje toga pitanja dao u više prilika M. Rešetar, osobito posljednji put 1933, u djelu "Dubrovački zbornik od god. 1520", čime je kritički stav hrvatske historiografije prema Truhelkinu mišljenju bio dograđen (Šidak 1952:105).

Milanne:

Itd., itd…

Naročito su prezirali krst, jer je to bilo sredstvo kojim je ubijen Hrist.

Kliknite za proširenje...

Mislis nesto ovoga tipa?

foliranat1:

Ako su ti bogumili zaista postojali gde su im crkve ili ostaci crkava, svetilista,crkvista ?
Ako su izmisljeni od strane rimokatolika mozemo se zapitati zasto i sa kojim ciljem?
Kome je odgovaralo da kamene spomenike -stecke proglasava za tekovinu izmisljenih bogumila?
Ako nastanak stecaka ima starije poreklo za ciju se kulturno nasledje moze vezivati?
Ciji je interes da istoriju prekraja ili falsifikuje izmisljanjem bogumila, djedova i slicnih gluposti?
Mogu li se ti spomenici povezati sa starim Ilirima,Dalmatima,Tribalima?

Kliknite za proširenje...

Vezano sa sliku u prethodnom postu.

Stecak s krstom pripada Hrabrenu Miloradovicu, inace pretku poznatog ruskog generala Mihaila Miloradovica. Miloradovici su nedaleko od nekropole u Mestu Osanjici sagradili crkvu koja se ni po cemu nije razlikovala od Pravoslavnih crkava. Njihovi potomci su sagradili veci broj Pravoslavnih hramova ukljucujuci i cuveni manastir Zitomislici kojega su ustase u potonjem ratu srusile do temelja.

Sve su to klasicni Pravoslavni hramovi. Dakle, vezivanje stecaka za nekakve Bogumile je definitivno podvala.

Kor:

Vezano sa sliku u prethodnom postu.

Stecak s krstom pripada Hrabrenu Miloradovicu, inace pretku poznatog ruskog generala Mihaila Miloradovica. Miloradovici su nedaleko od nekropole u Mestu Osanjici sagradili crkvu koja se ni po cemu nije razlikovala od Pravoslavnih crkava. Njihovi potomci su sagradili veci broj Pravoslavnih hramova ukljucujuci i cuveni manastir Zitomislici kojega su ustase u potonjem ratu srusile do temelja.

Sve su to klasicni Pravoslavni hramovi. Dakle, vezivanje stecaka za nekakve Bogumile je definitivno podvala.

Kliknite za proširenje...

Манастир Житомислић 1960. године



Ситуација послије минирања 1992. године

* GLAS: Među bošnjačkim lingvistima i drugim ponekad se Kulinova povelja uzima kao dokaz tradicije bošnjačkog jezika i tzv. bosančica se uzima kao posebno bosansko pismo. Šta Vi kažete na to? Kakvo je to pismo bosančica?

REMETIĆ: Iz vremena austro-ugarske okupacije BiH potiče ideja izdvajanja srednjovekovne ćirilice bosanskih muslimana i katolika kao posebnog pisma pod imenom "bosančica" ili "bosansko-hrvatska ćirilica". Reč je o srpskom brzopisu koji je u doba vladavine Tvrtka Kotromanića "prenet sa srpskog dvora na bosanski i koji je i na novom zemljištu pratio razvoj brzopisa u matičnoj oblasti, a pri tom je u raznim krajevima prošao kroz raznolike inovacije". Korpus tih novih oblika slova nastalih na zapadu, a nepoznatih brzopisu u matičnoj zemlji, praktično je zanemarljiv. A i ta prividna različitost dveju varijanata istog tipa ćirilice proističe iz poređenja bosanskog brzopisa sa istočnim ustavom, pri čemu se svesno prelazi preko činjenice "da je brzopis i tamo najčešće imao iste slovne oblike". Razlike između brzopisne i ustavne varijante hrvatske glagoljice kudikamo su veće od te, iz vanjezičkih razloga proklamovane specifičnosti "bosančice", a one ipak ne ugrožavaju status opšteg naziva glagoljica. Ne pomaže ni pozivanje na podatak da se "bosančica" znatno pre Vukove završne reforme, odnosno Save Mrkalja,značajno rasteretila izbacivanjem onih slova koja je istorijski razvoj jezika učinio nefunkcionalnim. Da su takve razlike dovoljne za stvaranje nove azbuke, ni vukovska ćirilica više ne bi bila ćirilica.

Slavonac Matija Antun Reljković podseća svoje zemljake: "Vaši stari jesu srpski štili/Srpski štili i srpski pisali". Ovo se očigledno odnosi na upotrebu ćirilice (koja je u 17. veku bila prodrla iz Bosne u Slavoniju), koju bi neko da proglasi posebnim pismom - "bosančicom".

Sličan falsifikat čeka nas i na terenu srednjovekovnih stećaka, "krunskog svedoka" postojanja posebne "bosanske crkve", utemeljene na tobožnjoj "bogumilskoj jeresi". Nemački istraživač Marien Vencel je na osnovu višegodišnjih istraživanja dokazala "da stećke nisu pravili bogumili", jer oni nisu ni postojali. U posebnosti "bosanske crkve", u podizanju jednog vida srpske ćirilice na nivo posebnog pisma "bosančice", kao i u nametanju "bosanske nacije" M. Vencel vidi argumente za konačni zaključak da je u svim tim falsifikatima okupaciona vlast "tražila ideološko uporište za razdvajanja Bosne i Hercegovine od Srbije" (M. Ekmečić).




Merijen Vencel (Marian Wenzel) američki u svetu poznati autoritet za istoriju Bosne srednjeg veka.

M. Ekmečić:
- Merijen Vencel (Marian Wenzel) američki u svetu poznati autoritet za istoriju Bosne srednjeg veka, 1999. je u Sarajevu objavila dve studije o bogumilima. Veli da je 1960. došla u Sarajevo da istražuje bogumile i živela je u ubeđenju da su stećci njihovi. „Ovome su sledile godine istraživanja, tokom kojih sam shvatila da stećke nisu pravili bogumili“, i da oni nisu ni postojali. Napisala je da su ovu teoriju prvi zastupali habzburški političari „tražeći ideološko uporište njima neophodnog razdvajanja Bosne i Hercegovine od Srbije“. Urednik koji je u Sarajevu objavio prevod ove studije Merijen Vencel, autor je velike knjige o nastanku bošnjačke nacije od srednjovekovnih bogumila. Zapadna politika ne bi bila tako nemilosrdna u razbijanju Jugoslavije a danas srpske države, da počiva na nekim istorijskim istinama.

Merijen Vencel je u pravu , i kako to da onaj sarlatan od profesora Radivoje Radic ovo nije primetio. Bas sam se zabrinuo .