Samanta_
Iskusan
- Poruka
- 6.229
Tihi ubica
Italijanski vojnici veruju da su oboleli od teških bolesti zato što su duže bili izloženi dejstvu osiromašenog uranijuma tokom rata u Bosni I na Kosovu.Udruženje vojnika 'Anavafaf' kaže da je do sada umrlo pedeset vojnika koji su služili u Bosni i na Kosovu dok ih je oko dvesta teško bolesno većinom od raka.Oni kažu i da je jedan broj dece vojnika koji su duži period proveli na Balkanu, rođen sa telesnim nedostacima.
SAD i Britanija su potvrdili da prah osiromašenog uranijuma može da bude opasan kad se udiše, ali insistiraju na stavu da je takva opasnost kratkotrajna i ograničenog, malog dometa.
Prema ranijim podacima, NATO avijacija ispalila je preko 10.000 zrna sa osiromašenim uranijumom u BiH tokom 1995. i više od 30.000 projektila tokom akcije na Kosovu i u SRJ u proleće 1999. godine.
Prema istim podacima avioni NATO samo na području Hadžića i Han Pjeska ispalili su 5.800 projektila sa osiromašenim uranijumom.
Tačnije, više od 90 procenata svih projektila sa osiromašenim uranijumom ispaljenih u BiH završilo je na ove dve lokacije. Bila je to druga, odnosno treća upotreba ove vrste sredstava namenjenih prvenstveno uništavanju tenkova i drugih oklopnih vozila.
Još u Pustinjskoj oluji 1991, koristeći municiju sa osiromašenim uranijumom, američke su snage za tren pretvarale iračke tenkove u komade starog gvožđa, ali i izazvale rasprave o štetnosti upotrebe osiromašenog uranijuma.
NATO pakt i zemlje članice EU imaju decidne statistike zbog čega i nije trebalo puno vremena da se primeti porast smrtnosti kod vojnika koji su boravili u BiH.Međutim, šta je sa stanovništvom u Bosni, gde jedva da postoji evidencija o malignim obolenjima, a i nadležni zbog ko zna čega teško pričaju o tom problemu.
Poznato je da je institut u Vinči još 1997. godine pokrenuo istraživanja na teritoriji BiH, ali na pitanje zašto je to stalo i zbog čega se o ovom problemu tako malo priča, teško je pronaći pouzdan odgovor.
Nijedna zdravstvena institucija u Federaciji BiH, niti Federalno ministarstvo zdravstva ne može potvrditi da je osiromašeni uranijum uticao na zdravlje stanovnika čija su naselja krajem rata bombardovale NATO snage. Iako su statistički podaci pokazivali kako je povećan broj malignih oboljenja, a posebno leukemije kod dece, to nikada zvanično nije dokazano.
Svi izveštaji o korišćenju osiromašenog uranijuma I njegovim posledicama po zdravlje,bili su nepotpuni I površni.Misli se da su cena dekontaminacije I područja koje su bila njime gađana kao I ogromni zdravstveni troškovi lečenja žrtava(što vojnika,što civila) kao I moguće brojne tužbe su samo neki od razloga što nedostaju informacije od vitalnog značaja.
Šta je, zapravo, osiromašeni uranijum? To je proizvod dobijen preradom iskopane rude uranijuma. Većina radioaktivnih izotopa vadi se iz rude da bi se upotrebili za nuklearno oružje i atomske elektrane. Ono što ostane je manje radioaktivni izotop 238, odnosno osiromašeni uranijum. Gotovo je dva puta gušći od olova i zapaljiv je pri udaru, što ga čini krajnje efektivnim u probijanju oklopa.
O razmerama opasnosti koju predstavlja osiromašeni uranijum ima nesuglasica. Ali stručnjaci se slažu u tome da se svaki otrovni i radiološki rizik uvećava zbog osobine osiromašenog uranijuma da se pri udaru razveje u finu prašinu koja dugo ostaje u prirodi ili telu.
Od novembra 2000. godine, UNEP je vršio testove u 11 od 112 mesta koje su pogodile granate sa bojevim glavama sa osiromašenim uranijumom. Oni su registrovali nivo radijacije koji je nešto veći od standardnog. Izveštaji UNEP-a upotrebljavali su mape NATO-a koje pokazuju da je većina radioaktivne municije ispaljena što se Kosova tiče u predelu Prizrena, Peći i Đakovice.
Izvestan broj pripadnika jedinica iz Belgije, Holandije, Španije , Portugala i Češke oboleo je od kada su na Balkanu.
Procenat vojnih lica u italijanskoj mirovnoj misiji koja su bila na Kosmetu i Bosni sa sindromom onkoloških bolesti pet puta je veći od od proseka obolelih u italijanskim mirnodopskim oružanim snagama, ali i mnogo veći od procenta obolelih među civilnim licima obolelim od Hočkinovog sindroma.
Interesantno je napomenuti da nijedan drugi italijanski vojnik angažovan u mirovnim operacijama u drugim zemljama širom planete pod zastavom UN ili NATO nije oboleo od Hočkinovog sindroma.
