- Poruka
- 6.825
Merovinzi su dinastija franačkih kraljeva, koja je vladala Franačkom od 481. do 751. godine.
Poreklo
Merovinška dinastija duguje svoje ime Merovehu, vođi Salijskih Franaka od 447. do 458. godine. Merovinzi postaju poznati pod Hilderikom I posle njegove pobede nad Vizigotima, Saksoncima i Alemanima. Ponekad su ih nazivali dugokosi kraljevi, jer su nosili duge kose.
Hlodoveh
Hilderikov sin Hlodoveh (481—511) bio je ujedno i najznačjniji vladar dinastije Merovinga. Ujedinio je većinu Galije severno od Loare posle pobede nad rimskim patricijem Sijagrijem, namesnikom dela Galije između Loare i Sene, i to u bici kod Soasona, koja se odigrala 486. godine. Posle ove bitke Hlodoveh je zavladao oblašću Pariza. Godine 510. postao je jedini vođa i Salijskih i Ripaurskih Franaka i na taj način ujedinitelj Franaka. Pobedio je Alemane 496. u bici kod Tolbijaka. Hlodovek je prvi francuski kralj koji je primio hrišćanstvo. Smatra se da je veliki uticaj na promenu vere imala njegova žena Klotilda, hrišćanka i kćerka burgundskog vladara. Hlodoveh je kršten 496. i u narednih deset godina još tri hiljade njegovih ratnika prelaze u hrišćanstvo, čime je proces hristijanizacije Franaka uzeo maha. Krštenje samog Hlodoveha obavio je episkop Remsa Remigije, i to u tajnosti, jer su franački ratnici u početku bili nepoverljivi prema hrišćanskom bogu. Pobedio je Vizigotsko kraljevstvo Tuluza u bici kod Vujea 507. godine, kada je život izgubio vizigotski kralj Alarik II.
Posle smrti Hlodoveka carstvo je podeljeno između 4 sina, prema starom salijskom pravu. Oblasti koje su sinovi dobili nisu predstavljale kompaktne celine. Taj običaj se održao još 100 godina. Iako je vladalo više Merovinških kraljeva, kraljevstvo je ostajalo jedinstveno, jer vlast je bila kolektivna.
Karakter
Merovinški kralj je bio odgovoran za raspodelu osvojenog blaga između svojih glavnih pristalica. Kada bi merovinški kralj umro, njegova imovina se delila na jednake delove naslednicima. Kralj bi određivao vlastelu zaduženu za odbranu, administraciju i sudstvo. Grofovi su bili obavezni da snabdevaju vojsku, regrutuju je i nagrađiuju zemljom. Ta vojska bi dolazila na kraljev poziv. Postojala je godišnja nacionalna skupština vlastele i zapovednika, gde bi se određivala glavna politika ratnog dejstva.
Vojska bi proglašavala novog kralja dižući ga na štitu, što je predstavljalo antički običaj, gde je kralj bio vojni vođa, a ne šef države. Od kralja se očekivalo da se može finansijski sam održavati sa svog privatnog imanja. Ta očekivanja da se kralj sam održava postojala su sve do Stogodišnjeg rata. Trgovina je opala padom Zapadnog Rimskog Carstva, pa su poljoprivredna imanja omogućavala najbolje samoodržanje. Preostalu međunarodnu trgovinu održavali su trgovci Bliskog Istoka.
Zakon
Zakon u doba Merovinga nije bio isti za sve. Za Salijske Franke je postojao Salijski zakon, a za Ripuarijske Franke drugi zakon. Po tome su Franci bili iza Vizigota i Burgundijaca, koji su prihvatili univerzalno Rimsko pravo. Merovinški zakon je bio baziran na presedanima. Nije poznavao koncept kreiranja novog zakona, nego samo održanja tradicije.
Posle Klodviga
Merovinško kraljevstvo je obuhvatalo celu Galiju bez Burgundije. Od prve podele 511. godine gotovo stalno je bilo u ratu, najčešće građanskom. Klodvigovi sinovi su održavali bratske veze tokom rata sa Burgundijcima, ali započeli su međusobne sukobe i ubistva naslednika. Konačno 558. godine Klotar I ujedinjuje franačko kraljevstvo. Međutim, umire tri godine kasnije, tako da se carstvo ponovo deli.
Ponovo su izbili sukobi između različitih frakcija, koji su trajali od 561-613. godine. Neustrija, Austrazija i Burgundija predstavljale su tri velika dela Franačke. Frakcije koje vladaju Neustrijom obično bi ratovale sa frakcijama koje bi vladale Austrazijom. Postojali su tako kraljevi samo Neustrije i kraljevi samo Austrazije.
