Džek svih zanata
Veoma poznat
- Poruka
- 14.802
Napaljen konkursom za pricu, poceo sam (ali samo poceo) pisati nesto sto mi se po glavi vrzma mesecima, ali nikad vremena.....
Pocetak price cu postovati ovde, ostatak ne smem, zbog uslova konkursa.
Mozda jos koji pasus na nasem forumu
www.sf-team.co.sr
Uneo sem izmene, one istorijske prirode u istu.
Ide
Mocna masina je slusala svaki Matshushitinu misao. Car je opet bio u pravu.
Zazmurio je nad plavo belim svetom pacifika. Da, Car je uistinu glas boziji.
Mocna masina pod njegovom komandom je slusala svaki njegov titraj volje…
Jos malo, jos sam malo i ugledace zapadnog djavola I njegovu tvorevinu.
Nakon letimicnog pregleda instrumenata, koji su plesali beznacajnim, a ipak tako znacajnim plesom svoje svrsihodnosti pred njegovim resenim ocima, mladi Matshushita je dao uspomenama konacnu dozvolu ulaska u njegov racionalni um.
Preplavljen emocijama, potisnuo je racionalnost njegove misije.
Umesto plavog pacifika, materijalizovao se lik mjegove Kairo, voljene devojke iz ponosne porodise Mitshubishu.
Koza ispod uniforme je poprimila na milione sitnih plikavaca slatke jeze na segmenat memorije susreta ispod tresnjevog parka, odmah preko mostica na imanju njenog oca, velikog drzavnog zvanicnika.
Setio se njezinih suza nakon ocevog harakirija, suza prikrivenih kao biseri u dubinama
toplog mora koje je decak istrazio sa svojim ocem, cuvenim ribarom cuvene porodice ribara.
Nikad u svom zivotu, mladi Matshushita nije dotakao ribu. Zivu ili mrtvu.
Imao je zelju za tim, ali kodeksi porodice mu nisu dozvoljavali. Zvanicno.
Zvanicno i nikada nije smeo da svoje usne spusti na biserne obraze devojke, koju je zavoleo od prvog susreta sa njenim plavim cetrneastogodisnjim ocima, prilikom ceremonije casne svog oca u unapredjenje seoskog shoguna..
Svoje slane, ispucale i nedostojne usne je tako besramno upotrebio na njenim obrazima,
Bez stida i dozvole. Bez imalo casti.. Njegov osmeh, setivsi se toga, se rasirio preko celog njegovog plemickog lica.
Ali ne samo zbog nje, njegove nesudjene…Ugledao je u daljini zapadnog djavola.
Ruka na palici mu se blago zgrcila, ali misli nisu. Misli njegove, u tom odlucujucem momentu, su procvale iz neznog tresnjevog secanja, iz neznih devojackih bisera koja su klizala niz porculanske obraze devocice/zene, do njegove resenosti.
Koliko njenih suza su ga ispratile, onda suza neprimetnih, ali ipak primetnih njegove stare majke, suza ponosa oca, glavnog staresine sela ribarskog, njegove jedne suze plemica koja vredi na hiljade ribara ponosnih…..
Ceremonija ispracaja je bila ceremonija ratnika i samuraja pred neumitnog zavrsetka puta istog, ceremonija smrti…
Poinosna masina pod njemu, carskih naucnika skrojena, vapila je za pravdom. Svaki titraj vibracije motora je mladi Matshushita osetio i kontrolisao snagom svog uma koji je bezgranicno verovao u sebe, svoje vaspitanje shogunsko i ocevo, samurajsko, ali nadasve vodjeno neprimetnim biserima koji su tekli iz lepih ociju voljene Kairo, nedavno pod rascvetalim tresnjevim snegom latica….
Njeno srce, kao i njegovo devetnestogodisne, su kucali jedno, jedno istinsko.
Kroz zacetak ljubavi, istinske ljubavi bez obzirnog ugovora izmedju njihovih casnih porodica,
Nakon te bezobzirne kradje poljupca njezinog mesecinom obasjanog obraza, mladi i ponosni Matshushita, se odazvao zovu njegovih pradedova.. Car je rekao.Car je trazio njega, kao i hiljadu drugih plemickih sinova. Car je trazio njega.
Kroz secanje na Kairo, njezinih bisernih suza, tresnjevog parka i mesecine, njenog oca koji je onda po prvi put dozvolio da se sastanu nasamo, njegovog oca i majke, u cijim glasovima , liku i drzanjuje primetio po prvi put u svom kratkom zivotu bol, istinsku I nedefinisanu bol gubitka jedinca i staresinu buduceg najproduktivnijeg sela, pojasnila mu se slika zla.
