U srednjem veku Kinezi su, pod uticajem budizma, prihvatili ideju čistilišta, u kojem čovekova duša izdržava kaznu za grehe počinjene za života. Prikaz paklenih muka postaje u kasnom srednjem veku jedna od najpopularnijih tema narodne ikonografije.
U predstavi Kineza pakao se sastojao od deset krugova ili, tačnije, instanci, pošto se u Kini Had, kao i svaka javna institucija, zamišljao po uzoru na činovničku kancelariju. U prvoj instanci određivala se kazna, koja je pripremljena za dušu u zidovima čistilišta; u poslednjoj – njena sudbina u sledećem rođenju (duša je mogla da se ponovo rodi u jednom od šest stanja – od svetih stanovnika neba do zveri i biljaka). Verovalo se da su uoči ponovnog rođenja vlasti pakla davale dušama napitak zaborava, koji im je brisao sećanje na prošli život. U severnoj i istočnoj Kini vladarem Hada smatrao se Dun-jue dadi (Veliki imperator Istočnog vrha) – bog planine Taišan, ispod koje se, prema raširenom verovanju, nalazio had. U Sečuanu i južnoj Kini tu ulogu je igrao Fendu dadi – Veliki imperator planine Fendu. Međutim, kod većine običnih ljudi najveći značaj među vladarima podzemnog carstva pridavao se svemilostivom Dican-vangu – kojeg je čovek mogao da moli da se zauzme za njega – kao i predvodniku pete kancelarije Janlo-vanu, najužasnijem i nepotkupljivom sudiji Hada, koji je vodio poreklo od budističkog Jame – vladara pakla.
I da - Kinezi veruju u demone, tj. zle duhe (gui). Isprva je termin gui označavao sve duše umrlih i nije se jasno razlikovao od pojma božanstva – šen. Vremenom je on postao opšti pojam za imenovanje nečiste sile.
Koliko znam, u kineskoj tradiciji, vladar pakla zove se Jen-lo-Vang.