Klotar II uspeva da ujedini carstvo. Spojio je sva tri dela: Neustriju, Austraziju i Burgundiju. Carstvo je postalo slabije. Plemstvo je postalo mnogo jače, jer su dobili koncesije od kralja u zamenu za podršku. Tokom VI veka Franačko carstvo je bilo primer stabilne i značajne tvorevine Zapadne Evrope, ali tokom VII veka kraljevi prestaju da igraju značajnu ulogu. Sve više dobijaju simboličnu ulogu. Majordom (glavni službenik kraljevskog dvora) postaje sve važnija funkcija, a kralj od njega traži odobrenje za akcije. Postojali su majordomi samo Neustrije i samo Austrazije.
Moćni Dagober I (629-639) zakratko je ponovo objedinio Franačko kraljevstvo. Proveo je mnogo vremena u ratničkim pohodima u stranim zemljama, kao što su Španija i slovenske teritorije na istoku. Sekularizacijom crkvenih imanja izazvao je nezadovoljstvo crkve, tako da Merovinzi ostaju i bez te podrške. Posle njega pojavljuju se kraljevi, koji su nazvani "kraljevi koji ništa ne rade". U stvari samo zadnja dva kralja nisu radila ništa. Kraljevi bi dolazili na vlast i umirali mladi, tako da su praktično kraljevstvom vladali majordomi.
Pipin Mlađi postaje prvi majordom, koji vlada celim carstvom od 687. do 714. godine. Njegovi naslednici su isto majordomi, a kasnije postaju kraljevi. Od kasnijih kraljeva vredi spomenuti jače kraljeve, kao što su Dagober II i Hilperik II, ali majordomi nastavljaju da vrše veliku vlast i u Neustriji i u Austraziji.
Karlo Martel spasava Evropu 732.
Sin Pipina Mlađeg, Karlo Martel je vladao nekoliko godina bez kralja, iako sam sebe nije smatrao kraljem. Zaslužan je za odbranu Evrope od islamske invazije. Spasio je Evropu pobedom nad muslimanima u bici kod Poatjea 732. godine.
Pipin Mali svrgava Merovinge
Kasnije njegov sin Pipin Mali postaje kralj 751. godine. Dobio je najpre podršku plemstva za promenu dinastije. Pomogao je papi u borbi protiv Lombarda, pa je tražio protivuslugu od pape da ga prizna za kralja. Poslednji merovinški kralj Hilderih III bio je zbačen. Ošišali su ga i poslali u manastir. Pipin Mali je prvi kralj iz dinastije Karolinga.
Da Vinčijev kod
U knjizi "Sveta krv, sveti gral" od M. Bajdženta, R. Lija i H. Linkolna spominje se u istorijskim izvorima potpuno neutemeljena teorija da su Merovinzi navodni potomci Isusa Hrista i Marije Magdalene. Ta teorija je osnov knjige Da Vinčijev kod.
Poreklo
Merovinška dinastija duguje svoje ime Merovehu, vođi Salijskih Franaka od 447. do 458. godine. Merovinzi postaju poznati pod Hilderikom I posle njegove pobede nad Vizigotima, Saksoncima i Alemanima. Ponekad su ih nazivali dugokosi kraljevi, jer su nosili duge kose.
Hlodoveh
Hilderikov sin Hlodoveh (481—511) bio je ujedno i najznačjniji vladar dinastije Merovinga. Ujedinio je većinu Galije severno od Loare posle pobede nad rimskim patricijem Sijagrijem, namesnikom dela Galije između Loare i Sene, i to u bici kod Soasona, koja se odigrala 486. godine. Posle ove bitke Hlodoveh je zavladao oblašću Pariza. Godine 510. postao je jedini vođa i Salijskih i Ripaurskih Franaka i na taj način ujedinitelj Franaka. Pobedio je Alemane 496. u bici kod Tolbijaka. Hlodovek je prvi francuski kralj koji je primio hrišćanstvo. Smatra se da je veliki uticaj na promenu vere imala njegova žena Klotilda, hrišćanka i kćerka burgundskog vladara. Hlodoveh je kršten 496. i u narednih deset godina još tri hiljade njegovih ratnika prelaze u hrišćanstvo, čime je proces hristijanizacije Franaka uzeo maha. Krštenje samog Hlodoveha obavio je episkop Remsa Remigije, i to u tajnosti, jer su franački ratnici u početku bili nepoverljivi prema hrišćanskom bogu. Pobedio je Vizigotsko kraljevstvo Tuluza u bici kod Vujea 507. godine, kada je život izgubio vizigotski kralj Alarik II.
Posle smrti Hlodoveka carstvo je podeljeno između 4 sina, prema starom salijskom pravu. Oblasti koje su sinovi dobili nisu predstavljale kompaktne celine. Taj običaj se održao još 100 godina. Iako je vladalo više Merovinških kraljeva, kraljevstvo je ostajalo jedinstveno, jer vlast je bila kolektivna.
Karakter
Merovinški kralj je bio odgovoran za raspodelu osvojenog blaga između svojih glavnih pristalica. Kada bi merovinški kralj umro, njegova imovina se delila na jednake delove naslednicima. Kralj bi određivao vlastelu zaduženu za odbranu, administraciju i sudstvo. Grofovi su bili obavezni da snabdevaju vojsku, regrutuju je i nagrađiuju zemljom. Ta vojska bi dolazila na kraljev poziv. Postojala je godišnja nacionalna skupština vlastele i zapovednika, gde bi se određivala glavna politika ratnog dejstva.