Njegov zero je i dalje, neprepadnut od velicine zla pred njegovim ocima ,
predao, prateci svaku njegovu komandu palicom.Setio se svog macora, iz milja nazvanog Shu, koji je isto tako predao pod njegovom rukom.
Suza mu krenu iz oka. Neplanirana i nenadana. Da ga sad otac vidi, isukao bi svoju ogromnu saku i presudio mu samarcinom. U javnosti se ne cmizdri.
Hiljadu puta je mali matshushita zaplakao na svom tatamiju, I svaki put je otac oterao neznim recima majku koja ga je tesila I privio uz svoje ogromno telo.
Secao se ocevih reci da nije sramota musko da place, nego da je sramota da ga drugi vide da place.
Otac, staresina, plemic Bezgranicno mudar i castan.
Priblizavajuci se zlu, mladi Matsushita pusta suzu za suzom. Svestan toga, smesak mu ozari lice. Zna dam u sada majka jeca suzama majke, zna da se otac negde sakrio na nekom tatamiju ridajuc, usput oterajuci strazu,i, zna i te kako da mala Kairo bisere seje nad njihovom sudbinom
Ali pravdajuci svoj smesak da sve te suze dragih nisu suze bola, nego ponosa..
Jer licno Car je uputio poziv, njemu. Njegova porodica, i porodica male Kairo, ce zasluziti cast. Veliku cast na carskom dvoru. Nakon pobede, nakon poraza zapadnih djavola, njegov otac, I duhovi njegovih samurajskih predaka ce gaziti stazom ruzinih latica pred cara, bice dobrodosli na dvoru, a njegovo ime ce se slaviti sirom Japana. Kao i imena bespregledne eskadrile kamikaze, sa kojima leti preko mirnog i nadasve lepog pacifika…
Otici ce u smrt dostojan svoje samurajske porodice, svoje majke koja ga je vec u belom kimonu pocela zaliti, svog oca shogua.
Sad mu je zapadno zlo jasno pred ocima, ogromno plovece cudoviste oblika zmaja i utvare, sve zajedno sa svojim naslusanim decackim pricama oblicenja zmaja i zla….
Suze su presusile, samo je smesak ostao dok je gurao palicu napred.
Mocni Zero se pobunio, ali ipak poslusao komandu mrtvog kamikaze, casnog Matshushita.
Sitne igle protivavionske vatre su sve gusce prozujavalje kraj njegovog zera, kao strsljei ljuti.
Sam pilot se iznenadio reakciji aparata, koji je nosio pola tone exploziva…
Receno mu je da aparat nije savrsen, da je namenjen za samoubilacku misiju casnu, da nece zaradi tereta slusati komande kao obican lovac..
Ali njega je slusao. Slusao kao njegov macak Shu, preduci u svojoj poslusnosti.
Sad jasno vidi i zapadne djavolcice na palubi zapadnog broda. Njuska Zero-a je ponirala Vise nema kontrole.
Likovi Oca, majke i cara mu plesu u ritmu casti, ljubavi I dostojanstva, koje je izgubio umokrivsi svoju uniformu, carske.
Vidno polje mu se suzilo na tacku udara, koja ce se ostvariti ubrzo, prebrzo. Iz grla mu vriskom izlazi majcino ime, zatim ocevo, ili pomesano sve.
Strsljeni ljuti djavolskih topova sada ga ujedaju, kidajuci delove zero-a, ali prekasno.
Zadnje sekunde, metre na stotinu njih, vraca smesak na lice, nevideci vise palubu zapadnog zla, nego padinu ispod tresnjevog parka, potocic I voljenu Kairo, sebe sa ocevom katanom, teza od sveta celoga, koju mu je tako bezobzirno dao u njegovoj osmoj godini da drzi.
Kairo, sa polusvucenom odorom i cara, jebenog cara koji je trebao da sedi na njegovom zuljavom i neugledniom mestu kokpita,
Jos par sekundi do udara mocnog Zero-a u palubu zapadnog cudovista.
Kroz suze vidi bezanje I skakanje u more zapadnih djavolcica.
Niko nece preziveti. Zver zapadna vec gori. Drugovi su vec ispunili carevu zelju i volju, njegovu mudrost I odbranu carevine.