Italijanski vojnici veruju da su oboleli od teških bolesti zato što su duže bili izloženi dejstvu osiromašenog uranijuma tokom rata u Bosni I na Kosovu.Udruženje vojnika 'Anavafaf' kaže da je do sada umrlo pedeset vojnika koji su služili u Bosni i na Kosovu dok ih je oko dvesta teško bolesno većinom od raka.Oni kažu i da je jedan broj dece vojnika koji su duži period proveli na Balkanu, rođen sa telesnim nedostacima.
SAD i Britanija su potvrdili da prah osiromašenog uranijuma može da bude opasan kad se udiše, ali insistiraju na stavu da je takva opasnost kratkotrajna i ograničenog, malog dometa.
Prema ranijim podacima, NATO avijacija ispalila je preko 10.000 zrna sa osiromašenim uranijumom u BiH tokom 1995. i više od 30.000 projektila tokom akcije na Kosovu i u SRJ u proleće 1999. godine.
Prema istim podacima avioni NATO samo na području Hadžića i Han Pjeska ispalili su 5.800 projektila sa osiromašenim uranijumom.
Tačnije, više od 90 procenata svih projektila sa osiromašenim uranijumom ispaljenih u BiH završilo je na ove dve lokacije. Bila je to druga, odnosno treća upotreba ove vrste sredstava namenjenih prvenstveno uništavanju tenkova i drugih oklopnih vozila.
Još u Pustinjskoj oluji 1991, koristeći municiju sa osiromašenim uranijumom, američke su snage za tren pretvarale iračke tenkove u komade starog gvožđa, ali i izazvale rasprave o štetnosti upotrebe osiromašenog uranijuma.
NATO pakt i zemlje članice EU imaju decidne statistike zbog čega i nije trebalo puno vremena da se primeti porast smrtnosti kod vojnika koji su boravili u BiH.Međutim, šta je sa stanovništvom u Bosni, gde jedva da postoji evidencija o malignim obolenjima, a i nadležni zbog ko zna čega teško pričaju o tom problemu.
Poznato je da je institut u Vinči još 1997. godine pokrenuo istraživanja na teritoriji BiH, ali na pitanje zašto je to stalo i zbog čega se o ovom problemu tako malo priča, teško je pronaći pouzdan odgovor.
Nijedna zdravstvena institucija u Federaciji BiH, niti Federalno ministarstvo zdravstva ne može potvrditi da je osiromašeni uranijum uticao na zdravlje stanovnika čija su naselja krajem rata bombardovale NATO snage. Iako su statistički podaci pokazivali kako je povećan broj malignih oboljenja, a posebno leukemije kod dece, to nikada zvanično nije dokazano.
Svi izveštaji o korišćenju osiromašenog uranijuma I njegovim posledicama po zdravlje,bili su nepotpuni I površni.Misli se da su cena dekontaminacije I područja koje su bila njime gađana kao I ogromni zdravstveni troškovi lečenja žrtava(što vojnika,što civila) kao I moguće brojne tužbe su samo neki od razloga što nedostaju informacije od vitalnog značaja.
Šta je, zapravo, osiromašeni uranijum? To je proizvod dobijen preradom iskopane rude uranijuma. Većina radioaktivnih izotopa vadi se iz rude da bi se upotrebili za nuklearno oružje i atomske elektrane. Ono što ostane je manje radioaktivni izotop 238, odnosno osiromašeni uranijum. Gotovo je dva puta gušći od olova i zapaljiv je pri udaru, što ga čini krajnje efektivnim u probijanju oklopa.
O razmerama opasnosti koju predstavlja osiromašeni uranijum ima nesuglasica. Ali stručnjaci se slažu u tome da se svaki otrovni i radiološki rizik uvećava zbog osobine osiromašenog uranijuma da se pri udaru razveje u finu prašinu koja dugo ostaje u prirodi ili telu.
Od novembra 2000. godine, UNEP je vršio testove u 11 od 112 mesta koje su pogodile granate sa bojevim glavama sa osiromašenim uranijumom. Oni su registrovali nivo radijacije koji je nešto veći od standardnog. Izveštaji UNEP-a upotrebljavali su mape NATO-a koje pokazuju da je većina radioaktivne municije ispaljena što se Kosova tiče u predelu Prizrena, Peći i Đakovice.
Izvestan broj pripadnika jedinica iz Belgije, Holandije, Španije , Portugala i Češke oboleo je od kada su na Balkanu.
Procenat vojnih lica u italijanskoj mirovnoj misiji koja su bila na Kosmetu i Bosni sa sindromom onkoloških bolesti pet puta je veći od od proseka obolelih u italijanskim mirnodopskim oružanim snagama, ali i mnogo veći od procenta obolelih među civilnim licima obolelim od Hočkinovog sindroma.
Interesantno je napomenuti da nijedan drugi italijanski vojnik angažovan u mirovnim operacijama u drugim zemljama širom planete pod zastavom UN ili NATO nije oboleo od Hočkinovog sindroma.