Vojska bi proglašavala novog kralja dižući ga na štitu, što je predstavljalo antički običaj, gde je kralj bio vojni vođa, a ne šef države. Od kralja se očekivalo da se može finansijski sam održavati sa svog privatnog imanja. Ta očekivanja da se kralj sam održava postojala su sve do Stogodišnjeg rata. Trgovina je opala padom Zapadnog Rimskog Carstva, pa su poljoprivredna imanja omogućavala najbolje samoodržanje. Preostalu međunarodnu trgovinu održavali su trgovci Bliskog Istoka.
Zakon
Zakon u doba Merovinga nije bio isti za sve. Za Salijske Franke je postojao Salijski zakon, a za Ripuarijske Franke drugi zakon. Po tome su Franci bili iza Vizigota i Burgundijaca, koji su prihvatili univerzalno Rimsko pravo. Merovinški zakon je bio baziran na presedanima. Nije poznavao koncept kreiranja novog zakona, nego samo održanja tradicije.
Posle Klodviga
Merovinško kraljevstvo je obuhvatalo celu Galiju bez Burgundije. Od prve podele 511. godine gotovo stalno je bilo u ratu, najčešće građanskom. Klodvigovi sinovi su održavali bratske veze tokom rata sa Burgundijcima, ali započeli su međusobne sukobe i ubistva naslednika. Konačno 558. godine Klotar I ujedinjuje franačko kraljevstvo. Međutim, umire tri godine kasnije, tako da se carstvo ponovo deli.
Ponovo su izbili sukobi između različitih frakcija, koji su trajali od 561-613. godine. Neustrija, Austrazija i Burgundija predstavljale su tri velika dela Franačke. Frakcije koje vladaju Neustrijom obično bi ratovale sa frakcijama koje bi vladale Austrazijom. Postojali su tako kraljevi samo Neustrije i kraljevi samo Austrazije.
Klotar II uspeva da ujedini carstvo. Spojio je sva tri dela: Neustriju, Austraziju i Burgundiju. Carstvo je postalo slabije. Plemstvo je postalo mnogo jače, jer su dobili koncesije od kralja u zamenu za podršku. Tokom VI veka Franačko carstvo je bilo primer stabilne i značajne tvorevine Zapadne Evrope, ali tokom VII veka kraljevi prestaju da igraju značajnu ulogu. Sve više dobijaju simboličnu ulogu. Majordom (glavni službenik kraljevskog dvora) postaje sve važnija funkcija, a kralj od njega traži odobrenje za akcije. Postojali su majordomi samo Neustrije i samo Austrazije.
Moćni Dagober I (629-639) zakratko je ponovo objedinio Franačko kraljevstvo. Proveo je mnogo vremena u ratničkim pohodima u stranim zemljama, kao što su Španija i slovenske teritorije na istoku. Sekularizacijom crkvenih imanja izazvao je nezadovoljstvo crkve, tako da Merovinzi ostaju i bez te podrške. Posle njega pojavljuju se kraljevi, koji su nazvani "kraljevi koji ništa ne rade". U stvari samo zadnja dva kralja nisu radila ništa. Kraljevi bi dolazili na vlast i umirali mladi, tako da su praktično kraljevstvom vladali majordomi.
Pipin Mlađi postaje prvi majordom, koji vlada celim carstvom od 687. do 714. godine. Njegovi naslednici su isto majordomi, a kasnije postaju kraljevi. Od kasnijih kraljeva vredi spomenuti jače kraljeve, kao što su Dagober II i Hilperik II, ali majordomi nastavljaju da vrše veliku vlast i u Neustriji i u Austraziji.
Karlo Martel spasava Evropu 732.
Sin Pipina Mlađeg, Karlo Martel je vladao nekoliko godina bez kralja, iako sam sebe nije smatrao kraljem. Zaslužan je za odbranu Evrope od islamske invazije. Spasio je Evropu pobedom nad muslimanima u bici kod Poatjea 732. godine.
Pipin Mali svrgava Merovinge
Kasnije njegov sin Pipin Mali postaje kralj 751. godine. Dobio je najpre podršku plemstva za promenu dinastije. Pomogao je papi u borbi protiv Lombarda, pa je tražio protivuslugu od pape da ga prizna za kralja. Poslednji merovinški kralj Hilderih III bio je zbačen. Ošišali su ga i poslali u manastir. Pipin Mali je prvi kralj iz dinastije Karolinga.
Da Vinčijev kod
U knjizi "Sveta krv, sveti gral" od M. Bajdženta, R. Lija i H. Linkolna spominje se u istorijskim izvorima potpuno neutemeljena teorija da su Merovinzi navodni potomci Isusa Hrista i Marije Magdalene. Ta teorija je osnov knjige Da Vinčijev kod.
) je iz Hesusove "krvne linije" *...