Zatvorio je oci pred udar, cekajuci pola tone exploziva carskog da umilostivi zlo
Refleksno I ne samurajski, prekrstio je ruke pred licem i cekao….
_________________
Pocetak price cu postovati ovde, ostatak ne smem, zbog uslova konkursa.
Mozda jos koji pasus na nasem forumu
www.sf-team.co.sr
Uneo sem izmene, one istorijske prirode u istu.
Ide
Mocna masina je slusala svaki Matshushitinu misao. Car je opet bio u pravu.
Zazmurio je nad plavo belim svetom pacifika. Da, Car je uistinu glas boziji.
Mocna masina pod njegovom komandom je slusala svaki njegov titraj volje…
Jos malo, jos sam malo i ugledace zapadnog djavola I njegovu tvorevinu.
Nakon letimicnog pregleda instrumenata, koji su plesali beznacajnim, a ipak tako znacajnim plesom svoje svrsihodnosti pred njegovim resenim ocima, mladi Matshushita je dao uspomenama konacnu dozvolu ulaska u njegov racionalni um.
Preplavljen emocijama, potisnuo je racionalnost njegove misije.
Umesto plavog pacifika, materijalizovao se lik mjegove Kairo, voljene devojke iz ponosne porodise Mitshubishu.
Koza ispod uniforme je poprimila na milione sitnih plikavaca slatke jeze na segmenat memorije susreta ispod tresnjevog parka, odmah preko mostica na imanju njenog oca, velikog drzavnog zvanicnika.
Setio se njezinih suza nakon ocevog harakirija, suza prikrivenih kao biseri u dubinama
toplog mora koje je decak istrazio sa svojim ocem, cuvenim ribarom cuvene porodice ribara.
Nikad u svom zivotu, mladi Matshushita nije dotakao ribu. Zivu ili mrtvu.
Imao je zelju za tim, ali kodeksi porodice mu nisu dozvoljavali. Zvanicno.
Zvanicno i nikada nije smeo da svoje usne spusti na biserne obraze devojke, koju je zavoleo od prvog susreta sa njenim plavim cetrneastogodisnjim ocima, prilikom ceremonije casne svog oca u unapredjenje seoskog shoguna..
Svoje slane, ispucale i nedostojne usne je tako besramno upotrebio na njenim obrazima,
Bez stida i dozvole. Bez imalo casti.. Njegov osmeh, setivsi se toga, se rasirio preko celog njegovog plemickog lica.
Ali ne samo zbog nje, njegove nesudjene…Ugledao je u daljini zapadnog djavola.
Ruka na palici mu se blago zgrcila, ali misli nisu. Misli njegove, u tom odlucujucem momentu, su procvale iz neznog tresnjevog secanja, iz neznih devojackih bisera koja su klizala niz porculanske obraze devocice/zene, do njegove resenosti.
Koliko njenih suza su ga ispratile, onda suza neprimetnih, ali ipak primetnih njegove stare majke, suza ponosa oca, glavnog staresine sela ribarskog, njegove jedne suze plemica koja vredi na hiljade ribara ponosnih…..
Ceremonija ispracaja je bila ceremonija ratnika i samuraja pred neumitnog zavrsetka puta istog, ceremonija smrti…
Poinosna masina pod njemu, carskih naucnika skrojena, vapila je za pravdom. Svaki titraj vibracije motora je mladi Matshushita osetio i kontrolisao snagom svog uma koji je bezgranicno verovao u sebe, svoje vaspitanje shogunsko i ocevo, samurajsko, ali nadasve vodjeno neprimetnim biserima koji su tekli iz lepih ociju voljene Kairo, nedavno pod rascvetalim tresnjevim snegom latica….
Njeno srce, kao i njegovo devetnestogodisne, su kucali jedno, jedno istinsko.
Kroz zacetak ljubavi, istinske ljubavi bez obzirnog ugovora izmedju njihovih casnih porodica,
Nakon te bezobzirne kradje poljupca njezinog mesecinom obasjanog obraza, mladi i ponosni Matshushita, se odazvao zovu njegovih pradedova.. Car je rekao.Car je trazio njega, kao i hiljadu drugih plemickih sinova. Car je trazio njega.
Kroz secanje na Kairo, njezinih bisernih suza, tresnjevog parka i mesecine, njenog oca koji je onda po prvi put dozvolio da se sastanu nasamo, njegovog oca i majke, u cijim glasovima , liku i drzanjuje primetio po prvi put u svom kratkom zivotu bol, istinsku I nedefinisanu bol gubitka jedinca i staresinu buduceg najproduktivnijeg sela, pojasnila mu se slika zla.
