Koschei.Besmertnii
Poznat
- Poruka
- 8.488
Masakr se dogodio na planini Velebit, na lokaciji Mali Alan, 22. januara 1993. godine, kada su hrvatski vojnici mučili, zaklali i pobili 22 osobe srpske nacionalnosti, od kojih i jednu medicinsku sestru. Srpski kamioni su tada upali u zamku između dve baze Unprofora, baze na Matrasu-Sveti Rok i Malog Alana. Osam vojnika je uspelo da pobegne i preživi, a njih 22 su zarobljena i masakrirana.
Hrvatska vojska im je tada preprečila jedini put kojim bi mogli da izađu, a posle toga su zauzeli i veze komunikacije i preko njih javili srpskim vojnicima da na Malom Alanu ima ranjenika. U zamku je tada upala grupa od oko 30 vojnika, među kojima je bila i jedna medicinska sestra.
Hrvati su zarobljene Srbe zverski mučili i ubijali sekirama, krampovima i lopatama. Srpske snage su tek posle 10 dana uspele da oslobode tu lokaciju i nađu tela. Kada su tela ubijenih dopremljena u Gračac radi identifikacije, porodice su jedva uspele da ih prepoznaju jer su žrtve bile unakažene. Sin jednog od masakriranih, oca je prepoznao jedino po kaišu.
Dr Branimir Aleksandrić, specijalista sudske medicine, je u svom nalazu napisao da se iz video-snimka nedvosmisleno vidi da se na većini poginulih, pored dejstva projektila i delova eksplozivnog sredstva, zapaža i da su žrtve ubijane noževima i bajonetima.
Da bi sudsko-medicinsko mišljenje bilo što egzaktnije, dr Aleksandrić je u julu 1995. godine predložio da se tela pojedinih osoba ekshumiraju (ona za koje se eksperti sudske medicine odluče), kako bi se uz detaljan sudsko-medicinski opis povreda i načinjenih fotografija na ekshumaciji, utvrdio tačan način na koji su žrtve ubijene.
Aleksandrić je predložio da se ekshumiraju osobe koje su povređene šiljkom i oštricom mehaničkog oruđa u predelu glave i vrata, i u predelu drugih kostiju, kao i osobe koje su usmrćene tupim mehaničkim oruđem. U izveštaju dr Aleksandrića tada je navedeno da bi na ekshumaciji takođe bilo potrebno napraviti video- zapis, koji bi služio kao dokumenat za prezentovanje pred Međunarodnim sudom.
Hrvatska vojska im je tada preprečila jedini put kojim bi mogli da izađu, a posle toga su zauzeli i veze komunikacije i preko njih javili srpskim vojnicima da na Malom Alanu ima ranjenika. U zamku je tada upala grupa od oko 30 vojnika, među kojima je bila i jedna medicinska sestra.
Hrvati su zarobljene Srbe zverski mučili i ubijali sekirama, krampovima i lopatama. Srpske snage su tek posle 10 dana uspele da oslobode tu lokaciju i nađu tela. Kada su tela ubijenih dopremljena u Gračac radi identifikacije, porodice su jedva uspele da ih prepoznaju jer su žrtve bile unakažene. Sin jednog od masakriranih, oca je prepoznao jedino po kaišu.
Dr Branimir Aleksandrić, specijalista sudske medicine, je u svom nalazu napisao da se iz video-snimka nedvosmisleno vidi da se na većini poginulih, pored dejstva projektila i delova eksplozivnog sredstva, zapaža i da su žrtve ubijane noževima i bajonetima.
Da bi sudsko-medicinsko mišljenje bilo što egzaktnije, dr Aleksandrić je u julu 1995. godine predložio da se tela pojedinih osoba ekshumiraju (ona za koje se eksperti sudske medicine odluče), kako bi se uz detaljan sudsko-medicinski opis povreda i načinjenih fotografija na ekshumaciji, utvrdio tačan način na koji su žrtve ubijene.
Aleksandrić je predložio da se ekshumiraju osobe koje su povređene šiljkom i oštricom mehaničkog oruđa u predelu glave i vrata, i u predelu drugih kostiju, kao i osobe koje su usmrćene tupim mehaničkim oruđem. U izveštaju dr Aleksandrića tada je navedeno da bi na ekshumaciji takođe bilo potrebno napraviti video- zapis, koji bi služio kao dokumenat za prezentovanje pred Međunarodnim sudom.