Njegov zero je i dalje, neprepadnut od velicine zla pred njegovim ocima ,
predao, prateci svaku njegovu komandu palicom.Setio se svog macora, iz milja nazvanog Shu, koji je isto tako predao pod njegovom rukom.
Suza mu krenu iz oka. Neplanirana i nenadana. Da ga sad otac vidi, isukao bi svoju ogromnu saku i presudio mu samarcinom. U javnosti se ne cmizdri.
Hiljadu puta je mali matshushita zaplakao na svom tatamiju, I svaki put je otac oterao neznim recima majku koja ga je tesila I privio uz svoje ogromno telo.
Secao se ocevih reci da nije sramota musko da place, nego da je sramota da ga drugi vide da place.
Otac, staresina, plemic Bezgranicno mudar i castan.
Priblizavajuci se zlu, mladi Matsushita pusta suzu za suzom. Svestan toga, smesak mu ozari lice. Zna dam u sada majka jeca suzama majke, zna da se otac negde sakrio na nekom tatamiju ridajuc, usput oterajuci strazu,i, zna i te kako da mala Kairo bisere seje nad njihovom sudbinom
Ali pravdajuci svoj smesak da sve te suze dragih nisu suze bola, nego ponosa..
Jer licno Car je uputio poziv, njemu. Njegova porodica, i porodica male Kairo, ce zasluziti cast. Veliku cast na carskom dvoru. Nakon pobede, nakon poraza zapadnih djavola, njegov otac, I duhovi njegovih samurajskih predaka ce gaziti stazom ruzinih latica pred cara, bice dobrodosli na dvoru, a njegovo ime ce se slaviti sirom Japana. Kao i imena bespregledne eskadrile kamikaze, sa kojima leti preko mirnog i nadasve lepog pacifika…
Otici ce u smrt dostojan svoje samurajske porodice, svoje majke koja ga je vec u belom kimonu pocela zaliti, svog oca shogua.
Sad mu je zapadno zlo jasno pred ocima, ogromno plovece cudoviste oblika zmaja i utvare, sve zajedno sa svojim naslusanim decackim pricama oblicenja zmaja i zla….
Suze su presusile, samo je smesak ostao dok je gurao palicu napred.
Mocni Zero se pobunio, ali ipak poslusao komandu mrtvog kamikaze, casnog Matshushita.
Sitne igle protivavionske vatre su sve gusce prozujavalje kraj njegovog zera, kao strsljei ljuti.
Sam pilot se iznenadio reakciji aparata, koji je nosio pola tone exploziva…
Receno mu je da aparat nije savrsen, da je namenjen za samoubilacku misiju casnu, da nece zaradi tereta slusati komande kao obican lovac..
Ali njega je slusao. Slusao kao njegov macak Shu, preduci u svojoj poslusnosti.
Sad jasno vidi i zapadne djavolcice na palubi zapadnog broda. Njuska Zero-a je ponirala Vise nema kontrole.
Likovi Oca, majke i cara mu plesu u ritmu casti, ljubavi I dostojanstva, koje je izgubio umokrivsi svoju uniformu, carske.
Vidno polje mu se suzilo na tacku udara, koja ce se ostvariti ubrzo, prebrzo. Iz grla mu vriskom izlazi majcino ime, zatim ocevo, ili pomesano sve.
Strsljeni ljuti djavolskih topova sada ga ujedaju, kidajuci delove zero-a, ali prekasno.
Zadnje sekunde, metre na stotinu njih, vraca smesak na lice, nevideci vise palubu zapadnog zla, nego padinu ispod tresnjevog parka, potocic I voljenu Kairo, sebe sa ocevom katanom, teza od sveta celoga, koju mu je tako bezobzirno dao u njegovoj osmoj godini da drzi.
Kairo, sa polusvucenom odorom i cara, jebenog cara koji je trebao da sedi na njegovom zuljavom i neugledniom mestu kokpita,
Jos par sekundi do udara mocnog Zero-a u palubu zapadnog cudovista.
Kroz suze vidi bezanje I skakanje u more zapadnih djavolcica.
Niko nece preziveti. Zver zapadna vec gori. Drugovi su vec ispunili carevu zelju i volju, njegovu mudrost I odbranu carevine.
Zatvorio je oci pred udar, cekajuci pola tone exploziva carskog da umilostivi zlo
Refleksno I ne samurajski, prekrstio je ruke pred licem i cekao….
_________________
